کنفرانس( امنیتی مونیخ) چیست؟چه گذشت؟

(Munich Security Conference)«کنفرانس امنیتی مونیخ»(MSC)

​کنفرانس مخالفان جمهوری اسلامی ایران

چراایران وروسیه به کنفرانس مونیخ دعوت نشدند؟

«کریستوف هویسگن» ریاست کنفرانس امنیتی مونیخ را «پس از ۱۴ سال ریاست ولفگانگ ایشینگر »بر عهده گرفته است.

حضورمخالفان جمهوری اسلامی ایران:عزاداری درمونیخ(چرامردم ایران بمااعتمادنمی کنند)

چراعلیرغم اینهمه تبلیغات وفحاشی ما،میلیونها مردم ایران درراهپیمایی ۲ بهمن شرکت کردند!؟

«کنفرانس مونیخ»(داووس امنیتی)«هتل بایریشه‌هوف»مونیخ

​

استقبال رسمی از معاون رئیس‌جمهور آمریکا هنگام ورود به آلمان برای کنفرانس امنیتی مونیخ، ۲۷ بهمن

روزجمعه(۲۸ بهمن ۱۴۰۱) نشست سه روزه کنفرانس امنیتی مونیخ در حالی آغاز به کار کرد که برای نخستین‌بار به جای نمایندگان رسمی جمهوری اسلامی ایران، مخالفان حکومت به این نشست دعوت شده‌اند و مقام‌های روسیه نیز برای اولین بار از زمان فروپاشی شوروی به این کنفرانس بین‌المللی دعوت نشدند.

به گزارش خبرنگار BBC فارسی از محل برگزاری کنفرانس مونیخ، همزمان با برگزاری این نشست گروه‌هایی از مخالفان جمهوری اسلامی ایران از جمله سازمان مجاهدین خلق و طرفداران حکومت پادشاهی از شهرهای مختلف آلمان در مقابل محل این نشست تجمع کردند.

در کنفرانس امنیتی مونیخ، سه نفر از مخالفان حکومت ایران( یعنی رضا پهلوی، مسیح علینژاد و نازنین بنیادی) در کنار سناتور باب منندز، رئیس کمیته روابط خارجی سنای امریکا در نشستی با عنوان «انقلاب، زن، زندگی، آزادی» سخنرانی کردند.

کنفرانس امنیتی مونیخ یک گردهمایی سالانه است که سال ۱۹۶۳ از دل جنگ سرد بیرون آمد؛ کنفرانسی که در محافل سیاسی و خبری از آن با عنوان «داووس امنیتی» هم یاد می‌شود.

این کنفرانس که معمولاً کمتر از سه روز طول می‌کشد، فضایی غیررسمی برای گرد هم آمدن ده‌ها مقام رسمی از کشورهای جهان است که در حضور ناظران و کارشناسان به تبادل نظر دربارۀ مسائل گوناگون جهان می‌پردازند.

محل برگزاری این کنفرانس «هتل پنج ستارۀ بایریشه‌هوف» در مرکز شهر مونیخ است؛ مکانی با یک سالن اصلی و اتاق‌های کوچک‌تر که هم میزبان نشست‌های برنامه‌ریزی‌شده برای کنفرانس هستند و هم محل ده‌ها دیدار دوجانبه و چند‌جانبه که شاید حتی خبر برگزاری آن‌ها هم به رسانه‌ها درز نکند.

سخنرانی رئیس جمهوراوکراین

یکی از دیدارهای مهم در حاشیه کنفرانس که انتظار می‌رود در همین مکان برگزار شود، نشست وزرای خارجه «گروه هفت»(G7) :آمریکا(آنتونی بلینکن)،انگلیس(جیمز کلورلی)، کانادا(ملانی جولی)، فرانسه(کاترین کولونا)، آلمان(آنالنا بربوک)، ایتالیا(لوئیجی دی مایو)، ژاپن(هایاشی یوشیماسا).

«کریستوف هوسگن»(رئیس کنفرانس مونیخ)«ولفگانگ ایشینگر»

کریستوف هویسگن ۶۷ ساله ریاست کنفرانس امنیتی مونیخ را پس از ۱۴ سال ریاست ولفگانگ ایشینگر بر عهده گرفته است، در سالی که شاید یکی از حساس‌ترین دوره‌های این کنفرانس در سال‌های اخیر باشد.

