آشنایی باکشور"هند"۲۹ ایالت هند+نقشه

آشنایی باکشورهندوستان

هند (India) یکی از کشورهای آسیای جنوبی است و با ۱ میلیارد و ۳۰۰ میلیون نفر، دومین کشور پر جمعیت و با مساحت۳٬۴۰۲٬۸۷۳ کیلومتر مربع، هفتمین کشور بزرگ جهان به‌شمار می‌رود. هند با کشورهای چین، نپال، تبت، میانمار، پاکستان، بنگلادش، چین و بوتان همسایه است و از باختر با دریای عمان و خلیج بنگال ، از خاور با خلیج فارس و از جنوب نیز با اقیانوس هند مرز آبی دارد.

ایالت های هند

 ۲۹ ایالت هندعبارتند از:آندراپرادش، اسام ،بیهار ، راجستان ،چتیسگر ، گوا ، گجرات، هاریانا ، هیماچال پرادش ، جارکند ، کرناتکا(میسور) ،سیکیم،پنجاب ،ناگالند ،میروزام ،مَهاراشترا،مانی ‌پور ، تامیل نادو ، اودیسا ،تریپورا ،اوتارانچاند،بنگال غربی ،تلانگانا

ایالت «آندِرا پرادِش»

« آندراپرادش»به مرکزیت حیدرآباد از ایالات جنوبی هند محسوب می‌شود و در همسایگی ایالت‌های تامیل نادو در جنوب، کارناتاکا در غرب و ماهاراشترا، مادیا پرادش و اوریسا در شمال بوده و خلیج بنگال در شرق آن واقع شده است.
وسعت ایالت آندراپرادش ۲۷۵۰۶۸ کیلومتر مربع بوده و از این حیث پنجمین ایالت هند محسوب می‌شود.
جمعیت تقریبی این ایالت نیز ۷۹ میلیون نفر است که بر اساس آمار رسمی ۱۳ درصد و بر اساس آمار غیر رسمی ۱۸ تا ۲۰ درصد آن مسلمان می‌باشند که از این تعداد حدوداً ۴۰۰ هزار نفر شیعه هستند. جمعیت حیدرآباد نیز بالغ بر ۷ میلیون نفر است که حدود ۴۵ درصد آن مسلمان و ۳۰۰ هزار نفر آن شیعه می‌باشند. همچنین ایالت آندراپرادش از سه بخش تلنگانا، رایالاسیما و آندرای ساحلی تشکیل شده که شهر حیدرآباد در بخش تلنگانا قرار گرفته است.

ایالت «آسام»

«اسام»یکی از ایالت های کشور هند می باشد که واقع در انتهای شمال شرقی آن کشور، میان برمه و بنگلادش و در دامنه ‌های هیمالیای شرقی واقع است.

مرکز ایالت آسام شهر «دیسپور» و بزرگ‌ترین شهر این ایالت،شهر «گوواهاتی» می باشد،این ایالت از شمال با کشور بوتان و آرونچال پرادش، از شرق با آرونچال پرادش و ناگالند و مانیپور، از جنوب با میزورام و مگه‌ لایا و از غرب با بنگال غربی، تری‌ پورا و بنگلادش هم‌ مرز می باشد.
ایالت «بیهار »

«بیهار»یکی از ایالت های کشور هند می باشد که مرکز آن شهر «پَتنه »است. این ایالت در جلگه پهناور ایندوس و گَنگ واقع شده‌ است و از مغرب به اوتارپِرادِش، از شمال به نپال، از مشرق به بنگال و بنگلادش، و از جنوب به اُریسه محدود است.

ایالت«راجـِستان»

«راجستان»بزرگ‌ترین ایالت هندوستان است. ایالت راجستان در شمال غربی هند واقع شده. در غرب آن پاکستان، در جنوب غربی آن گجرات، در جنوب شرقی آن مادیا پرادش، در شمال شرقی آن اوتار پرادش و هاریانا و در شمال آن پنجاب قرار دارد.
مساحت راجستان ۳۴۲٬۲۳۹ کیلومتر مربع و مرکز آن شهر «جیپور» است. منطقه راجستان از ۲۵۰۰ سال پیش از میلاد و پیش از آن مسکونی بوده‌است.
قبایل بهیل و مینا را نخستین ساکنان این منطقه می‌دانند. آریائیان .در حدود ۱۴۰۰ پیش از میلاد به راجستان آمدند و با پس راندن بومیان پیشین به سوی جنوب، برای همیشه در راجستان نشیمن گزیدند.
پشتون‌ها، ترک‌ها، ایرانی‌ها و مغول‌ها نیز بعدها به منطقه آمدند و با مردمان آن آمیختند.

