آمار«ماهواره ها»درفضا+ماهواره های مستعمل،زباله هادرفضا

آمار«ماهواره ها» درفضا....(ESA)پایگاه مرکزی اِساچیست؟

۵کشوری که فضاراتسخیرکردند:آمریکا ۸۳۰، چین ۱۷۷ ، روسیه ۱۳۳، ژاپن ۵۶ وانگلیس ۴۲(ماهواره درفضادارند)

درادامه خواهیدخواند:آیاکشورهای پیشرفته درفضانوردی می توانند درامورماهواره های دیگران اختلال بکنند؟ ویا ماهواره هارا ازکاربیندازند؟..فاصله زمین تا فضا..مدت مسافتی که فضانوردان طی می کنند تا به« ایستگاه فضایی»برسند؟

تفاوت ناکا(NACA) با ناسا(NASA)چیست؟

اسامی ایرانیانی که در«ناسا»مشغول بودند ویاهستند….سرنوشت ماهواره هایی که  فرسوده می شوند-ازرده خارج می شوند؛درفضا متلاشی می شند…زباله های فضایی چیست؟ …آیاممکن است ماهواره ها درفضا با هم «تصادف»بکنند؟…ضایعات معلق درفضا…دانشمندایرانی  مشغول درسازمان فضایی ناسا که ازدست رئیس جمهورامریکا -نیکسون-مدال افتخارگرفت.

یک ایرانی از بنیانگذاران «ناسا»بود

امارماهواره هایی که درفضامی چرخند؟

بنابر گزارش موسسه یونیون، هم اکنون(خرداد ۱۳۹۸) حدود ۲۰۰۰ ماهواره به دور زمین می‌چرخند.

این در حالی است که اگر فقط پروژه استارلینک شرکت اسپیس‌ایکس را در نظر بگیریم این تعداد در چند سال آینده دست کم ۷ برابر خواهد شد چرا که استارلینک بنا دارد ۱۲۰۰۰ ماهواره به فضا بفرستد.

این ماهواره‌ها در باند مایکروویو طیف الکترومغناطیسی برای ارائه اینترنت پرسرعت با پهنای باند بالا در هر نقطه از جهان کار می‌کنند.

درفضا چقدربرای ماهواره ها«جا»است؟

با شروع پروژه‌هایی نظیر استارلینک یا وان‌وب که بنا دارند در چند سال آینده چند هزار ماهواره را در مدار زمین قرار دهند، بسیاری نگران ترافیک و تجمع ماهواره در مدار زمین شده‌اند.

ماهواره هادرفضاباهم برخورد«تصادم»نمی کنند؟

یک نگرانی بزرگ این است که تجمع ماهواره‌ها در مدار زمین احتمال سانحه و برخورد این اجسام در مدار زمین را افزایش ‌دهد. سوانحی که معلوم نیست ابعاد تخریبی آنها چه خواهد بود.

اسپیس ایکس می‌گوید بنا دارد  ماهواره‌های این شرکت را مجهز به تجهیزاتی کند که به طور خودکار اجرام و نخاله‌ها را تشخیص و از برخورد با آنها پرهیز کنند(هوشمند)

ماهواره های ارده خارج«فرسوده» چه می شوند؟

 ​

این شرکت همچنین می‌گوید ماهواره‌های خود را از موادی تهیه کرده که به هنگام فرسوده شدن و حرکت به سمت زمین

۹۵ درصد جرم آنها «در فضا ذوب خواهند شد» و به این ترتیب از نظر ایمنی استاندارهای بالایی خواهد داشت.

شرکت اسپیس‌ایکس تا این لحظه بیشتر جزئیات پروژه چند میلیارد دلاری خود برای ایجاد یک شبکه پرسرعت اینترنت در فضا مخفی نگه داشته است. موضوعی که با توجه به اشتیاق سرمایه‌گذاری‌ها در این زمینه دور از انتظار نیست.

این شرکت نمونه‌های اولیه از فناوری تولید خود را که «تن‌تن الف» و «تن‌تن ب» نامیده شده بودند را در فوریه سال گذشته به نمایش گذاشت اما فضاپیمایی که شب گذشته با فالکن ۹ به مدار زمین فرستاده شد خیلی با این دو نمونه تفاوت داشت.

« ایلان ریو ماسک» (Elon Reeve Musk)، مدیرعامل اسپیس ایکس هفته پیش تشریح کرد ماهواره‌های جدید هر کدام حدود ۲۲۷ کیلوگرم وزن دارند و علاوه بر یک تیغه بلند شامل سلول‌های خورشیدی، آنتن‌های متعددی دارند که توانایی‌های بالایی دارد.

این ماهواره‌های کوچک همچنین به موتور‌های محرک‌ الکتریکی مجهزند که می‌تواند با شارژ الکتریکی اتم‌های کریپتون را پرتاب کند.

ماهواره درفاصله ۵۰۰کیلومتری زمین

این ماهواره‌ها را به فاصله ۴۴۰ کیلومتری بالای زمین ارسال شد تا مسیر خود را به فاصله ۵۵۰ کیلومتری از بالای زمین برسانند.

برای شروع عملیات ماهواره‌های استارلینک به موتور محرکه‌ای نیاز دارند که آنها را از لحظه نصب در فضا به مدار مورد نظر که حدود ۴۴۰-۵۵۰ کیلومتر از زمین فاصله دارد برساند تابا حداقل تاخیر در شبکه ارتباط اینترنتی ردو بدل شود.

این موتور محرکه همچنین قادر خواهد بود که استارلینک را در موقعیت دقیق محاسبه شده در آسمان نگه دارد و این ماهواره را پس از آنکه عمر کاری او به پایان رسید به سوی زمین هدایت کند.

ماهواره‌های استارلینک بخشی از برنامه« اسپیس‌ایکس» برای سرویس جدید و پرسرعت اینترنت هستند. این طرح در اوایل سال ۲۰۱۵، با درخواست «ایلان ماسک« مدیرعامل این شرکت از کمیته ارتباطات فدرال مبنی بر اجازه آزمایش ایده خود برای تأسیس یک پهنای باند جهانی آغاز شد.

«راکت فالکن ۹» که روز پنجشنبه پرتاب شد تنها ۶۰ دستگاه از ماهواره‌های استارلینک را به فضا برد و به همین علت تا هنگامی که همه ۱۲۰۰۰ ماهواره نصب و به هم وصل شوند زمان زیادی مانده است.

این ماهواره‌ها در باند مایکروویو طیف الکترومغناطیسی برای ارائه اینترنت پرسرعت با پهنای باند بالا در هر نقطه از جهان کار می‌کنند.

۶ پرتاب دیگر درمراحل بعدانجام می گیرد

ماسک گفت که این ۶۰ ماهواره قابلیت برقراری ارتباط با یکدیگر را در مدار ندارند. این  فناوری جدیداست، بنابراین احتمال دارد که برخی از آنها کار نکند، هنوز ۶ پرتاب دیگر باید انجام شود تا یک شبکه کوچک اینترنتی ایجاد شود،به ۱۲ مأموریت دیگر هم نیاز دارد تا بتواند پوشش بیشتری داشته باشد و پس از آن هم ده‌ها پرتاب دیگر نیاز است تا این شبکه به تکمیل مراحل اولیه و میانی برسد

آقای ماسک گفته امیدوار است که با تکمیل استارلینک و آغاز سودآوری مالی آن شرکت اسپیس‌ایکس منابع پولی لازم برای سرمایه‌گذاری در پروژه‌های بلندپروازانه او را به دست آورد؛ پروژه‌هایی نظیر ساخت یک «شهرک خودکفا در مریخ» و تاسیساتی در ماه ازجمله این ایده هااست.

ماسک باید حداقل ۴۰۰ ماهواره را در مدار زمین قرار دهد تا بتواند حداقل پوشش اینترنت را ایجاد کند و برای پوشش متوسط جهانی باید حداقل ۸۰۰ ماهواره به فضا بفرستد.

زمان پرتاب های بعدی؟

آقای ماسک دراسفند۱۳۹۶ گفته بود که«اسپیس‌ایکس»  ۴۴۲۵ ماهواره را تا سال ۲۰۲۴ در مدار ۱۲۰۰کیلومتری زمین قرار خواهدداد و سپس ۷ هزار ماهواره دیگر را در مدار ۳۴۰ کیلومتری قرار می دهد تا اینترنتی با کیفیت مشابه فیبر نوری فراهم کند.

وی همچنین درتاریخ مذکور گفته بود: دو ماهواره آزمایشی «استارلینک» به طور صحیح در مدار مستقر شده‌اند.

البته درذر ۱۳۹۷ یکشرکت چینی « لینک‌شور»(LinkSure) اعلام کرده بود که یک مجموعه ماهواره را تا سال۲۰۲۶میلادی(۱۴۰۵شمسی)

درطی۸سال-به مدار زمین پرتاب خواهد کرد.