آقای «هویسگن »که همانند سلفِ خود دیپلماتی کارکشته است و پیشتر سفیر آلمان در سازمان ملل متحد بوده، این دوره از کنفرانس امنیتی مونیخ را ۱۰ روز پیش از اولین سالگرد تهاجم نظامی روسیه به اوکراین آغاز می‌کند؛ سالگردی که بدون شک همۀ ابعاد این کنفرانس را تحت‌الشعاع قرار خواهد داد.

توضیح مدیریت سایت-پیراسته فر:اولین روز(تهاجم روسیه به اوکراین)پس از سخنرانی ولادیمیر پوتین ۵ اسفند۱۴۰۰ فرارمردم کی یف

​

رئیس جمهور اوکراین از حمله نظامی روسیه به این کشور خبر داد.

کمی قبل از ساعت ۴ صبح روز پنج‌شنبه پنجم اسفند ۱۴۰۰(۲۴ فوریه ۲۰۲۲) به وقت اروپای مرکزی، «ولادیمیر پوتین»(رئیس جمهور روسیه) در یک سخنرانی از«آغازعملیات نظامی در اوکراین» خبر داد.

 ​

اندکی پس از آن، شاهدان عینی از صدای انفجار در شهرهای «اودسا و خارکیف »گزارش دادند.

​

پنج‌شنبه، پنجم اسفند ۱۴۰۰(۲۴ فوریه ۲۰۲۲)اودسا و خارکیف 

محل برگزاری کنفرانس مونیخ«هتل پنج ستارۀ بایریشه‌هوف»

 بعدازمخالفان ایران «اوکراین» مهمترین موضوع

مقام‌های ارشد کشورهای اروپایی و همچنین سایر کشورها که در مونیخ حاضر می‌شوند، موضوعات متعددی برای بحث دارند، اما بسیاری از گفت‌وگوها در اتاق‌های کنفرانس و راهروهای «هُتل بایریشه‌هوف» و حتی کافه‌ها و رستوران‌های کوچه‌های اطراف آن مملو از این سؤالات خواهد بود که سرنوشت جنگ در اوکراین چه خواهد شد؟

آیا ناتو وارد جنگ رودررو با روسیه خواهد شد؟

اگر مسیر گفت‌وگو حتی در فضایی غیررسمی مانند مونیخ بسته شود، پس باب مذاکره چگونه باید باز شود؟

البته در این میان، نمایندگان کشورهایی هم هستند که معتقدند به‌دلیل بحران شکل‌گرفته پیرامون جنگ در اوکراین بسیاری چالش‌های دیگرِ بین‌المللی ازجمله موضوع تغییرات اقلیمی فراموش شده و این موضوع باید بار دیگر یکی از سرفصل‌های مهم هر گردهمایی بین‌المللی باشد.

این موضوع از نگاه برگزارکنندگان کنفرانس امنیتی مونیخ نیز پنهان نمانده و می‌گویند: «اگر به نارضایتی کشورها در آفریقا، آمریکای لاتین و آسیا در زمینه نظم جهانی، که همیشه هم در خدمت منافع آن‌ها نبوده، نپردازیم، این نیروهای بی‌طرف را به‌عنوان متحدان خود برای حفاظت از اصول کلیدی خود جذب نخواهیم کرد.»

«ایران و روسیه»(غایبان بزرگ مونیخ)

با ادامه اعتراضات در ایران و همچنین تهاجم نظامی روسیه به اوکراین - که حالا نام تهران هم به نوعی به آن گره خورده - قابل پیش‌بینی بود که حضور نمایندگان تهران و مسکو در کنفرانس امنیتی مونیخ با چالش مواجه شود.

آن‌طور که «کریستوف هویسگن»(رئیس جدید کنفرانس مونیخ)، در چندین مصاحبه در روزهای اخیر تأکید کرده، او می‌خواهد این کنفرانس نه مکانی برای موعظه بلکه برای گفت‌وگو باشد. از همین رو مقام‌های دولتی ایران و روسیه به مونیخ دعوت نشدند؛ اقدامی که آقای هویسگن درباره آن گفته است:‌ «ایران همواره یک چالش بود چون موجودیت اسرائیل را نفی می‌کرد و با قدم‌برداشتن در مسیر سلاح‌ هسته‌ای حقوق بین‌الملل را نقض می‌کرد. در زمان مذاکرات اتمی، تصمیم سلفِ من این بود که آن‌ها را دعوت کند، اما بعد از نقض حقوق بین‌الملل و حمله وحشیانه سپاه پاسداران و پلیس به مردم خود، ما از ایران دعوت نکردیم».