ایالت «چتیسگر »

«چتیسگر »یکی از ایالات کشور هند می باشد که در مرکز کشور هند قرار گرفته است و از نظر وسعت دهمین ایالت هند به ‌شمار می ‌رود. این استان هفدهمین استان پرجمعیت کشور هند است و منبع برق و فولاد هند به ‌شمار می‌ رود. این ایالت یکی از ایالت‌ های پررونق هنداست ،مرکز این ایالت شهر« رایپور» است. در ۱۱ آبان ۱۳۷۹ این ایالت از ایالت مادیا پرادش جدا شد.
ایالت«گوا»

«گوا»در ساحل غربی کشور هند در منطقه «کونکان »واقع است که از شمال به ایالت ماهاراشتارا، از شرق و جنوب به ایالت کارانتاکا و از غرب به دریای عرب محصور است.  مرکز ایالت گوا شهر «پانجی»(پانجیم )می باشد،

«گوا»نام شهری بندری و ایالتی در حاشیه جنوب غربی هندوستان است. گوا شامل بندر گوا و شهر گوای کهنه در فاصله  ۴۰ کیلومتری آن می‌باشد.

ایالت «گُجَرات»

«گجرات»یکی از استان های کشور هند می باشد که صنعتی ‌ترین منطقه در کشور بزرگ هند محسوب می ‌شود. این استان از سوی شمال غربی به کشور پاکستان و از شمال شرقی به ایالت راجستان، از سوی شرق به مادیا پرادش و از جنوب به مهاراشترا محدود می ‌شود . مرکز ایالت گجرات شهر «گاندی‌ نگر »می باشد ،قبلاً« احمدآباد »که یک شهرصنعتی است مرکز تجاری گجرات محسوب می شود،مرکزگجرات بود .

ایالت گجرات یکی از مراکز مهم زرتشتیان یا پارسیان هند می باشد.

ایالت «هاریانا »

«هاریانا»یکی از ایالات شمالی کشور هند می باشد که در سال ۱۹۶۶ از ایالت پنجاب جدا شد. مرکز این ایالت شهر چندیگر »است واما بزرگ ‌ترین شهر آن« فریدآباد» است. این ایالت از ایالت ‌های صنعتی هند است و شهر گورگائون در این ایالت از مراکز فناوری اطلاعات و خودروسازی می باشد.
ایالت «هیماچال پِرادش » یکی از ایالات شمال غربی کشور هند می باشد که مرکز آن شهر شیملا است.
ایالت جامو و کشمیر ، جامو و کشمیر ایالتی در شمال غربی هند می باشد که مرکز تابستانی این ایالت شهر سرینگار و مرکز زمستانی آن شهر جامو است. بیشتر خاک این ایالت در رشته کوه ‌های هیمالایا واقع شده است. این ایالت از شمال شرقی با جمهوری خلق چین مرزهای مشترک دارد و با ایالت‌های هیماچال پرادش و پنجاب هند از جنوب و بخش تحت نظارت پاکستانی یعنی کشمیر آزاد و گلگت-بلستان از غرب و جنوب غرب هم‌ مرز است.

شهر شیملا (سیملا ) پایتخت ایالت هیماچال پرادش ،در شمال شرقی چندیگره در یال کوهپایه های هیمالیا واقع شده است.

ایالت «جارکند» 

«جارکند»یکی از ایالت های کشور هند می باشد که در شرق این کشور قرار گرفته است.  این ایالت در ۱۵ نوامبر ۲۰۰۰ از بخش جنوبی ایالت بیهار جدا شد و اکنون از شمال با این ایالت، از غرب با اوتار پرادش و چتیسگر، از جنوب با اوریسا و از شرق با بنگال غربی هم مرز می باشد. شهر صنعتی رانچی پایتخت ایالت جارکند(جارخند) است.

