پیراسته فر
علمی،تحقیقی و تحلیلیپیراسته فر
علمی،تحقیقی و تحلیلیماجرای تحصن علمادردانشگاه تهران۸بهمن ۱۳۵۷
امام خمینی چرابه فرانسه رفته بود؟
تحصن علما دراعتراض به بستن فرودگاه های ایران به جهت ممانعت ازبازگشت امام خمینی ازپاریس به ایران یکشنبه ۸ بهمن ۱۳۵۷(۲۸ صفر ۱۳۹۹)28 ژانویه 1979
۱۴سال ۳ماه دوری ازوطن+(۲ماه زندان و ۸ماه حصر)قبل ازتبعید.
یازده ماه ترکیه+۱۳سال عراق+۴ماه فرانسه
۱۳آبان۱۳۴۳ تیعیدامام خمینی به ترکیه
۱۲مهر۱۳۵۷ اخراج ازعراق(نجف)که امام خمینی قصدعزیمت به کویت راداشته که بعدازچندروز به سوریه برود برای اقامت اماکویت اجازه ورودبه خاکش رانداد،بناچارامام چندساعت بعدازمرز کویت به عراق(بصره)برگشت وروزبعد۱۳مهر۵۷ازطریق فرودگاه بغدادبه «فرانسه»منتقل شد.
۱۴مهر۱۳۵۷وارد«پاریس»شد،۲روزدرمحله کشان(اپارتمان غضنفرپور)اقامت داشت و۲روزبعد(۱۶مهر)به حومه پاریس(نوفل لوشاتو)منتقل شد.
ماجرای تحصن دردانشگاه تهران
حضرت امام خمینی که در«نوفل لوشاتو»اقامت داشت،چهارم بهمن ۵۷ خبر بازگشت امام خمینی به کشور قوت گرفت. دولت بختیار، برای جلوگیری از ورود امام، به تمام شرکتهای هواپیمایی بین‌المللی اعلام کرد که به تهران پرواز نکنند.
تحصن علما درمسجددانشگاه تهران
فرارشاه ۲۶ دی ۱۳۵۷
شاپوربختیار بعنوان نماینده حاکمیت رژیم پهلوی تا۲۲ بهمن ۱۳۵۷ حکومت داشت(بعدازفرارشاه در ۲۶ دی ۱۳۵۷)یعنی ۱۰ روز بعدازورودامام خمینی به ایران هم رژیم شاه درقدرت بود.(دهه فجر)
به مناسبت بسته بودن فرودگاهها، سفر امام به تهران، دو روز به تعویق افتاد.
امام خمینی اعلام کرد درششم بهمن به کشوربرمی گردد،اما به دستور بختیار، تعداد زیادی تانک و زرهپوش در فرودگاه مهرآباد تهران مستقر شدند تا از ورود امام خمینی به میهن اسلامی جلوگیری نمایند.
اما عکس العمل مردم در برابر این عمل بختیار به حدی شدید بود که دستور بختیار در ظرف چند روز لغو شد.
آغازتحصن دردانشگاه دراعتراض به بستن فرودگاه های ایران یکشنبه ، ۰۸ بهمن ۱۳۵۷
در همین راستا و در اعتراض به جلوگیری دولت بختیار از ورود امام خمینی به کشور، حدود چهل نفر از روحانیون مبارز و انقلابی، در مسجد دانشگاه تهران تحصن کردند و شرط پایان این تحصن را بازگشت حضرت امام خمینی عنوان نمودند.
حضرات آیات سیدمحمد حسینی بهشتی، مرتضی مطهری ، دکترمحمدمفتح، عطاءالله اشرفی اصفهانی، سیدمحمود طالقانی، محمدجواد باهنر، سیدعلی خامنه ای، اکبر هاشمی رفسنجانی، محمد امامی کاشانی، محمد یزدی، علی مشکینی، محمد صدوقی،محمدمحمدی گیلانی،محمد موحدی (فاضل لنکرانی)،محمدرضا توسلی محلاتی،صادق خلخالی،صادق احسانبخش و... از جمله متحصنین بودند.