او همچنین دلیل دعوت‌نکردن از روسیه را جلوگیری از استفاده از کنفرانس امنیتی مونیخ به‌عنوان «تریبونی برای ترویج پروپاگاندا» توصیف کرد.

نام ایران و روسیه در کنار چین در بخش‌های متعددی از گزارش‌ سالانۀ کنفرانس امنیتی مونیخ، که معمولاً در آستانه برگزاری کنفرانس منتشر می‌شود، قابل رؤیت است. نام این سه کشور، به‌عنوان یکی از مسائل جهانی، در کنار کمبود غذا یا قطبی‌شدن فضای سیاسی در فهرست یک نظرسنجی قرار گرفته و مردم در بیش از ۱۰ کشور نظر داده‌اند که تا چه حد ایران را یک تهدید می‌بینند.

این گزارش سالانه وضعیت کنونی برنامه هسته‌ای ایران و مذاکراتِ متوقف‌شده پیرامون آن را هم بررسی کرده و هشدار داده است که «تولید کلاهک اتمی توسط ایران می‌تواند به رقابت تسلیحاتی در خاورمیانه دامن بزند».

البته نگاهی به کارنامۀ دست‌کم یک دهۀ اخیر کنفرانس میانسالِ مونیخ نشان می‌دهد که اگرچه مقام‌های دولتی ایران و روسیه در آن حضور داشتند، اما این به معنای آن نبود که ترکیب شرکت‌کنندگان و مواضع ابرازشده در این کنفرانس نگاهی بینابینی به این دو کشور داشت.

مثلاً اگر نمایندگان جمهوری اسلامی، که معمولاً وزرای امور خارجه بودند، در کنفرانس امنیتی مونیخ حاضر می‌شدند و از مواضع تهران دفاع می‌کردند، همواره نماینده‌ای از اسرائیل (معمولاً در روز پایانی کنفرانس) به‌شدت به سیاست‌های جمهوری اسلامی می‌تاخت و آن نظام را تهدیدی برای خود و امنیت بین‌الملل می‌خواند.

یا در کنار حضور نمایندگان دیپلماتیک روسیه مانند سرگئی لاوروف در مونیخ، اکثر شرکت‌کنندگان در کنفرانس، چه سیاستمدار و چه ناظران، منتقدان سرسخت سیاست‌های کرملین بودند و در فرصت‌هایی که به دست می‌آوردند، در این‌ باره به‌صراحت صحبت می‌کردند.

عکس وزرای خارجه زن: آلبانی، بلژیک، کانادا، فرانسه، آلمان، ایسلند، کوزوو، لیختنشتاین، مغولستان، اسلوونی در محل کنفرانس امنیتی مونیخ 

توضیح مدیریت سایت-پیراسته فر:منبع اخذشده(یورونیوز)بااندکی اصلاحات وانتخاب بعضی ازتیترها فزودن عکس.

 سخنرانان روزدوم کنفرانس مونیخ 

متحدان غربی اوکراین روز شنبه ۱۸ فوریه ۲۰۲۳(۲۹ بهمن ۱۴۰۱) در روز دوم کنفرانس امنیتی مونیخ بار دیگر به کی‌یف قول دادند تا تجهیزات مورد نیاز برای شکست روسیه را ارسال کنند.