این شرکت می‌خواهد که دسترسی رایگان به اینترنت را در سراسر جهان فراهم کند.

استقرار این سیستم که “ازدحام صور فلکی لینک‌شور” نام دارد، با پرتاب ماهواره “لینک‌شور-۱″(LinkSure-1) در سال ۲۰۱۹ آغاز خواهد شد. سپس تا سال ۲۰۲۰، ۱۰ ماهواره دیگر پرتاب خواهد شد. تا اینکه نهایتا تا ۸ سال آینده مجموعا ۲۷۲ ماهواره و مراکز پردازش داده به کار گرفته شوند.توضیحات مدیریت سایت-پیراسته فر:گزارش رسانه های خارجی  بمناسبت پرتاب”۶۰ ماهواره‌ -همزمان-درفضا”بایک موشک فالکن ۹،برای اینترنت پرسرعت

در ساعات پایانی روز پنجشنبه۲ خرداد ۱۳۹۸ (۲۳ مه۲۰۱۹) یک موشک فالکن ۹ از پایگاه فضایی کیپ کاناورال فلوریدا به سوی مدار زمین پرتاب شد.

زباله های فضایی چیست؟،سرنوشت زباله هادرفضا

توضیحات مدیریت سایت-پیراسته فر: زباله فضایی چیست؟تصادم وتصادفات درفضاچگونه است؟

به مجموعه ی بقایای ماهواره ها، فضاپیماها و سایر اشیای فضایی که انسان ها آنها را ساخته اند و در مدار زمین در حال گردش هستند «زباله های فضایی» گفته می شود

تصادف هوایی درفضا(تصادف ماهواره ها)

اولین تصادف فضایی در سال ۱۹۹۶میلادی(۱۳۷۵شمسی) رخ داده که طی آن، یک موشک اروپایی با یک فضاپیمای فرانسوی برخورد می کند و زباله های فضایی زیادی را برجای گذاشت.

خبرگزاری اسپوتنیک در۲۴ اسفند ۱۳۹۵ بنقل از یکی از فضانوردان سابق ناسا  ازیک تصادف فضایی پرده برداشت:

تصادف ماهواره  با موجودات فضایی

موجودات فضایی را در  اولین مورد تصادم  دو  ماهواره مصنوعی در فضا  مقصر دانست. در این تصادف فضایی، ماهواره  « ایریدیوم —۳۳» آمریکا و  ماهواره « کسموس-۲۲۵۱»  روسیه  از بین رفتند.

تصادفی که منجربه متلاشی شدن ۲ماهواره از۲کشور شد

این تصادم  ۱۰ فوریه سال ۲۰۰۹ میلادی  (۲۲ بهمن ۱۳۸۷)بر فراز شبه جزیره « تایمیر»(شمال مرکزی سیبری) رخ داد.  این دو ماهواره با سرعت  بیش از ۲۴ هزار کیلومتر در ساعت  (۱۱کیلومتر و ۷۰۰ متر در ثانیه)  در ارتفاع حدود ۸۰۰ کیلومتر  با هم تصادم کردند که در  نتیجه ۶۰۰ تکه به فضا پرتاب شد.

​

وزن  ماهواره آمریکایی ۶۰۰ کیلو ، وزن  ماهواره روسی ۹۰۰ کیلو بود.

این تصادم  باعث نگرانی  متخصصان زیادی شد، زیرا  تکه های ماهواره ها می توانست  خطری برای دستگاه های دیگر فضایی باشد اما  تصادم این دو ماهواره  هیچ چیز غیرعادی ببار نیاورد. با وجود این رسانه ها با استناد به گفته کارمند سابق « ناسا»  اعلام کردند  که مدتی قبل از وقوع این حادثه،  ماهواره « ایریدیوم» به دلیل ناشناخته ای از کنترل خارج شد. این ماهواره که برای تأمین ارتباط موبایل در نظر گرفته شده بود  تا زمان تصادف بخوبی کار می کرد اما ناگهان تمام  سیستم الکترونیک آن از کار افتاد.

به عقیده کارمند سابق « ناسا»، یک شی خارچی  ماهواره آمریکایی را از کار انداخت. وی معتقد است  که موجودات فضایی آن را از کار انداختند.  وامابعلت محرمانه بودن  کمیسیون ویژه رسیدگی به این موضوع  درهاله ای ازابهام ماند.

رادیوفردا  درمورخه دوشنبه۲۸بهمن۱۳۸۷ درمورد این حادثه اینگونه گزارش می کند:

آژانس فضایی آمریکا- ناسا- می‌گوید در اولین تصادم فضایی بین دو فضاپیما که روز سه‌شنبه هفته گذشته(سه شنبه، ۲۲ بهمن ۱۳۸۷) رخ داد دو ماهواره ارتباطی با یکدیگر برخورد کرده‌اند.

تصادم این دو که یکی از آنها یک ماهواره تجاری آمریکایی بوده و دیگری یک ماهواره نظامی روسی از رده خارج شده ابر گسترده‌ای از خاکستر و غبار ایجاد کرده‌است.

اینطور تصور می‌شود که ماهواره از رده خارج شده روسی که از نوع کوسموس بوده و در سال ۱۹۹۳ به فضا پرتاب شده است از مسیر خود خارج شد و وارد مسیر گردش ماهواره آمریکایی شده است. این ماهواره ارتباطی به نام ایریدیوم متعلق به بخش خصوصی است و از سال ۱۹۹۷ در فضا در حال گردش بوده است.

ادامه گزارش رادیوفردا:دو فضاپیمایی که روز سه‌شنبه با هم تصادف کردند، روی هم رفته وزنی حدود ۱.۵ تن داشتند و در ارتفاع ۸۰۰ کیلومتری از سطح زمین در منطقه سیبری تصادف کردند.

این تصادف  ناشی از ماهواره ازده خارج شده ۱۵پیش روسی بود.

اینطور تصور می‌شود که ماهواره از رده خارج شده روسی که از نوع کوسموس بوده و در سال ۱۹۹۳میلادی(۱۳۷۲شمسی) به فضا پرتاب شده است از مسیر خود خارج شد و وارد مسیر گردش ماهواره آمریکایی شده است. این ماهواره ارتباطی به نام ایریدیوم متعلق به بخش خصوصی است و از سال ۱۹۹۷ در فضا در حال گردش بوده است.

این اولین مورد از وقوع تصادف بین ماهواره‌ها و فضاپیماهای در حال گردش در فضا طی ۵۰ سالی است که از آغاز فضانوردی می‌گذرد.

تصادف فضایی روز سه شنبه باعث شد که هزاران قطعه خاکستر شده در جو پراکنده شود و این نگرانی‌ها در مورد احتمال وقوع تصادف‌های مشابه بین فضاپیماهای بی‌سرنشین و یا با سرنشین در فضا را افزایش داده است.

کارشناسان فضایی چه می گویند؟

«اندرو کواتس» از کارشناسان لابراتور فضایی دانشگاه لندن به «رادیو اروپای آزاد/رادیو آزادی» گفته است که شمار این نوع قطعات و زباله‌ها در فضا رو به افزایش است.

آقای کواتس می‌گوید: «شمار قطعات خاکستر شده و زباله‌های فضایی در این بخش از فضا که به جو زمین نزدیک است، بسیار زیاد است. با این وجود کهکشان و فضا بسیار پهناورند و بنابراین احتمال وقوع تصادف بسیار ناچیز است.»

«نیکلاس جانسون »کارشناس زباله‌های فضایی در آژانس فضایی آمریکا- ناسا- به خبرگزاری آسوشیتد پرس گفته است( بدون لحاظ کردن قطعات متلاشی شده این ۳ ماهواره) حدود ۱۷ هزار قطعه زباله ساخته دست بشر در حال گردش به دور جو زمین و یا در آن معلق هستند.

اندروکواتس پژوهشگر علوم فضایی درمورد اینکه چه اقداماتی  درباره حل این مشکل انجام  گرفته؟

می گوید:«تا کنون اقداماتی برای حل این مشکل صورت گرفته است.

اندروکواتس  درادامه می گوید:اما در حالت طبیعی وقتی که فضا بر اثر اشعه خورشید گرم می‌شود کمی حجیم‌تر خواهد شد و بخشی از این زباله‌ها را با همین حرارت خواهد سوزاند و از بین خواهد برد. خاطرتان باشد که تمام این قطعات سرگردان و زباله‌های فضایی با سرعتی بسیار بالا در حرکت هستند.»

بهرحال خطر این اشیای سرگردان-معلق درفضا- حتی از لحظه پرتاب و یا فرود فضاپیما هم بیشتر است.

اول «رصد»بعدپرتاب

به همین خاطر ناسا تمام پروازهای خود را با اطلاعات مرکز نظامی کنترل فضایی آمریکا تطبیق داده که مسیر حرکت و گردش تمام این قطعات سرگردان و زباله‌ها را رد گیری کرده تا اطمینان یابد که فضاپیماها در مسیر حرکت خود به اجسام خطرناک نزدیک نشوند.