این تحصن مورد حمایت و استقبال شدید مردم و مراجع تقلید واقع شد و در نهایت شرایطی را به وجود آورد که بالاخره دولت بختیار را مجبور ساخت به بستن فرودگاهها پایان بخشد و اجباراً قدمی دیگر به عقب رود.
علمای حاضردراین عکس:
۲. علی مشکینی، ۳. مرتضی مطهری، ۵. صادق خلخالی ، ۶. محمد مفتح، ۷. محمدرضا توسلی محلاتی، ۸. محمد محمدی گیلانی ، ۹. محمد موحدی (فاضل لنکرانی)، ۱۰. محمد دانش زاده قمی(محمدمؤمن)، ۱۱. احمد جنتی.
علمای حاضردراین عکس:
۱. سید علی حسینی خامنه ای(بلندگودردست)، ۲. عبدالرحیم ربانی شیرازی، ۳. احمد جنتی ، ۴. سیدعبدالکریم موسوی اردبیلی
ماجرای تحصن روحانیون در مسجد دانشگاه تهران در بهمن ۵۷
توضیح مدیریت سایت-پیراسته فر:خبرگزاری فارس اینگونه نوشت:یکی از مهم‌ترین تحصن‌ها در سال ۵۷ و زمان ورود حضرت امام به ایران در مسجد دانشگاه تهران با حضور روحانیون شکل گرفت؛ اقدامی که مورد حمایت و استقبال مردم و مراجع تقلید واقع شد و دولت بختیار را مجبور به عقب‌نشینی کرد.
در دوران مبارزات مردم کشورمان علیه رژیم شاهنشاهی، مساجد از جایگاه ویژه‌ای برخوردار بودند. انقلابیون و معترضان به حکومت پهلوی بسیاری از برنامه‌های خود را در مساجد برگزار می‌کردند از همین رو مساجد کشور شاهد بخش مهمی از تاریخ انقلاب بوده‌اند.
«مسجد دانشگاه تهران»هم به دلیل موقعیتی که دانشگاه در شهر داشت از جایگاه ویژه‌ای برخوردار بود و این مسجد از مساجدی بود که نقش مهمی در شکل گیری پیروزی انقلاب داشت.
یکی از مهم ترین تحصن ها در سال ۵۷ و در زمان ورود امام به ایران در مسجد دانشگاه تهران شکل گرفت که در ادامه به بازخوانی اتفاقات آن روزها پرداختیم.
جلوگیری از پرواز هواپیماها به کشور
چهارم بهمن ۵۷ خبر بازگشت امام خمینی به کشور قوت گرفت. دولت بختیار، برای جلوگیری از ورود امام، به تمام شرکتهای هواپیمایی بین‌المللی اعلام کرد که به تهران پرواز نکنند.
علاوه بر این به دستور بختیار، تعداد زیادی تانک و زرهپوش در «فرودگاه مهرآباد تهران» مستقر شدند تا از ورود امام به میهن اسلامی جلوگیری کنند. همچنین اعلام شد که تمام فرودگاههای کشور برای سه روز بسته است و در نتیجه، نزدیکان امام اعلام کردند، به مناسبت بسته بودن فرودگاهها، سفر امام به تهران، دو روز به تعویق افتاد.
براساس اسناد و روایات، اعضاء و دست‌اندرکاران کمیته استقبال سخت مشغول تدارکات و اتخاذ تمهیدات لازم بودند که در دوم بهمن ۱۳۵۷ از دفتر امام در پاریس خبر رسید که ایشان در ۵ بهمن به ایران مراجعت خواهد کرد. این تصمیم، بسیاری از طرح‌های دولت بختیار و به خصوص آمریکا که با اعزام ژنرال هایزر در صدد اخلال در روند انقلاب و حتی کودتا بود، را نقش بر آب کرد.
این اتفاق موجب شد تا بختیار اعلام کند دولتش نمی‌تواند امنیت لازم را برای حضور امام در ایران فراهم کند. او دستور داد از روز چهار بهمن، فرودگاه های کشور را ببندند تا مانع مراجعت امام به ایران شوند. از این رو به ناچار بازگشت امام به تأخیر افتاد.