«ینس استولتنبرگ»(دبیرکل ناتو) در سخنانی گفت که «هیچ نشانه‌ای» وجود ندارد که ولادیمیر پوتین «جاه‌طلبی‌های خود را تغییر داده باشد.»
وی افزود: «ضروری است به اوکراین آنچه برای پیروزی و بقا به‌عنوان یک کشور مستقل در اروپا نیاز دارد داده شود.»
دبیرکل ناتو تصریح کرد که بزرگترین خطر این است که پوتین برنده شود. اگر پوتین در اوکراین پیروز شود پیام برای او و دیگر رهبران اقتدارگرا این خواهد بود که می‌توانند از زور برای رسیدن به آنچه می‌خواهند استفاده کنند.
«ریشی سوناک»(نخست وزیر انگلیس) از رهبران جهان خواست تا حمایت‌ها از اوکراین را «دو برابر» کنند و گفت که برای محافظت از این کشور و بقیه اروپا در برابر تجاوز روسیه تسلیحات و تضمین‌های امنیتی لازم است.
سوناک با تاکید بر تعهد اخیر بریتانیا برای ارسال تانک‌های جنگی، سیستم‌های دفاع هوایی پیشرفته و موشک‌های دوربرد به اوکراین از سایر کشورها نیز خواست تا قبل از آغاز حمله بهاری روسیه از این روش پیروی کنند.
نخست وزیرانگلیس افزود: «زمانی که پوتین این جنگ را آغاز کرد روی این موضوع قمار کرد که عزم ما از بین خواهد رفت، هم اکنون نیز شرط می‌بندد که اعصابمان را از دست می‌دهیم.»
رئیس کمیسیون اروپا: اوکراین برای زنده ماندن به تجهیزات نیاز دارد
«اورزولا فن‌درلاین»(رئیس کمیسیون اروپا) روز شنبه(۲۹ بهمن ۱۴۰۱) خواستار «تلاش‌های مضاعف» در حمایت نظامی از اوکراین برای دفع تهاجم روسیه شد.
وی گفت: «ما باید به حمایت گسترده مورد نیاز برای شکست برنامه‌های امپریالیستی پوتین ادامه دهیم.»
این مقام اروپایی تاکید کرد که «زمان سرعت گرفتن فرا رسیده است چراکه اوکراین برای زنده ماندن به تجهیزات نیاز دارد.»
فن‌درلاین خواستار تسریع در تولید تسلیحات استاندارد مانند مهمات شد که کی‌یف «به‌شدت به آن نیاز دارد.»

کاملا هریس: روسیه در اوکراین مرتکب جنایت علیه بشریت شده است
«کامالا هریس»(معاون رئیس جمهوری آمریکا)گفت که روسیه در جنگ خود در اوکراین مرتکب «جنایت علیه بشریت» شده است. وی خواستار اجرای «عدالت» شد.
او سپس با اشاره به پرونده‌های اعدام‌های موقت، شکنجه و تجاوز جنسی از سوی نیروهای روسی در اوکراین، افزود: «ما به شواهد نگاه کرده‌ایم، استانداردهای قانونی را می‌دانیم و شکی نیست که این جنایت علیه بشریت است.»
وی افزود: «من به همه کسانی که این جنایت‌ها را مرتکب شدند و به مافوق و همدستان آن‌ها در این جنایت می‌گوییم که شما پاسخگوی آن خواهید بود.»
این نخستین بار است که ایالات متحده به‌طور رسمی روسیه را به جنایت علیه بشریت و جنایت جنگی متهم می‌کند.

​

انتقاد چین از آمریکا: واکنش ایالات متحده به «بالن چینی» پوچ بود.

​
«وانگ یی»(مدیر دفتر کمیسیون مرکزی امور خارجه چین) در روز دوم این کنفرانس ایالات متحده را هدف انتقاد قرار داد و ساقط کردن بالن چینی را واکنش «پوچ و هیستریک» آمریکا توصیف کرد.
«وزیرامورخارجه پیشین چین» بار دیگر تاکید کرد که این بالن برای استفاده در فعالیت‌های «غیرنظامی» بوده است.
«رئیس دستگاه دیپلماسی چین»گفت:ما از آمریکا می‌خواهیم که برای منحرف کردن افکار از مشکلات داخلی‌اش چنین کارهای پوچی را انجام ندهد.

«Munich Security Conference»کنفرانس امنیتی مونیخ(MSC)

«تاریخچه کنفرانس امنیتی مونیخ»

«تاریخچه کنفرانس امنیتی مونیخ» ایده یک نویسنده و ناشر آلمانی به نام «اوالت-هاینریش فن کلایست-اشمنزین» بود که در دهه ۶۰ میلادی همانند گروهی از همفکرانش در آلمان غربی، نگران وقوع یک درگیری نظامی فراگیر میان بلوک شرق و غرب بود.