در همین حال به اعتقاد مارک ماتنی یک کارشناس زباله‌های فضایی در مرکز فضایی تکزاس آمریکا «زباله‌های فضایی در دهه آینده به عامل و یا مشکل جدی‌تری بدل خواهند شد».

اندرو کواتس کارشناس فضایی از دانشگاه لندن می‌گوید، موانع ساخته دست بشر صرفاً افزوده‌ای هستند به اجسام طبیعی که در سراسر فضا سرگردانند.

ضایعات سیاره ها وکرات دیگر

آقای کواتس می‌گوید: «علاوه بر زباله‌های ساخته دست بشر، در فضا هزاران قطعه طبیعی سیار داریم که اکثر آنها بخش‌های سوخته و جدا شده از کرات و سیاره‌ها هستند و به محض جدا شدن از محل طبیعی خود با سرعتی سرسام‌آور در فضا به حرکت در می‌آیند».

در مسکو الکساندر ودوبیف سخنگوی آژانس فضایی روسیه به رسانه‌های آن کشور گفت که ایستگاه فضایی بین‌المللی را هیچ خطری تهدید نمی‌کند. این فضاپیما هم اکنون سه سرنشین دارد و در زمان وقوع حادثه روز سه شنبه حدود ۴۰۰ کیلومتر پایین‌تر از این نقطه در حال گردش بود.

هم اکنون ۱۰۰۰ماهواره درفضافعالند

از سال ۱۹۵۷ و پرتاب اولین ماهواره به فضا- ماهواره اسپوتنیک ساخت روسیه- تا کنون حدود شش هزار و ۶۰۰ ماهواره به فضا پرتاب شده است که حدود هزار مورد از آنها هنوز مشغول به کار هستند.

این خبرگزاری درادامه  می نویسد:در حال حاضر نزدیک به ۱۲ هزار شیء ساخته دست بشر گرداگرد زمین در حال چرخش هستند.

تصویر شبیه‌سازی شده توسط کامپیوتر از اشیائی که در جو زمین معلق هستند.

ماهواره »زباله جمع کن فضایی»

انگلیس این هفته(نیمه فروردین ۱۳۹۷) ماهواره ای را که برای مقابله با مشکل رو به رشد زباله های فضایی طراحی و ساخته شده است، به فضا پرتاب کرد.

به گزارش VOAصدای امریکا۱۸ فروردین ۱۳۹۷،دانشمندان هشدار می دهند در صورت عدم جمع آوری زباله های فضایی، ماهواره ها در مدار زمین با آنها برخود کرده و از کار می افتند.

زباله های فضایی یکی از خطراتی است که سفرهای فضایی و ماهواره های موجود در مدار زمین را تهدید می کند.

ماهواره ای که اخیرا در بریتانیا ساخته و به فضا پرتاب شد، می تواند زباله های فضایی را جمع آوری کرده و آنها را به اتمسفر زمین فرستاده تا در آن سوخته و نابود شود.

یکی از فناوری هایی که این ماهواره به نام «زباله را جمع کن» به آن مجهز است، «سیستم هارپون» یا «زوبین» است که به سوی زباله های فضایی پرتاب می شود.

الستر ویمن دانشمند بریتانیایی می گوید: «این خیلی جالبه. یک فناوری ساده که ما آن را برای استفاده در فضا به روز کرده ایم. زیبایی آن در سادگی اش است. ما از راه دور زوبین را به سوی هدف می فرستیم و زوبین به زباله فضایی برخورد کرده و آن را می گیرد.
این زوبین که به ریسمانی متصل است حدود سی سانتیمتر طول دارد و از فاصله بیست متری به سوی زباله فضایی پرتاب می شود و پس از برخورد به آن ریسمان کشیده می شود.
سیستم هارپون دیگری که یک متر و نیم طول و حدود دو کیلوگرم وزن دارد نیز طراحی شده که می تواند زباله های فضایی تا وزن هشت تن را هدف قرار داده و بگیرد.»

« توری » های زباله جمع کن فضایی

یکی دیگراز فناوری هایی که این ماهواره به آن مجهز است استفاده از« توری »مانند تور ماهیگیری است.

« ۷۰۰۰ تن زباله فضایی سرگردان»

بر اساس برآورد دانشمندان بیش از« ۷۰۰۰ تن زباله فضایی» با سرعت هزاران کیلومتر در ساعت در مدار زمین می گردند. بخش هایی از موشک های پرتاب سفینه های فضایی، ماهواره هایی که از کار افتاده اند، یا قطعات کوچک ناشی از برخورد این ابزار به یکدیگر، از جمله زباله های فضایی هستند./پایان گزارش VOA.

توضیح مدیریت سایت-پیراسته فر:درمنابع مأخوزه اصلاحات انجام گرفته،انتخاب تیترها وافزودن تصاویر ونیزافزودن اطلاعات تکمیلی.

موشک هارپون(AGM-84 Harpoon)چیست؟

بردموشک هارپون حدود ۲۸۰ کیلومتر است. این موشک  از یک شتاب دهنده اولیه سوخت جامد استفاده می کند و در مرحله بعد از یک موتور توربوجت مدل (Teledyne) بهره می برد که سرعتی در حدود ۰.۹ ماخ را برای این موشک به ارمغان می آورد.

هارپون به طور معمول از یک سر جنگی نفوذ گر و شدیدالانفجار به وزن تقریبی ۲۲۰ کیلوگرم بهره می برد. در بحث هدایت موشک هارپون از یک رادار ارتفاع سنج و هیچنین سامانه هدف یابی فعال راداری بهره می برد.

در مدل‌های جدیدتر این موشک مثل گونه « بلوک ۲» قابلیت حمله به اهداف زمینی با استفاده از سامانه مکان یاب جهانی « GPS » نیز به این موشک افزوده شده است.

در این گونه کاربر می تواند بنا به انتخاب خود با هدف درگیر می شود  وآنراتخریب می کند واطلاعات لازم را به مرکز سیستم ارسال می کند.

آیا میتوان ماهواره پرتاب شده را نابودکرد؟ شاخه نظامی فضا

مایک پنس در مورد کاری این نیروی جدید فضایی گفت: “فضا در نسل اخیر تغییرات بنیادینی را تجربه کرده. محیطی که زمانی آرام و بی سر و صدا بود حالا مکانی شلوغ و پرکشمکش است.”

این یعنی آمریکا شاخه‌ای نظامی ایجاد خواهد کرد تا از منافعش در فضا از جمله صدها ماهواره‌ مخابراتی و شناسایی دفاع کند.

دونالد ترامپ، رئیس جمهوری آمریکا چندی پیش به این طرح اشاره کرده و در مورد پیشرفت‌ نظامی رقبا هم هشدار داده بود: “من چیزهایی دیده‌ام که شما نمی‎خواهید ببینید.”

واقعیت این است که قدرت‌های بزرگ سال‎هاست از فضا برای مقاصد نظامی مثل ارتباطات و شناسایی استفاده می‌کنند بنابراین این سوال پیش می‎آید که دلیل نگرانی آمریکا چیست؟

در فضا عملیات نظامی و غیرنظامی انجام می‎شود که ممکن است با هم تداخل کنند.

ناوبری ماهواره از سیستم موقعیت‎یاب جهانی (GPS) استفاده می‎کند که ارتش آمریکا اختراع کرد و بعد از مدتها اجازه استفاده غیرنظامی از آن داده شده است.

الکساندرا استیکینز، کارشناس امنیت فضایی در موسسه “رویال یونایتد سرویسز” می‎گوید:” مردم احتمالا هنوز نمی‎دانند که فضا همین الان هم محیطی نظامی است. این اتفاقی است که در دهه شصت افتاده.”

در جریان جنگ سرد، آمریکا و اتحاد جماهیر شوری در فضا نمی‎جنگیدند اما از ماهواره‎های جاسوسی استفاده می‎کردند.

آمریکا یک موشک هسته‎ای ضد ماهواره‎ را در اقیانوس آرام مستقر کرده بود و اتحاد جماهیر شوروی هم سلاحی در اختیار داشت که می‎توانست ماهواره در حال گردش را بزند.

بنابر تحقیقات بنیاد “سکیور ورلد” (Secure World) که امکانات نظامی در فضا را ثبت می‏کند، چین، روسیه و آمریکا سلاح‎هایی را آزمایش کرده‌اند که می‎توانند ماهواره‎ها را نابود کنند.

این‎ها موشک‎هایی هستند که از مستقیم زمین به سمت یک ماهواره در حال گردش در مدار زمین پرتاب می‎شوند. این سلاح‎ها با نام ” هم‎مدار” شناخته می‎شوند و در واقع ماهواره‌هایی هستند که با موشک از زمین پرتاب می‎شوند. ماهواره بعد از جدا شدن موشک، خود را به مدار ماهواره هدف می‌رساند و به آن متصل می‌شود یا با آن برخورد می‌کند.