آغاز تحصن روحانیون در مسجد دانشگاه تهران
روحانیون مبارز نیز که طی چند روز در صدد چاره‌جویی بر آمده بودند به پیشنهاد یکی از روحانیون در اعتراض به اقدام دولت بختیار، تصمیم به تحصن در مسجد دانشگاه تهران گرفتند. تحصن از صبح روز هشتم بهمن و با حضور اولیه چهل تن از علمای مبارز تهران آغاز شد و به سرعت از همان ساعات اولیه دامنه آن با حضور سایر علما و رجال مبارز گسترش یافت، علمای شهرستانی در این تحصن نقشی گسترده داشتند.
نکته مهم این است انتخاب مسجد دانشگاه به عنوان مکان تحصن، گزینش بسیار دقیق و هوشمندانه ای بود که به فشرده شدن صفوف مردم به ویژه دو گروه روحانی و دانشگاهی و سرانجام تسلیم رژیم در مقابل خواست مردم کمک شایانی نمود. بیان دقیق تر این تحصن که در بخش رخدادهای سیاسی و فرهنگی سایت این مسجد آمده به این شرح می باشد: در تاریخ ۸ بهمن ماه ۱۳۵۷ چهل تن از روحانیون تهران و شهرستان ها برای اعتراض به عمل دولت در جهت ممانعت از بازگشت امام خمینی(ره) به ایران، در محل مسجد دانشگاه تهران متحصن شدند.
۲۰ تن از روحانیون از جامعه روحانیت مبارز و ۲۰ تن دیگر از روحانیون شهرستان ها بودند. روحانیون متحصن اعلام کردند که تا مراجعت حضرت امام خمینی به ایران، به تحصن خود ادامه خواهند داد.
در روز ۱۰ بهمن ۱۳۵۷ تحصن روحانیون در مسجد دانشگاه ابعاد وسیع تری پیدا کرد و با پیوستن عده بیشتری به این تحصن، بیش از ۲۰۰۰ نفر در مسجد دانشگاه تهران گرد آمدند.
اعضای هیأت دبیران موقت سازمان ملی دانشگاهیان ایران در بیانیه ای پشتیبانی کامل خود را از خواست های روحانیون متحصن در مسجد دانشگاه تهران اعلام نموده و اظهار داشتند: " تحصن روحانیت مبارز در مسجد دانشگاه تهران در حقیقت نشانه بارزی است از پیوند روحانیت و دانشگاهیان برای مبارزه با ظلم و خود کامگی و جهاد در راه عدل و آزادی. "
تحصن علما در مسجد دانشگاه تهران مورد حمایت و استقبال شدید مردم و مراجع تقلید واقع شد و در نهایت شرایطی را به وجود آورد که بالاخره دولت بختیار را مجبور کرد به بستن فرودگاهها پایان بخشد و اجباراً قدمی دیگر به عقب رود.
مسجد دانشگاه تهران ۲۲ مهر ۱۳۴۵ افتتاح شد و از آن زمان تاکنون به دلیل بصیرت دانشجویان در محیط دانشجویی و در جریانات قبل از انقلاب و مبارزات دانشجویان در زمره دانشگاه های فعال قرار گرفت و گروه‌های سیاسی مختلفی در طول دهه های گذشته در این مسجد فعالیت داشته‌اند. در واقع یکی از کانون های تحولات انقلاب از این مسجد بوده است.
تعلق خاطر رهبری به مسجد دانشگاه تهران
جایگاه این تحصن به قدری با اهمیت بود که مقام معظم رهبری در دیداری که سال های گذشته با اعضای هیئت علمی و استادان دانشگاه تهران داشتند به اهمیت این مسجد و تحصن سال ۱۳۵۷ اشاره کردند و فرمودند: " دست‌اندرکاران استقبال امام، وقتی از به تاخیر افتادن حضور امام خمینی در میهن مطلع شدند، محل تحصن را دانشگاه تهران اعلام کردند که این انتخاب تصادفی نبود بلکه نشان‌دهنده ارتباط روحی و معنوی دانشجویان و علما با دانشگاه تهران بود".