این گروه از روشنفکران و تحلیل‌گران سیاسی در آلمان در آن روزها، به دلیل تجزیه آلمان به دو بخش شرقی و غربی معتقد بودند که در صورت وقوع یک درگیری نظامی جدید (بعد از جنگ جهانی دوم)، آلمان به خط مقدم این نبرد تبدیل خواهد شد و به شدت آسیب خواهد دید.

ضمن اینکه این گروه همزمان با بلوک شرق نیز مخالف بودند و معتقد بودند که کشورشان برای مقاومت در برابر شوروی و تبدیل شدن به یک کشور یک‌پارچه کمونیست، به حمایت همه‌جانبه کشورهای غربی به ویژه آمریکا نیاز دارد.

به همین دلیل، این نویسنده آلمانی در سال ۱۹۶۳ میلادی تصمیم گرفت که با برپایی یک نشست مستقل، از گروهی از سیاستمداران تاثیرگذار مانند هنری کسینجر دعوت کند که در حضور چهره‌های مطرح و سطح بالای نظریه‌پردازی سیاست بین‌الملل در آلمان، با یکدیگر به بحث و تبادل نظر بپردازند و با دیدگاه‌های متفاوت برای حفظ «امنیت بین‌المللی و صلح» آشنا شوند.
این جلسات به شکل سالانه برای دهه‌های متمادی به شکلی محدود برگزار شدند. اما بعد از پایان جنگ سرد و به ویژه در قرن ۲۱، ابعاد این کنفرانس و تعداد میهمانان آن افزایش یافت.

«ولفگانگ ایشینگر»(رئیس کنفرانس امنیتی مونیخ)از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۲۲

در سال ۲۰۱۱ میلادی، ولفگانگ ایشینگر از دیپلمات‌های باسابقه آلمانی که از سال ۲۰۰۸، ریاست کنفرانس امنیتی مونیخ را برعهده گرفته بود، یک سازمان غیردولتی به همین نام در آلمان ثبت کرد و در حال حاضر، این سازمان غیردولتی وظیفه برگزاری سالانه کنفرانس را بر عهده دارد.(Wolfgang Ischinger)
رئیس کنفرانس مونیخ(Christoph Heusgen)کریستوف هوسگن
کریستوف هوسگن(رئیس کنفرانس مونیخ)ولفگانگ ایشینگر

وزرای خارجه زن در کنفرانس مونیخ

پس از کنفرانس امنیتی مونیخ درباره افغانستان، وزرای خارجه ۱۱ کشور در بیانیه ای مشترک محدودیت های اعمال شده از سوی طالبان بر زنان را به شدت محکوم کردند.

این بیانیه مشترک از سوی وزرای امور خارجه زن ۱۱ کشور از جمله کانادا، مغولستان، ایسلند، آلمان، فرانسه و بلژیک صادر شده و تلاش‌های طالبان برای حذف زنان از همه اقشار محکوم شده است.

در این بیانیه آمده است: «ما به شدت تلاش طالبان برای حذف زنان از تمام عرصه‌های زندگی عمومی را محکوم می‌کنیم، که آنها را از راه رفتن در پارک‌ها باز می‌دارد، دیگر در صفحه‌های تلویزیون دیده نمی‌شوند، از حق حضور در مدارس و دانشگاه‌ها محروم می‌شوند. اکنون آنها نیز از کار در زمینه های بشردوستانه منع شده اند، ما آن را محکوم می کنیم.

وزرای خارجه کشورهایی که بیانیه امضاکردند:  آندورا، قلم ماریا اوباخ. بلژیک، حاجه لهبیب; کانادا، ملانی جولی؛ فرانسه، کاترین کولونا؛ آلمان، آنالنا باربوک; ایسلند، ثوردیس کولبرن ریکفورد گیلفادوتیر; کوزوو، دونیکا گروالا-شوارتز; لیختن اشتاین، دومینیک هاسلر؛ مغولستان، باتمونخ باتتسسگ; و اسلوونی، تانیا فاجون.
شرکت کنندگان در نشست وزرای خارجه کشورهای G7(گروه هفت)کنفرانس مونیخ
دیمیترو کولبا، وزیر امور خارجه اوکراین نیز به دعوت یوشیماسا هایاشی، همتای ژاپنی خود، به بخشی از این نشست پیوست.