برایان ویدِن (Brian Weeden)، مدیر بنیاد سکیور ورلد می‌گوید: “در ۱۰ تا ۱۵ سال اخیر علاقه زیادی به ساخت سلاح‎های ضد فضایی ایجاد شده؛ سلاح‌هایی که برای حمله به اهدافی در فضا استفاده شوند. بیشتر این فعالیت‎ها را روسیه و چین انجام داده‌اند اما آمریکا هم در این زمینه کارهایی کرده است.”

یکی از دلایلی اصلی که ارتش آمریکا را به دفاع از امکانات فضایی خود مجاب می‎کند، وابستگی شدید به ماهواره‎هاست. بنابر گزارش اتحادیه “پژوهشگران مسئول” که یک سازمان علمی غیرانتفاعی است، آمریکا – چه در بخش خصوصی چه دولتی- بیش از هر کشور دیگری ماهواره در فضا دارد.

چین در حال حاضر بیشتر از روسیه ماهواره دارد و ۵۸۹ ماهواره باقیمانده به ده‎ها کشور دیگر متعلق هستند.

تعداد ماهواره‎های نظامی که چین به فضا فرستاده، افزایش یافته و روسیه هم ماهواره‎های نظامی خود را که بعد از سقوط اتحاد جماهیر شوروی و بحران اقتصادی از دست داد از نو ساخته است.

رقابت«جنگ» فضایی امریکاوچین

بلدین بوئن، کارشناس جنگ‎افزارهای فضایی در دانشگاه لستر می‎گوید، این نیروی فضایی آمریکا تا حدی پاسخی است به برنامه‎های ماهواره‎ای و موشکی چین که دارد به نتیجه می‎رسد: “آمریکا در واکنش به چین فعالیت خود را افزایش داده است.”

در سال ۲۰۰۷، چین یک موشک ضد ماهواره‎ به فضا فرستاد تا ماهواره‌ای هواشناسی را که در مداری در ۸۰۰ کیلومتری زمین می‌چرخید ویران کند. این آزمایش با موفقیت انجام شد.

خرابکاری ماهواره های دیگران با«لیزر»

گفته می‎شود آمریکا و روسیه لیزرهای ضد ماهواره‎ ساخته‎اند؛ این پرتوهایی از زمین یا هواپیما شلیک شده و حس‎گرهای ماهواره‌ها را از کار می‌اندازند.

گفته‎های معاون رئیس جمهوری آمریکا نشان می‌دهد که دولت ترامپ به این تهدیدهای فضایی تازه به چشم چالش نگاه می‎کند و برای رویارویی با آن اولویت‎های نظامی خود را از اساس بازنگری کرده است./ ۳۱ مرداد ۱۳۹۷(۲۲اگوست۲۰۱۸)BBCفارسی

***

سقوط یک فضاپیما درراقیانوس آرام

ناو باربری بدون سرنشین باربری پروگرس ام. اس- ۱۰ پس از سفر ۱۹۴ روز، ۱۳ ساعت و ۴۷ دقیقه‌ای خود، در مدار زمین، دراقیانوس آرام غرق شد

​

سخنگوی مرکز تحقیقات علمی مهندسی مکانیک روسیه ضمن اعلام این خبر گفت: باقیمانده این سفینه که روز سه شنبه از ایستگاه فضایی بین المللی جدا شده بود و بخش مهمی از آن در جو از بین رفته در ناحیه غیر مسکونی اقیانوس آرام به شکل قطعات پراکنده غرق شد.

پروگرس ام. اس -۱۰ در ساعت ۱۱:۴۰ ۴ ژوئن (بوقت مسکو) از ایستگاه فضایی بین المللی جدا و طبق برنامه راهی زمین گردید. سفینه‌های پروگرس به دلیل نداشتن سپر حرارتی در اثر برخورد به جو نابود می‌شوند و تنها قطعاتی از آن به زمین می رسند به همین دلیل، زمان و زاویه ورود آنها به جو زمین طوری تنظیم می‌شود این قطعات در منطقه‌های غیرمسکونی اقیانوس آرام که کشتی‌ها هم تردد ندارند به زمین برسند.

این ناو در ۱۶ نوامبر ۲۰۱۸ از پایگاه پرتاب‌های فضایی بایکونور پرتاب شد و پس از دو روز به ایستگاه فضایی بین المللی متصل گردید. بار این سفینه عبارت بود از ۲۵۶۴ کیلوگرم محموله شامل مواد غذایی، سوخت و مخزن‌هایی شامل حدود ۷۵۰ کیلوگرم سوخت، ۷۵ کیلوگرم اکسیژن و هوا و ۴۴۰ کیلوگرم آب.

برای پرتاب پروگرس ام. اس -۱۰ از یک موشک سایوز اف. گ استفاده شد. پروگرس ام. اس -۱۲ ناو باربری بعدی در ۳۱ ژوئیه ۲۰۱۹ برای رساندن تجهیزات و مواد مورد نیاز سرنشینان ایستگاه را به مدار خواهد رساند.۱۶ خرداد ۱۳۹۸ایسنا.مشرق

سقوط «فضاپیمای باری»  دراقیانوس

فضاپیمای «پروگرس-ام.اس-۰۶ » ساعت چهار و ۳ دقیقه بامداد امروز (پنجشنبه۷ دی ۱۳۹۶ ) از ایستگاه فضایی بین المللی جدا شده و وارد جو کره زمین شد. سپس فضاپیمای پروگرس پس از ورود به جو کره زمین آتش گرفته و قطعات باقی مانده در محدوده ای در اقیانوس آرام که کشتی ها تردد نمی کنند، غرق شد.

فضاپیمای «پروگرس-ام.اس-۰۶ » روز ۱۶ ماه جولای ۲۰۱۷ (۱۵ تیر ۱۳۹۶) یک روز پس از پرتاب، به ایستگاه فضایی بین المللی ملحق شد.

  این فضاپیما حامل دو تن محموله ازجمله تجهیزات علمی برای آزمایش های فضایی و لوازم پزشکی و آب و مواد غذایی بود.علاوه بر آن چندین ماهواره کوچک را نیز که دانشجویان ساخته بودند به مرکز فضایی منتقل کرد. ایستگاه فضایی بین المللی که با مشارکت بیش از ۱۵ کشور ساخته شده، در مدار نزدیک و در ارتفاع ۳۳۰ تا ۴۳۵ کیلومتری از سطح زمین در حرکت است که روزی ۱۵ بار دور این سیاره گردش می کند. این ایستگاه محصول همکاری مشترک سازمان های فضایی آمریکا، روسیه، اروپا، ژاپن، و کانادا است؛ سازمان فضایی برزیل نیز با این برنامه همکاری می کند./پنجشنبه۷ دی ۱۳۹۶ایرنا بنقل ازاسپوتنیک.

***

ماهواره فضایی هند

هند روز چهارشنبه، ۱۴ آذر۱۳۹۷   بزرگترین و سنگین‌ترین ماهواره ساخت این کشور را با موفقیت از گویان فرانسه در آمریکای جنوبی به فضا پرتاب کرد.

 ​

کی سیوان (K. Sivan)، رییس سازمان تحقیقات فضایی هند (ISRO) گفت: این ماهواره با ماهواره‌بر آریان۵ (Arian-۵) به فضا پرتاب شد.این ماهواره به ارائه بهتر خدمات اینترنتی در هند کمک خواهد کرد. وی افزود: ماهواره‌بر آریان۵ پس از ۳۳دقیقه از پرتاب، ماهواره مخابراتی جی ست ۱۱ (Gsat-۱۱) هند را در مدار زمین قرار داد.
رییس سازمان ایسرو توضیح داد: ماهواره جی ست ۱۱ با وزن ۵۸۵۴ کیلوگرم،سومین ماهواره‌ای است که در راستای برنامه دولت هند موسوم به هند دیجیتالی برای ارائه خدمات اینترنت پر سرعت در سرتاسر این کشور، به فضا پرتاب می‌شود. این ماهواره در مجموع ۴۰ ترانسپاندر باندهای Ka و Ku دارد و طی مدت ۱۵ سال در مدار GEO به انجام ماموریت خواهد پرداخت.
دهلی نو بر اساس طرح هند دیجیتالی خود قصد دارد خدمات اینترنت پر سرعت را در روستاهای دور افتاده این کشور نیز ارائه دهد.
این درحالی است که سازمان تحقیقات هوا و فضای هند هفته گذشته یک ماهواره نظارت زمینی خود به همراه ۳۰ماهواره کوچک کشور‌های خارجی را با استفاده از یک ماهواره‌بر به فضا پرتاب کرد.
سازمان تحقیقات فضایی هند به رکورد پرتاب موفقیت آمیز ۲۶۹ماهواره خارجی دست یافته است. ماهواره‌بر پی اس ال وی هند تاکنون ۵۲ ماهواره هندی و ۲۳۹ماهواره خارجی متعلق به ۲۸کشور را به فضا پرتاب کرده است. هند قصد دارد تا سال ۲۰۲۲،نخستین فضانورد خود را به فضا اعزام کند.
ماموریت قرار دادن سه هندی در فضا کمی بیش از ۱.۴میلیارد دلار هزینه خواهد داشت که این نشان دهنده هزینه پایین تر ماموریت فضایی هند در مقایسه با کشورهایی همچون آمریکا و چین است.
سازمان ایسرو همچنین سنگین‌ترین ماهواره‌بر ساخت این کشور را با موفقیت به فضا پرتاب کرده است.
پیش از این هند برای پرتاب ماهواره‌های خود با وزن بیش از ۲تن به کشور های خارجی وابسته بود.
سازمان تحقیقات هوا و فضای هند(ایسرو) در سال گذشته با ثبت رکود بی سابقه پرتاب ۱۰۴ماهواره با یک ماهواره‌بر به فضا از جزیره کوچک سریهاریکوتا در جنوب هند با پشت سرگذاشتن رقبای بزرگی همچون روسیه و آمریکا، تاریخ ساز شد