ایالت« کَرناتَکا »

«کرناتکا»یکی از ایالت ‌های جنوبی کشور هند می باشد که مرکز این ایالت شهر بنگالورو (بنگلور) است . بنگالورو شهری با جمعیت تقریباً ۶ میلیونی در هندوستان است.  این ایالت در گذشته ایالت میسور نام داشته که در سال ۱۹۷۳ میلادی به طور رسمی به کرناتکا تغییر نام پیدا کرده ‌است.

ایالت «اوریسا »

اوریسا(کالینگا)نوزدهمین ایالت بزرگ هند از نظر وسعت و یازدهمین از نظر کثرت جمعیت است و مرکز آن «بوبانسور »می‌باشد.

ایالت«اوریسا»در شرق کشور هندوستان در کنار خلیج بنگال واقع شده است.
سیکیم

ایالت«سیکیم»

«سیکیم» در شمال شرقی کشور هندوستان که در دامنه هیمالیاواقع است. این ایالت کمترین جمعیت در هند را دارد و پس از گوا دومین ایالت کوچک هند به حساب می‌آید. مرکز این ایالت شهر «گنگتوک» است.

 ایالت«پنجاب»

«پنجاب»در شمال غربی هند است که با استان پنجاب پاکستان در غرب و ایالت‌های جامو و کشمیر در شمال، هیماچال پرادش در شمال شرقی، هاریانا در جنوب و جنوب شرقی و راجستان در جنوب غربی هم‌مرز است.

واژه «پنجاب» ترکیبی از دو واژهٔ فارسی پنج و آب و به معنی «سرزمین پنج رود» است. این پنج رود، بیاس، جهلم، چناب، راوی و سوتلج نام دارند.
مساحت کل پنجاب برابر با ۵۰٬۳۶۲ کیلومتر مربع و جمعیت آن در سال ۲۰۰۰ برابر با ۲۴٬۲۸۹٬۲۹۶ نفر بوده‌است. مرکز ایالت پنجاب شهر «چندیگر» است که به صورت مستقل اداره می‌شود و به‌عنوان ناحیه‌ای مشترک، مرکز ایالت هاریانا نیز به شمار می‌رود. دیگر شهرهای مهم این ایالت شامل لودیانا، موهالی، امریتسار، پاتیالا و جلندر هستند.

ایالت «ناگالَند»

«ناگالند»یکی از ایالت‌های شمال شرقی کشور هند است. مرکز این ایالت شهر کوهیما و بزرگ‌ترین شهر آن دیماپور است. حدود ۸۴ درصد از مردم ناگالند از تیره‌های ناگا هستند که به زبان‌هایی از خانواده چینی - تبتی گویش می‌کنند.
جنبش جدایی‌خواهی ناگالند و سرکوب آن از سوی دولت هند از سال ۱۹۴۷ که هند مستقل شده تا کنون، ۲۵ هزار نفر قربانی گرفته است.

ایالت«میروزام»

«میروزام»در شمال شرقی هند که یکی از هفت ایالت خواهر هندوستان می‌باشد. مرکز این ایالت شهر «ایزوال» است. این ایالت با ایالت‌های تریپورا، آسام، مانیپور همسایه بوده و با کشورهای بنگلادش و میانمار مرز مشترک دارد.
در سال ۲۰۰۱ جمعیت این ایالت ۸۸۸.۵۷۳ بوده است.

ایالت«مگالایا »

«مگالایا »از ایالت‌های شمال شرق کشور هنداست. جمعیتی در حدود ۲ میلیون در آن زندگی می‌کنند و در هسایگی ایالت آسام قرار دارد. مناطق سرسبز و کوهستانی بسیاری دارد و مردم آن آب و هوای نسبتا سردی را در طول سال تجربه می‌کنند.
شهر «شیلانگ» مرکز  مگالایا می باشد.

ایالت «مَهاراشترا»

«مَهاراشترا»سومین ایالت بزرگ هند است و از نظر جمعیت پس از اوتار پرادش دومین ایالت به‌شمار می‌آید.
شهر «بمبئی»(مومبای)مرکز این ایالت می باشد،بمبئی یکی از مهمترین و پرجمعیت‌ترین شهرهای هند است.
 درآمد سرانه در این ایالت ۶۰ درصد بالاتر از میانگین ملی است.
شهر نظامی و دانشجویی «پونا »در این ایالت می‌باشد. در این ایالت تعداد زیادی از دانشجویان ایرانی و ایرانیان مقیم در هند زندگی می‌کنند. همچنین اغلب پارسیان هند در این ایالت مستقر هستند.