توضیحات مدیریت سایت-پیراسته فر:امام خمینی چرابه فرانسه رفته بود؟
۱۴سال ۳ماه دوری ازوطن
استقبال ازامام خمینی(باگذاشتن سرویس ایاب وذهاب)توسط شیخ نصرالله/خان نُص(شهرحیدریه)
یازده ماه ترکیه+۱۳سال عراق+۴ماه فرانسه
آغازتبعیدامام خمینی: ۱۳آبان۱۳۴۳ ترکیه(شهربورسا)..پایان تبعید: ۱۱ بهمن ۱۳۵۷(خداحافظی بااهالی نوفل لوشاتو)
هنگامیکه دولت عراق به امام خمینی گفت:ادامه حضورشما مشروط به عدام فعالیت های سیاسی است،
امام گزینه دوم(خروج ازعراق)رابرگزید.
ایشان قصدداشت ازطریق کویت(بعدازچندروراقامت) به سوریه برود(مقدمات اقامت درسوریه فراهم شده بود)واماکویت اجازه ورودبه خاکش رانداد،
امام خمینی وهمراهان که تامرزکویت رفته بودندبناچار چندساعت بعدبه عراق(بصره)برگشت وروزبعد۱۳مهر۵۷ازطریق فرودگاه بغدادبه «فرانسه»منتقل شد.
۱۴مهر۱۳۵۷وارد«پاریس»شد.
ترک نوفل لوشاتو ۱۱بهمن ۱۳۵۷
با قطعی شدن خبرهای مبنی به عزم امام خمینی برای بازگشت به کشور پنج شنبه، ۱۲ بهمن ۱۳۵۷(٣ ربیع الاول ١٣٩٩)١فوریه ١٩۷٩ ، موجی از شادی در سراسر ایران به راه افتاد.
مردم روزیازدهم بهمن ۱۳۵۷ مردم هیجان‌زده و بسیار خوشحال بودند و هر چه به ساعات پایانی روز نزدیک می‌شدند، این هیجان افزایش می‌یافت.
ردیف نشسته در کنار امام،«حجت الاسلام سیدعلی‌اکبر محتشمی‌پور» و«حجت الاسلام هادی غفاری».
ایستاده از چپ:«حجت الاسلام سیدمحمد خاتمی»(رئیس جمهور)،«محمد کیارشی»، «سیدصادق طباطبایی» و«اسماعیل فردوسی پور».
امام خمینی دریازدهم بهمن ۱۳۵۷ در نامه ای که در اعلامیه خود منتشر کردند از دولت و ملت فرانسه تشکر کردند و میهمان‌نوازی آنها را به فال نیک گرفتند. ایشان همان روز در محله نوفل لوشاتو حاضر شده با ساکنان آن دیدار و گفتگو و این دیدار خداحافظی بود.
از سویی دیگر با این که دولت شاپور بختیار نخست‌وزیر شاه مجبور به پذیرش ورود امام خمینی به وطن شده بود، اما عقب‌نشینی خود را با رژه نظامیان در سطح شهر جبران کرده است.
نظامیان و ارتشی‌ها با ادوات و تجهیزات نظامی روز یازدهم بهمن به خیابان‌های تهران آمدند و برای مردم قدرت‌نمایی کردند. از طرفی نیز تمام تهران و شهرهای دیگر شاهد درگیری نظامیان با مردم و کشتار انقلابیون است.
کارکنان اعتصابی و به انقلاب اسلامی پیوسته بودند، در رادیو و تلویزیون ملی ایران در تدارک پخش مراسم ورود رهبر انقلاب اسلامی بودند؛ اما پخش مراسم در نخستین دقایق آن قطع شد. هواداران سلطنت با قدرت نظامیان حاضر در تلویزیون، از پخش مستقیم مراسم جلوگیری کردند.