هند این ماموریت تاریخی خود را در سال ۲۰۱۳ انجام داد و توانست نام خود را به عنوان نخستین کشور آسیایی در مسابقه رسیدن به مریخ به ثبت برساند.

 ​

«نارندار مودی» نخست وزیر هند این دستاورد را برای کشورش بسیار بزرگ توصیف کرد و گفت که ما به فضای ناشناخته وارد شدیم و جسارتی بی سابقه از خود نشان دادیم و به دنبال کشف نادانسته ها و ناشناخته ها هستیم.

اهمیت این موضوع زمانی بیشتر آشکار می شود که هند پس از ناسا، آژانس فضایی اروپا (اسا) و روسیه، چهارمین قدرت فضایی جهان است که موفق به انجام این ماموریت مهم می شود. اجرای بسیاری از طرح ها از جمله طرح های زیربنایی، مقابله با بلایای طبیعی، نظارت بر منابع، تقویت ساختارهای دفاعی، کشفیات فضایی، نظارت بر زمین های کشاورزی و بسیاری از مقوله های دیگر در فناوری های اطلاع رسانی و مخابراتی از اهداف برنامه های فضایی است که پیشرو آنها امروز در آسیا کشورهایی نظیر چین و هند هستند و به طرق مختلف نیز در این رویارویی پیشتازی می کنند.

هند اولین راکت ماهواره بر خود را  در سال ۱۹۷۹ میلادی پرتاب کرد و تاکنون ۱۴۲ ماهواره را با ۵۹ راکت به فضا فرستاده است.

هند از جمله کشورهای موفق در پرتاب های ماهواره ای تجاری برای کشورهای دیگر است و در این زمینه راکت های ماهواره بر را برای ۲۱ کشور از جمله آمریکا، کانادا، اندونزی، الجزایر و ژاپن پرتاب کرده است.

موشک مورد استفاده در آزمایش روز چهارشنبه ۵ دسامبر ۲۰۱۸(۱۴ آذر۱۳۹۷) از یک جزیره واقع در سواحل شرقی هند پرتاب شد و نشان داد که در صورت لزوم، هند خواهد توانست ماهواره‌های متخاصم را در فضا منهدم کند. آقای مودی گفت که پیدا کردن و انهدام این ماهواره در مجموع حدود سه دقیقه طول کشید.

​

منابع خبری هند گفته‌اند که در این آزمایش، یک ماهواره قدیمی در حال حرکت در ارتفاع ۳۰۰ کیلومتری و مدار پائینی زمین هدف قرار گرفت. به گفته آنان، دلیل انتخاب هدفی در این ارتفاع جلوگیری از آلوده کردن فضا بوده است زیرا قطعات این ماهواره منهدم شده به زمین سقوط کرد و در فضا شناور نشد.

انجام موفقیت‌آمیز چنین آزمایشی نیازمند تسلط بر فناوری بسیار پیشرفته و دقیق است. با انجام این آزمایش، هند نشان داده است که از فناوری بومی برای ردگیری و انهدام ماهواره در فضا برخوردار است.

کاوشگر مریخ ساخت هند – هند یک برنامه فضایی گسترده را دنبال می‌کند

فناوری از کار انداختن ماهواره منحصر به حمله موشکی به آنها نیست و آزمایش روز چهارشنبه هند باعث تشدید نگرانی در مورد کشیده شدن رقابت‌های نظامی به فضا و نظامی کردن صنعت فضانوردی شده است.

آقای مودی در سخنرانی خود گفت که این آزمایش به برنامه فضایی هند نیروی بیشتری می‌بخشد اما به جامعه بین‌الملی اطمینان می‌دهم که توانمندی ما در این مورد هرگز علیه کسی به کار نخواهد رفت بلکه هدف آن منحصرا حفظ امنیت هند است.

وی گفت که این آزمایش«گامی مهم به سوی امنیت، رشد اقتصادی و پیشرفت فنی هند محسوب می شود.»

هند در سال‌های اخیر یک برنامه گسترده توسعه صنایع غیرنظامی فضایی را به اجرا گذاشته و تا کنون تعداد زیادی ماهواره را با موفقیت در مدار قرار داده است. در سال ۲۰۱۴، این کشور اعلام کرد که یک کاوشگر کم هزینه را به مریخ فرستاده و در نظر دارد تا سال ۲۰۲۲ اولین سفینه حامل انسان را به فضا پرتاب کند.

وزارت خارجه هند در بیانیه‌ای در مورد آزمایش اخیر گفته است که :توانمندی به دست آمده از آزمایش موشک ضد ماهواره به معنی برخورداری از قابلیت بازدارندگی در حفاظت از تجهیزات گسترده و رو به رشد هند در فضا در برابر هرگونه تهدیدی است.منبع:۷ فروردین۱۳۹۸،BBCفارسی

یک هفته بعد:

واکنش «ناسا»به ازمایش موشکی هند

رئیس سازمان فضایی آمریکا، ناسا آزمایش موشکی هفته گذشته هند که طی آن یک ماهواره فعال در فضا را هدف قرار داد و منهدم شد، را “اقدامی وحشتناک” خواند که می‌تواند تهدیدی برای ایستگاه فضایی بین‌المللی باشد.

جیم برایدنشتاین، می‌گوید که به دلیل این آزمایش در ده روز گذشته، خطر تصادف قطعات ماهواره منهدم شده با ایستگاه فضایی بین‌المللی ۴۴ درصد افزایش یافته است.

آقای برایدنشتاین، که برای کارکنان ناسا صحب می‌کرد به شدت از انجام آزمایش‌هایی مانند موشک‌های ضد ماهواره انتقاد کرد.

او گفت که ناسا ۴۰۰ قطعه ماهواره متلاشی شده را شناسایی کرده است که ۶۰ قطعه آن قطری بزرگتر از ده سانتی‌متر دارد. و ۲۴ قطعه در وضعیتی هستند که می‌توانند برای ایستگاه فضایی بین‌المللی خطرناک باشند.

 ​

به گفته آقای برایدنشتاین، انجام چنین کارهایی را که باعث شده قطعات ماهواره منهدم شده در سطحی بالای ایستگاه فضایی بین‌المللی ایجاد شود، کار وحشتناکی است و با آینده سفرهای فضایی بشر هیچ سازگاری ندارد.

یک روز پس از آزمایش موشکی موفق هند، پاتریک شنهن، معاون وزارت دفاع آمریکا هشدار داد که آزمایش تسلیحات ضد ماهواره می‌تواند باعث “آلودگی” فضا شود.

او گفته بود که آمریکا در حال بررسی آزمایش هند است.

هند تاکید کرده که این آزمایش در ارتفاع پایین، حدود ۳۰۰ کیلومتری زمین، انجام شده، و قطعات ماهواره منهدم شده به زمین سقوط کرده و در فضا شناور نشده است.

«جیم برایدنشتاین»گفت که درست است که در نهایت چنین اتفاقی میافتد و در مدار زمین آنقدر پایین است که در طول زمان همه خود به خود نابود شود.

چین در سال ۲۰۰۷ میلادی آزمایش مشابهی انجام داده است. رئیس ناسا می‌گوید که قطعات ماهواره منهدم شده از آن زمان همچنان در مدار زمین باقی مانده است.

ارتش آمریکا از ردگیری حدود ده هزار قطعه منهدم شده در فضا خبر می‌دهد که یک سوم قطعاتی است که در اثر آزمایش چین در فضا پراکنده شد.

آزمایش اخبر هند باعث تشدید نگرانی در مورد کشیده شدن رقابت‌های نظامی به فضا و نظامی کردن صنعت فضانوردی شده است.

این آزمایش نشان داد که در صورت لزوم، هند خواهد توانست ماهواره‌های متخاصم را در فضا منهدم کند.