جامو -کشمیر کجاست؟
«کشمیر» بین ۳کشور چین، هند و پاکستان تقسیم شده است.

بیشترین منطقه «کشمیر »در اختیار هند است که «ایالت جامو و کشمیر» در این منطقه قرار گرفته که مهم‌ترین شهر این ایالت «سرینگر» پایتخت تابستانه «جامو و کشمیر» می باشد.

ایالت کشمیر مسلمان نشین (سنی و شیعه)

ایالت« جامو» هندو هستند.

مذهب منطقه «لاداخ»(لداخ) بودایی است که به «بودایی تبت» هم مشهور هستند.

«کشمیر آزاد» نیز تحت کنترل پاکستان است ( ایالت گلگت ، بلتستان ) پایتخت این منطقه «مظفرآباد» است.

منطقه « اقصای»(اکسای) در مجاورت مرز چین قرار دارد و تحت کنترل این کشور است که عمدتاً کوهستانی و خالی از سکنه است. به همین دلیل هند و پاکستان تاکید جدی برای بازپس‌گیری این منطقه از را چین ندارند. این منطقه از جنگ یک ماهه ۲۰ اکتبرتا ۲۱ نوامبر۱۹۶۲(آبان ۱۳۴۱) که بین هند و پاکستان درگرفت در اختیار چین می‌باشد.

استقلال هندوپاکستان بطورهمزمان

جامو و کشمیر شمالی‌ترین ایالات جمهوری هند است.مرکز تابستانی این ایالت شهر سرینگار و مرکز زمستانی آن شهر جامو است.

ایالت جامو و کشمیر به سه ناحیه تقسیم می‌شود: جامو، کشمیر و لِداخ .

جامو و کشمیر تنها ایالت هند با اکثریت مسلمان است. ۶۷٪جمعیت این ایالت پیرو اسلام هستند و در دره کشمیر این آمار به ۹۵٪می‌رسد.،بیشتر مردم جامو و کشمیر به زبانهای کشمیری، اردو، دوگری، پاهاری، بالتی، لاداکی، پنجابی، گوجری، و دادری صحبت می‌کنند. 

بیشتر خاک این ایالت در رشته کوه‌های هیمالایا قرار گرفته است. این ایالت از شمال شرقی با جمهوری خلق چین مرزهای مشترک دارد و با ایالت‌های هیماچال پرادش و پنجاب از جنوب و بخش تحت نظارت پاکستان کشمیر معرف به کشمیر آزاد و منطقه شمالی کشمیر از غرب و جنوب غرب هم‌مرز است. منطقه سابق شاهنشین جامو و کشمیر مورد مناقشه بین کشورهای چین، هند و پاکستان است. ایالت هندی جامو و کشمیر توسط پاکستان به‌نام کشمیر اشغال‌شده هند نامیده می‌شود. حاکمیت این منطقه مورد اختلاف هند و پاکستان است و حتی منطقه اقصای چین که تحت تصرف چین است مورد ادعای هند بوده و دولت هندوستان اقصای چین را جزو ایالت جامو و کشمیر می داند. جامو و کشمیر هجدهمین ایالت پرجمعیت هند است؛ جمعیت این ایالت در سال ۲۰۰۱میلادی برابر با ۱۰٬۱۴۳٬۷۰۰ نفر بوده‌است.

در ۱۴ آگوست ۱۹۴۷(۲۲ مرداد ۱۳۲۶) دولت پاکستان (پاکان) اعلام استقلال کرد.
۱۵آگوست ۱۹۴۷(۲۳ مرداد ۱۳۲۶) هند از قیومت انگلیس خارج شد(اعلام استقلال کرد)
دراین تحولات وتعیین خط مرزی هندوپاکستان،مردم درصددانتخاب کشورخودشدند.
مسلمان ایالات جامو وکشمیر خواستار پیوستن به پاکستان بودند، اما «حاکم »هندوی این ایالت ،سرناسازگاری بااسلام داشت،تمایل اهالی بربقای وطنشان نداشت.