محل ستقرار امام خمینی در پاریس یک منزل کوچک و کاملا ساده بود و ایشان بدون تشریفات خاصی از آنجا نهضت را رهبری می‌کردند. این سادگی آنچنان بود که حیرت خبرنگاران خارجی را نیز به همراه داشت. به طوری که: «گاهی مصاحبه‌گران می‌گفتند اینگونه ندیده‌اند در اتاقی ۲ در ۳ و بدون تشریفات و برو و بیا و بدون میز و صندلی، یک روحانی سخن می‌گوید و به دنبال آن ایرانی به حرکت در می‌آید.»
حجت‌الاسلام سید احمد خمینی محل استقرار امام در دهکده نوفل‌لوشاتو را اینگونه توصیف می‌کند: «منزل ما سه اتاق دارد: یکی برای آقا و یک اتاق 1و نیم در 1و نیم برای من که درش توی اتاق آقا باز می‌شود و اگر احتیاجی شود، [چون] درها صدادار [است] من (برای رعایت حال آقا) از پنجره به حیاط می‌روم.... در اتاق دیگر 10 نفر می‌خوابند که در اتاق آقا توی آن اتاق باز می‌شود. یعنی من اگر بخواهم بیرون بروم باید از اتاقم بروم توی اتاق آقا و از آنجا باید بروم توی اتاق 10 نفری...»
«حجت‌الاسلام حسن روحانی» نیز ضمن نقل خاطره‌ای از توجه امام خمینی به رعایت حال ساکنین منطقه، درباره محل استقرار ایشان در دهکده‌ای در ۴۰ کیلومتری پاریس می‌گوید: «روز یکشنبه (۱۶ مهر۱۳۵۷)مصادف با(۶ ذیقعده ۱۳۹۸) با یکی از دوستان عازم پاریس شدیم.
از لندن با قطار به بندر دوور (Dover) رفتیم و از آن جا با کشتی به بندر کاله (Calais) فرانسه و از آن جا با قطار عازم پاریس شدیم. در پاریس هم با مترو به «محله کشان» رفتیم.
تقریبا حدود ساعت پنج بعدازظهر بود که به آن جا رسیدیم. می‌دانستیم امام منزل«احمد غضنفرپور» است.
«آپارتمان آقای غضنفرپور طبقه چهارم یک ساختمان در محله کشان بود» به محل آپارتمان رفتیم. تعدادی از دانشجویان هم برای دیدن امام آمده بودند. به ما گفتند: امام ساعتی پیش از این محل به محل جدیدی به نام نوفل‌لوشاتو که بیرون پاریس است رفته‌اند. گفتند: به دلیل تردد زیاد افراد برای دیدن امام که تقریبا در این چند روز مسیر راه پله‌ها تا طبقه چهارم و حتی در کوچه برای زیارت امام صف بسته بودند همسایه‌ها مستأصل شده بودند و ظاهرا یکی از آنها به پلیس شکایت کرده بود. گفتند: چون امام احساس کرده بود که همسایگان در زحمت هستند، فرموده بودند: باید از این محل برویم. لذا به چهل کیلومتری پاریس در محلی به نام نوفل لوشاتو و به ساختمانی که متعلق به یکی از ایرانی‌ها بود، رفته بودند.»
روحانی ادامه می‌دهد: «در نوفل لوشاتو، امام در خانه‌ای که متعلق به یک ایرانی به نام آقای عسگری بود مستقر شده بودند. خانه آقای عسگری در واقع، فضایی شبیه باغ داشت که در وسط آن ساختمان کوچکی قرار داشت.
این ساختمان زیرزمینی داشت که یک طبقه ساختمان روی آن ساخته شده بود که با چند پله به آن دسترسی بود. بنای مزبور سه باب اتاق داشت که یکی از آنها محل رفت و آمد مراجعین بود و دیگری برای فعالیت دفتر اختصاص داشت و اتاق سوم نیز برای استراحت امام در نظر گرفته شده بود.»
بازگشت به وطن بعدازچهاده سال وسه ماه دوری ازوطن
ورودامام خمینی به ایران.
استقبال میلیونی ازامام خمینی