با اینحال برایدنشتاینتاکید کرد که ایستگاه فضایی بین‌المللی همچنان در امنیت کامل قرار دارد و اگر به هر عملیاتی نیازی باشد، انجام خواهد شد..

روز چهارشنبه، ۷ فروردین (۲۷ مارس)، نخست وزیر هند در یک سخنرانی تلویزیونی اعلام کرد که یک فروند موشک ساخت این کشور توانسته است یک ماهواره فعال در فضا را هدف قرار دهد و منهدم کند.

هند چهارمین کشوری است که دست به چنین آزمایشی زده است، تا کنون فقط آمریکا، روسیه و چین از فناوری حمله موشکی به ماهواره‌ها برخوردار بودند

تا پیش از این فقط آمریکا، روسیه و چین از فناوری حمله موشکی به ماهواره‌ها برخوردار بوده‌اند.۱۳ فروردین ۱۳۹۸بنقل ازBBCفارسی

***

درمورخه ۲۲ فروردین ۱۳۹۸

اسرائیل هم قصدپرتاب ماهواره راداشت که باشکست مواجهه شد .

فضاپیمای اسرائیلی«برشیت» نتوانست با موفقیت بر سطح کره ماه بنشیند. این فضاپیما به ماه رسید، اما به دلیل مشکلات فنی دقایق پایانی فرود، نتوانست سالم بر سطح ماه بنشیند.

فضاپیمای اسرائیل حدود دو ماه پیش با یک موشک فالکون از پایگاه فضایی کیپ کاناورال در فلوریدای آمریکا به فضا پرتاب شد،صدمیلیون دلارهزینه داشته و ۵۸۵ کیلوگرم وزن داشته.

سازمان اسپیس‌آی‌ال، که یک سازمان خصوصی غیرانتفاعی است، با همکاری صنایع هوافضای اسرائیل این پروژه را انجام داد.

قرار بود برشیت از ماه عکسبرداری کند و از جمله سلفی هم بگیردو میدان مغناطیسی منطقه فرود هم اندازه گیری کند..

BBCفارسی می نویسد:اگر برشیت با موفقیت بر ماه می‌نشست ماموریتش بیشتر از چند روز( زمینی) به طول نمی انجامید.

موشک فالکونی که برشیت با آن پرتاب شد،برای کاهش هزینه ها، حامل یک ماهواره ارتباطاتی و یک فضاپیمای دیگر هم بود.

اِسا(ESA) چیست؟ 

سازمان فضایی اروپا (European Space Agency)، که با نام کوتاه اِسا (ESA) شناخته می‌شود، دروازه ی اروپا به فضا است و مأموریت آن، شکل دادن و گسترش توانایی های فضایی اروپا و اطمینان بخشیدن به ادامه ی سرمایه گذاری برای رساندن مزایا به شهروندان اروپا و جهان می باشد. 

اِسا، یک سازمان بین‌المللی با ۱۸ کشور عضو است که با هماهنگ کردن منابع مالی و فکری اعضای خود، میتواند عهده دار برنامه ها و فعالیتهایی فراتر از اهداف هر کشور واحد اروپایی شود.

***

کشورهای عضو« اِسا »کدامند؟

اتریش، بلژیک، جمهوری چک، دانمارک، فنلاند، فرانسه، آلمان، یونان، ایرلند، ایتالیا، لوگزامبورگ، هلند، نروژ، پرتغال، اسپانیا، سوئد، سویس وبریتانیا کشورهای عضو اِسا هستند. کانادا نیز در برخی پروژه‌ ها تحت یک توافقنامه‌ی همکاری، شرکت میکند.

مجارستان، رومانی و لهستان “کشورهای همکاری کننده ای اروپایی” هستند. همچنین، استونی و اسلونی اخیراَ توافقنامهی همکاری با اِسا را امضا کرده‌اند.

(ESA)پایگاه مرکزی اِسا

پایگاه مرکزی اِسا در پاریس است، جایی که سیاستهای کلّی و برنامه‌ها در آن طرح ریزی میشود.

اِسا همچنین پایگاه هایی در تعدادی از کشورهای اروپایی دارد که هرکدام دارای مسئولیت های مختلفی هستند:

سازمانهای فضایی وابسته به «اسا»

(EAC) مرکز فضانوردی اروپا در کلن، آلمان

(ESAC) مرکز نجوم فضایی اروپا در کانادا و مادرید اسپانیا

ESOC مرکز عملیات فضایی اروپا در دارمشتاد، آلمان

(ESRIN) مرکز مشاهدات زمینی اِسا در فراسکاتی، نزدیک رم، ایتالیا

(ESTEC) مرکز پژوهش و فناوری فضایی اروپا، نوردویک، هلند

فضایی آسیا-اقیانوسیه« اپسکو »

(APSCO) سازمان همکاری‌های فضایی آسیا-اقیانوسیه

آمارمهندسین  اِسا 

در حدود ۲۰۰۰ کارمند از همه ی کشورهای عضو برای اِسا در حال کار هستند. این تعداد شامل دانشمندان، مهندسان، متخصصان فناوری اطلاعات و پرسنل اجرایی میشوند.

تاسیس سازمان فضایی آمریکا (ناسا)

تاکا(NACA)چیست؟

در سال ۱۹۱۵ کمیته‌ای برای رایزنی‌های هوانوردی(NACA) برای هماهنگی تحقیقات هوانوردی تاسیس شدو در دوران جنگ جهانی مامورشد تا هواپیماهای جنگی ارتش را تقویت کند. ساخت موتور هواپیما، ساخت قطعات آیرودینامیک، آزمایشات هواپیمایی و تحقیقات برای بهینه‌سازی سوخت هواپیما از جمله فعالیت‌های ناکا بود.

 ​

محل  هوانوردی (ناکا)

در ۲۳ ژانویه ۱۹۴۱ درمنطقه« کلیولند»پروژه  آزمایشگاه تحقیقاتی سوخت هواپیما (AERL) آغاز کردند.

چرا«ناکا»شد«ناسا»؟

(NASA)سازمان ملی هوانوردی و فضایی (National Aeronautics and Space Administration یاNational Aeronautics and Space Agency )

اما در دهه ۶۰ که شوروی-سابق- ماهواره فضایی به خارج از جو زمین فرستاد آمریکا نیاز داشت که روی پروژه‌های فضایی تمرکز کند. به همین دلیل سازمان فضایی ناسا تاسیس شد و با ادغام مهندسان ناکا با تیم ناسا، این کمیته به طور کامل منحل شد.

یک ایرانی از بنیانگذاران «ناسا»بود

دکتر ابوالقاسم غفاری،مسئول بخش آپولو ناسا
«ابوالقاسم غفاری»:من تاسال۱۳۳۱شمسی امریکا( دانشگاه پرینستون)وبعدبه دانشگاه تهران آمدمبعد از آن مسائلی در دانشکده علوم برای من پیش آمد که درشهریور ۱۳۳۵ به واشنگتن برگشتم و در اداره ملی استانداردهای آمریکا مشغول به کار شدم. شوروی در سال ۱۳۳۶ ماهواره اسپوتنیک را به فضا فرستاد و آمریکایی هم با این که کارهایی درباره فضا می‌کردند ولی تا آن زمان موفق به پرتاب ماهواره به فضا نشده بودند.

 ​

اما بعد از ریاست جمهوری کندی در ۱۳۳۹ تصمیم گرفتند که آژانس فضایی آمریکا (ناسا) را تشکیل دهند و من در همان زمان که در آن اداره کار می‌کردم، مدت دو سال هفته‌یی دو روز به عنوان مشاور در اداره مقدماتی ناسا در مرکز فضایی گودارد کار می‌کردم و از ۱۳۴۳ رسما به ناسا منتقل شدم.

هفت فضانورد مرکوری (از سمت چپ): والی شیرا، آلن شپرد، دکه اسلیتون، گاس گریسوم، جان گلن، گوردون کوپر و اسکات کارپنتر.

زمانی که کندی رئیس جمهور ایالات متحده در سال ۱۹۶۱ به قدرت رسید، علاقه چندانی به اکتشافات فضایی نداشت. اما زمانی که بزرگترین رقیب آمریکا، اتحاد جماهیر شوروی، موفق شد اولین انسان را به فضا بفرستد، این تغییر کرد. در ۱۲ آوریل ۱۹۶۱، یوری گاگارین ۲۷ ساله سوار بر کپسول فضایی وستوک 1 شد، به فراسوی جو پرتاب شد و اولین فردی بود که به طور کامل به دور زمین می چرخید.

«آلن شپرد»(فضانورد) در ماموریت «فریدوم ۷ مرکوری» از زمین بلند می شود.

«گوردون کوپر» در حال سوار شدن به اطلس ۷، آخرین ماموریت پروژه مرکوری

««پروژه مرکوری»» نخستین برنامه آمریکا برای پرواز فضایی انسان بود که از سال ۱۹۵۸با«موشک‌های اطلس» آغاز شد.