توضیح نگارنده-پیراسته فر:اصرار حاکم«دوگرا»براخراج مسلمانان ،آتش جنگ را دراین منطقه روشن کرد که حاصلش فاجعه انسانی بود، چهارده هزار مسلمان دراین درگیری کشته شدند ومنازل مسلمانان رابه آتش کشیدند.
تعدادکشته های مسلمانان رادرطول یک سال ،بالغ‌ بر یک‌صد هزار نفرنوشته اند.
البته این تعداد کشتار،فقط مربوط به ایالت جامووکشمیرنبود،بلکه مسلمانان دیگرایالتهابه حمایت ازهموطنان خودبرخواستند.
لازم به ذکراست که مسلمان ازسالهای قبل ازاستقلال(۱۶ سال پیش) موردستم حاکمان این مناطق بودند،یعنی در سال ۱۹۳۱ در پی اهانت نظامیان سلسله دوگرا به قرآن، اولین انتفاضه مردم مسلمان جامو و کشمیر شکل گرفته بود.

حاکم دوگرا در ۲۷ اکتبر ۱۹۴۷(۴آبان۱۳۲۶) قرار داد الحاق به هند را امضا کرد و این قرارداد مبنای ادعای ارضی هند بر منطقه خودمختار کشمیر گردید. در همین روز ارتش هند وارد کشمیر شده و اولین جنگ از سه جنگ میان هند و پاکستان در ۱۹۴۷(مرداد ۱۳۲۶) آغاز شد و تا ژانویه ۱۹۴۹(بهمن۱۳۲۷)با دخالت سازمان ملل متوقف گردید.

شورای امنیت سازمان ملل طی قطعنامه شماره ۴۷ ضمن تقاضا برای توقف جنگ از دو کشور می خواهد که نیروهای نظامی و شبه نظامیان وابسته را از مناطق درگیری عقب رانده و از طریق برگزاری همه‌پرسی در ایالات جامو و کشمیر، حق تعیین سرنوشت برای الحاق به پاکستان یا هند را به مردم این کشور اعطا نمایند. اما در عمل نه عقب‌نشینی دو کشور محقق شد و نه برگزاری همه پرسی. در مجموع بعد از جنگ ۱۹۴۷(مرداد ۱۳۲۶) که در آن شمار کشته‌های پاکستان تقریبا ۶ برابر تلفات هند بود، مرز میان هند و پاکستان م شکل گرفت.

کارگیل:در ۲۰۵ کیلومتری سرینگر(مرکز کشمیر اشغالی) است و ۱۴۰۰۰۰ هزار نفر جمیعت دارد که ۹۰ درصد اهالی آن شیعه هستند.

لداخ: با ۳۰۰۰۰ نفر جمعیت که ۵۲ درصد آن مسلمانند و ۹۰ درصد مسلمانان شیعه هستند.

سرینگر: مرکز ایالت جامو و کشمیر با جمعیت ۹۰۰۰۰۰ نفری که ۹۴ درصد آنان مسلمانند و ۲۶ درصد مسلمانان شیعه.

ایالت «جامو و کشمیر» که تحت اشغال هند، حدود ۱۰۱۴۳۷ کیلومتر مربع وسعت دارد و درحالیکه۶سال پیش (طبق سرشماری سال ۱۳۹۰) بیش از ۱۲ میلیون نفر جمعیت داشته‌ است.

منطقه تحت کنترل پاکستان از «کشمیر آزاد» به پایتختی «مظفرآباد» ۵۶۱۹کیلومتر مربع مساحت داردو ایالت «گیلگت» بلتستان ۷۲۴۹۶کیلومتر مربع مساحت دارد و مساحت مناطق عمدتاً خالی از سکنه تحت کنترل چین هم ۴۲۶۸۵ کیلومتر مربع می باشد.