​

اولین یازده فضانورد شوروی، ژوئیه  ۱۹۶۵میلادی(تیر۱۳۴۴شمسی). ردیف عقب، از چپ به راست: لئونوف، تیتوف، بیکوفسکی، یگوروف، پوپوویچ. ردیف جلو: کوماروف، گاگارین، ترشکووا، نیکولایف، فئوکتیستوف، بلیایف.

شوروی در ۱۲ آوریل ۱۹۶۱ و پیش از این که ناسا اولین فضانورد امریکایی را به فضا ارسال کند، موفق شد «یوری گاگارین» را در مدار زمین قرار دهد، کمتر از یک ماه پس از سفر تاریخی گاگارین ناسا هم اولین فضانورد خود را به خارج از جو زمین فرستاد، اما باشکست مواجهه شد

« ایستگاه سازمان فضایی بین‌المللی»با همکاری آمریکا، روسیه، سازمان فضایی اروپا، ژاپن و کانادا انجام شد.

ISSایستگاه فضایی بین‌المللی (International Space Station) با۴۵۰ تُن وزن دارد و ۱۲۰۰ متر مکعب فضای کار،با مشارکت بیش از ۱۵ کشور ساخته شده است و محل زندگی فضانوردان و همچنین یک آزمایشگاه علمی است و این ایستگاه فضایی در مدار زمین و در ارتفاع ۳۵۰ کیلومتری از سطح زمین در حرکت است؛ سرعت ایستگاه فضایی بین‌المللی در مدار معادل ۲۷٬۷۰۰ کیلومتر بر ساعت است که به این ترتیب روزی ۱۵ بار به دور سیاره زمین گردش می‌کند.

ایستگاه فضایی بین‌المللی در حقیقت فرزند و ترکیبی از چندین پروژه فضایی است که قبلاً توسط کشورهای مختلف برنامه‌ریزی شده بود. از جمله این برنامه‌ها می‌توان به ایستگاه فضایی میر-۲ (روسیه)، ایستگاه فضایی آزادی (آمریکا)، آزمایشگاه فضایی کلمبوس (اروپا) و آزمایشگاه فضایی کیبو (ژاپن) اشاره کرد.

ایستگاه فضایی بین‌المللی سازه عظیمی است که در مدار زمین در حال گردش است و فضانوردان می‌توانند چندین هفته و حتی برای ماه‌ها در آن اقامت کنند. این سازه فضایی روزی ۱۵ بار به دور زمین می‌چرخد

اولین مأموریت فضانوردان در ایستگاه فضایی بین‌المللی در ۱۲ آبان ۱۳۷۹ شروع شد. این ایستگاه در حال حاضر ظرفیت شش سرنشین دائمی را دارا است، اگرچه هنگام اتصال فضاپیماها و ورود اردوهای جدید، تعداد فضانوردان درون ایستگاه بطور موقت تا بیش از ۱۰ نفر هم افزایش می‌یابد. دو فروند فضاپیمای سایوز هر یک با ظرفیت ۳ نفر بطور دائمی برای تخلیه اضطراری ایستگاه در هنگام خطر به آن متصل اند،این ایستگاه بطوردائم فعال وفضانوردان درآن مستقرهستند.

فاصله زمین تا ایستگاه فضایی؟ چه مدت طول می کشدتا«فضانورد»به فضابرسد؟

ایستگاه فضایی بین المللی در حدود ۳۵۰ کیلومتری بالای زمین قرار دارد.

اگر فضانورد با سرعت ۶۵ مایل بر ساعت (۹۷ کیلومتر بر ساعت) مستقیم پروازمی کرد، درطول۳ ساعت به ایستگاه می رسیدند.

پرتاب  فضانوردان باموشک فضاپیما درطول هشت دقیقه به ایستگاه می رسیدند.

اما چون ایستگاه فضایی بین المللی با سرعت  ۱۷۵۰۰ مایل بر ساعت (۲۸۱۶۴ کیلومتر بر ساعت) به دور زمین می گردد،تعقیب کردن ایستگاه فضایی در مدار می تواند سه روز طول بکشد. در طول این مدت، خدمه کشتی فضایی نزدیک به ۳۰ بار به دور زمین می گردند.

در سال ۲۰۱۳، فضانوردان روسی در مدت تنها۶ ساعت به ایستگاه فضایی بین المللی رسیدند که رکوردی محسوب می شد. خدمه در مدت تنها چهار دور گشتن به دور زمین (به جای ۳۰ دور) به ایستگاه رسیدند. فضاپیمای آنها از قزاقستان پرتاب شد و فضانوردان صعود خود را با زمان عبور ایستگاه فضایی بین المللی زمان بندی کردند.

انحصارشکسته شد

در ابتدای کار ایستگاه، سرنشینان آن از سازمان‌های فضایی روسیه و آمریکا انتخاب می‌شدند، تا اینکه در ژوئیه ۲۰۰۶ یک فضانورد آلمانی سازمان فضایی اروپا، در قالب اردوی ۱۳ به ایستگاه فضایی بین‌المللی سفر کرد. تاکنون روی هم رفته فضانوردانی از ۱۶ کشور جهان در این ایستگاه اقامت کرده‌اند؛ این تعداد شامل ۵ توریست فضایی نیز هست؛ انوشه انصاری، فضانورد ایرانی، در روز ۲۷ شهریور ۱۳۸۵ به ایستگاه فضایی بین‌المللی وارد شد و ۹ روز در آن اقامت داشت.

«کاوشگر وایکینگ» مریخ‌نوردهای دوقلوی اسپریت و آپورچونیتی و مریخ نورد کیوراسیتی اشاره کرد. وایکینگ ۱ اولین ساخته دست بشر بود که در سیاره مریخ فرود آمد و توانست اولین تصاویر رنگی از سطح مریخ را به زمین مخابره کند.

مریخ‌نوردهای اسپیریت و آپورچونیتی دو کاوشگر مشابه بودند که همزمان در دو نقطه مختلف مریخ فرود آمدند. پیش از فرود موفقیت آمیز این دو کاوشگر چندین ماموریت دیگر ناسا در مرحله فرود در سطح مریخ با شکست مواجه شده بود. به همین دلیل ناسا «دکتر فیروز نادری» را به عنوان مدیر برنامه‌های اکتشافات مریخ خود برگزید و ماموریت فرود کاوشگرهای روح و فرصت تحت مدیریت او با موفقیت انجام شد. این دو مریخ نورد تنها برای یک ماموریت ۹۰ روزه طراحی شده بودند اما چندین سال روی مریخ دوام آوردند. اسپیریت تا سال ۲۰۱۰ به فعالیت خود ادامه می‌داد اما در این سال به خاطر جهتگیری نادرست صفحات خورشیدی خود نتوانست انرژی لازم خود را تامین کند و از کار افتاد. آپورچونیتی اما هنوز به فعالیت خود ادامه می‌دهد.

ایستگاه فضایی بین‌المللی درآسمان ایران

ایستگاه فضایی بین‌المللی در جریان چرخش خود در مدار زمین حدود ساعت ۲۰ و ۶ دقیقه شامگاه چهارشنبه ۲۷ اسفند ۱۳۹۹ از آسمان تهران عبور کرد و پس از چند دقیقه محو شد.

​

توضیح نگارنده-پیراسته فر:درفیلمی که ارائه شده بود، سرعت حرکت ایستگاه بین المللی فضایی به اندازه‌ یک ستاره بودواما  قابل تشخیص از ستارگان بود، حرکت آن را مانندحرکت یک هواپیما مشاهده کرد.

در حال حاضر(۲۷ اسفند ۱۳۹۹) سه فضانورد در این ایستگاه در حال انجام ماموریت هستند. روشنایی ایستگاه فضایی در این گذر به قدر منفی ۳/۹ می‌رسید و پرنورتر از ستارگان بود؛ به طوری که به راحتی می‌شد با چشم غیرمسلح عبور آن را تماشا کرد./منبع:رسانه های ایران.

***

دکتر ابوالقاسم غفاری،مسئول بخش آپولو ناسا
من تاسال۱۳۳۱شمسی امریکا( دانشگاه پرینستون)وبعدبه دانشگاه تهران آمدمبعد از آن مسائلی در دانشکده علوم برای من پیش آمد که درشهریور ۱۳۳۵ به واشنگتن برگشتم و در اداره ملی استانداردهای آمریکا مشغول به کار شدم. شوروی در سال ۱۳۳۶ ماهواره اسپوتنیک را به فضا فرستاد و آمریکایی هم با این که کارهایی درباره فضا می‌کردند ولی تا آن زمان موفق به پرتاب ماهواره به فضا نشده بودند این بود که بعد از ریاست جمهوری کندی در ۱۳۳۹ تصمیم گرفتند که آژانس فضایی آمریکا (ناسا) را تشکیل دهند و من در همان زمان که در آن اداره کار می‌کردم، مدت دو سال هفته‌یی دو روز به عنوان مشاور در اداره مقدماتی ناسا در مرکز فضایی گودارد کار می‌کردم و از ۱۳۴۳ رسما به ناسا منتقل شدم.