سرزمینهای مورداختلاف «هند و پاکستان »حول موضوع کشمیر تا جنگ ۱۹۶۵(۱۳۴۳شمسی) متشنج باقی ماند.
در سال ۱۸۴۶میلادی( ۱۲۲۴شمسی)، خان منطقه «مهاراجه گلاب سینک» امتیاز خرید کل سرزمین ایالات جامو و کشمیر را در تاریخ ۱۶ مارس ۱۸۴۶(۲۵اسفند ۱۳۲۶) به قیمت هفت و نیم میلیون روپیه طی قراردادی به نام «عهدنامه امریتسر» Amritsar(شهری در ایالت پنجاب) از آنان خریداری کرد و تا سال ۱۹۴۷(مرداد ۱۳۲۶) قریب به صد سال خاندان هندو مذهب دوگرا بر ایالات مسلمان‌نشین جامو و کشمیر حاکم گردید.

ابوالفضل زارعی (رایزن سابق سیاسی سفارت ایران در هند)می گوید:« ایالت کشمیر» شامل بخش‌های پاکستان و هند و چین حدود ۲۲۲ هزار کیلومتر مربع مساحت دارد. از این مقدار حدود ۱۰۱ هزار کیلومترش تحت کنترل هند است که به «جامو و کشمیر »معروف است. حدود ۷۹ هزار کیلومتر دیگرش در اختیار پاکستان است که با عنوان «کشمیر آزاد »و منطقه‌ی «گلگیت بلتستان» شناخته می‌شود که منطقه‌ی «قره‌قروم »نیز در این ناحیه است. ۴۲۶۵۰ کیلومتر آن هم در اختیار چین است. بخشی از این ۴۲۶۵۰ کیلومتر را چین در جنگ سال ۱۹۶۲ تصرف کرد و بخشی را نیز دولت پاکستان به چین هدیه داده است. البته این منطقه کوهستانی است و تقریباً خالی از سکنه به حساب می‌آید و البته به لحاظ ارتباطی و سوق‌الجیشی بسیار حائز اهمیت است. پس از آغاز و راه‌اندازی پروژه‌ی «وان بلت وان رود» (راه ابریشم جدید) چین که از این منطقه می‌گذرد و نیز به سبب راه ارتباطی چین با پاکستان و بزرگراه قره‌قروم، الان چین هم روی آن حساس شده است. به لحاظ منابع طبیعی نیز بحث آب و محصولات کشاورزی و مزارع برنج و باغات سیب و انار و سردرختی کشمیر معروف است. یعنی کلا یک منطقه‌ی بسیار مستعد و با پتانسیل بسیار بالایی است./پایان اظهارات زارعی.

توافقنامه ها
تاکنون سه توافقنامه بر سر کشمیر بین دو کشور امضا شده است:
توافقنامه اول در سال ۱۹۴۸(۱۳۲۷شمسی) که به نوعی ترک مخاصمه بود. و سازمان ملل نیز آن را تایید کرد. از سال ۱۹۴۸ تاکنون نیروهای حافظ صلح سازمان ملل متحد در کشمیر حضور دارند.
توافقنامه دوم در۳ژوئیه ۱۹۷۲(۱۲تیر ۱۳۵۱) «شمیلا» میان هندو پاکستان امضا شد. بر اساس این توافقنامه خط آتش بس که در توافقنامه ۱۹۴۸تعیین شده بود به عنوان خط کنترل تصویب شد. این خط به عنوان خط مرزی پذیرفته نشد.
سومین توافقنامه «ایندوس» است که آب این منطقه را بین هند و پاکستان تقسیم شده است.

در این منطقه ۶ رودخانه بسیار مهم وجود دارد که به سمت سرزمین‌های هند و پاکستان سرازیر می شود که عمدتا سر چشمه این رودها در منطقه کشمیر تحت کنترل هند قرار دارد. بر اساس این توافقنامه سه رودخانه در اختیار هند و سه رودخانه در اختیار پاکستان قرار گرفت.

سند«ایندوس»توافقنامه های مشترک آب با کشورهای همسایه خود مانند نپال ، بوتان ، بنگلادش و چین است.
سند (ایندوس) که از فلات تبت سرچشمه گرفته و پس از عبور از جامو و کشمیر ،گلگیت و بلتستان ،بخش میانی پاکستان را پیموده و در نزدیکی بندر کراچی به دریای عرب می ریزد.
چرخه سند که از ذوب برف های رشته کوه هیمالیا تشکیل می شود شامل رودخانه ایندوس ،هلوم ،چناب ،کابل و روخانه های راوی ، سوتلج و بیز است .