​

مسئول  بخش فضایی سرنشین‌دار(ماموریت آپولو)
بعد از تشکیل ناسا قرار شد همان دهه به ماه بروند. من در بدو ورود به ناسا در قسمت مربوط به برنامه فضایی سرنشین‌دار(ماموریت آپولو) کار می‌کردم و عضو گروهی بودم که محاسبات پرتاب فضاپیمای آپولو به ماه را انجام می‌دادند. من تنها عضو خارجی گروه بودم البته چند آلمانی هم در این پروژه کار می‌کردند که تابعیت آمریکایی داشتند.

از موفقیت« ماموریت آپولو۱۱» جشن گرفتند( ۱۳۴۸شمسی) و ما را به کاخ سفید دعوت کردند و به دلیل خدمت در این ماموریت فضایی تاریخی از رییس‌جمهور وقت آمریکا مدال گرفتیم.

«دکتر کاظم امیدوار »ایرانی دیگرناسا 

ناسا در ابتدا دارای  ۱۰ مرکز مختلف بود و تا جایی که یادم می‌آید در آن سال‌ها من تنها ایرانی در مرکز گودارد بودم. ایرانی دیگری که به ناسا آمد، دکتر کاظم امیدوار بود که در قسمت فیزیک اتمسفریک کار می‌کرد.

بازنشستگی
من درفروردین ۱۳۵۰ به دلیل گرفتاری شخصی که در تهران برایم پیش آمد در ۶۲ سالگی تقاضای بازنشستگی کردم و به ایران برگشتم با این که می‌توانستم تا ۶۵ سالگی در ناسا کار کنم. با این حال یک سال بعد دوباره به آمریکا برگشتم. در آنجا پروژه‌ای بود مرتبط با طرح جنگ ستارگان که در آن همکاری داشتم و بعد از آن دیگر در جایی مشغول نبودم و طول این سالها عضو چند انجمن و ویراستار چند مجله علمی بودم./۱۸ آبان ۱۳۹۲خبرانلاین /بازخوانی مصاحبه بمناسبت درگذشتش(سن۱۰۶سالگی)

توضیحات مدیریت سایت-پیراسته فر:اطلاعاتی از«ماموریت آپولو۱۱»سفر۸ روزه

فضاپیمای « آپولو۱۱»از مرکز فضایی کندی واقع در جزیره مریت، فلوریدا در ۱۶ ژوئیه۱۹۶۹(۲۵ تیر ۱۳۴۸) به سمت کره ماه پرتاب شد

۴روز طول مسیر تافضا

«ماموریت آپولو۱۱» منجر به فرود نخستین انسان بر روی کره ماه شد. 

باز آلدرین، نیل آرمسترانگ، مایکل کالینز. آپولو 11 اولین ماموریت سرنشین دار به سطح ماه بود.

«نیل آرمسترانگ» و« باز آلدرین» در ۲۰ ژوئیه ۱۹۶۹(۲۹ تیر ۱۳۴۸) ساعت ۲۰:۱۸ بر کره ماه فرود آمدند. حدود ۶ ساعت بعد، آرمسترانگ در ۲۱ ژوئیه ساعت ۲:۵۶ جهانی بر ماه گام نهاد. فضانورد سوم « مایکل کالینز» به تنهایی در مدار ماه باقی‌ماند تا ۱۵ ساعت دیگر دو فضانورد دیگر به او ملحق شدند. پس از ۸ روز زندگی در فضا، هر سه فضانورد به زمین بازگشتند.

سفر۸ روزه«ماموریت آپولو۱۱»

این فضاپیما . پنجمین مأموریت حامل انسان بود واولین مأموریت موفق.

سرانجام  در ۲۴ ژوئیه۱۹۶۹(۲ مرداد ۱۳۴۸) در اقیانوس آرام فرود آمدند.

واما« رادیوصدای امریکا»درتمجیداز پروفسور غفاری اینگونه می نویسد:

دکتر ابوالقاسم غفاری در سال ۱۹۰۷ در تهران متولد شد. او دانش آموخته مدرسه دارالفنون بود. در سال ۱۹۲۹ به فرانسه رفت و در دانشگاه نانسی در رشته فیزیک و ریاضیات تحصیل کرد، و پس از کسب مدرک فوق لیسانس در رشته «فیزیک، نجوم و آنالیز عالی» در سال ۱۹۳۶ برای تحقیق ابتدایی در رشته «مطالعه ریاضی حرکات بدون نظم» از دانشگاه سوربن به اخذ درجه دکترای علوم نائل شد.
دکتر غفاری سپس به عنوان استادیار پژوهشی در کینگز کالج (لندن) تدریس کرد و از دانشکده ریاضیات این دانشگاه در زمینه تحقیقی «تصحیح فاکتورهای سرعت و روش هودوگراف در دینامیک گاز» دکترا گرفت. سپس به عنوان پژوهشگر فولبرایت در دانشگاه هاروارد در رشته «معادلات دیفرانسیل» تدریس کرد و پژوهش های خود را در زمینه «دینامیک گاز» ادامه داد.

همکاری دکترغفاری  با « آلبرت اینشتین»

دکتر غفاری استادیار رشته ریاضیات دانشگاه پرینستون بود که در اوایل سال های ۱۹۵۰ با آلبرت اینشتین در زمینه «نظریه میدان واحد گرانش و الکترومغناطیس» در «موسسه مطالعات پیشرفته» کار می کرد. جی رابرت اوپنهایمر که در طی جنگ جهانی دوم سرپرستی برنامه بمب اتمی ایالات متحده را به عهده داشت، در آن زمان مدیر این موسسه بود و پیش از آن که دکتر غفاری یکی از اعضای موسسه شود، با او مصاحبه کرده بود.
دکتر غفاری در دانشگاه آمریکایی در واشنگتن دی سی و دانشگاه تهران هم ریاضیات عالی تدریس کرد. و از سال ۱۹۴۱ تا سال ۱۹۵۶ در دانشکده علوم دانشگاه تهران استاد «آنالیز عالی» بود.
او در سال ۱۹۵۶ برای همیشه به ایالات متحده کوچ کرد و در مقام ریاضیدان ارشد «اداره ملی استانداردهای ایالات متحده» نائل شد. محاسبه حرکت ماهواره های مصنوعی بخشی از کار او بود.

دکتر غفاری در سال ۱۹۶۴، ۳ سال پیش از برنامه اعزام موشک فضایی با سرنشین به فضا، به عنوان دانشمند هوافضا به مرکز پرواز فضایی گودارد سازمان ناسا پیوست. وی در این مرکز روی جنبه های ریاضی فن آوری های مختلف بهینه سازی مشکلات مسیر بین زمین و ماه، و شیوه های تحلیلی متفاوت مانورهای چندگانه میانه راه در هدایت (فضاپیما) بین سیاره ها تحقیق می کرد. او بعدها در مورد اثرات فشار تشعشات خورشیدی بر «ماهواره اکتشاف امواج رادیویی نجوم» و نیز پیامدهای «نسبیت عام بر گردش ماهوارهای زمینی مصنوعی» تحقیق کرد.

 ​

دکترابوالقاسم غفاری همراه خانواده (سمت راست) و جیمی(جمشید) دلشاد شهردار سابق بورلی هیلز (Beverly Hills)ایالت کالیفرنیا.
مردی که هم ازدست «شاه ایران» مدال گرفت وهم از دست «رئیس جمهورامریکا»(نیکسون)

دکتر غفاری در ایران جایزه سلطنتی علوم را از محمد رضا شاه پهلوی دریافت کرد، و در آمریکا جایزه «دستاورد ویژه آپولو» در سال ۱۹۶۹میلادی( ۱۳۴۸شمسی) در مراسم ویژه ای با حضور پرزیدنت ریچارد نیکسون به وی تعلق گرفت.
دکتر غفاری در سال ۲۰۰۵ نیز جایزه «دانشمند و پژوهشگر برجسته» را از «انجمن استادان و محققان میراث ایران» در دانشگاه «یو سی ال ای» را دریافت کرد، و در سال ۲۰۰۷ نیز از جیمی دلشاد، شهردار سابق بورلی هیلز و سفیر حسن نیت کنونی این شهر، به پاس یک عمر خدمت و تحقیق در زمینه های مختلف لوح تقدیر دریافت کرد. او همچنین اخیراً به عنوان یکی از اعضای «تالار مشاهیر» دانشگاه هاروارد منصوب شد.

از دکتر غفاری بیش از ۵۰ مقاله علمی در مورد «ریاضیات محض و کاربردی» در نشریات بریتانیا، ایالات متحده، ایران و فرانسه باقی مانده است؛ به علاوه دو کتاب آموزشی ریاضیات به نام «روش هودوگراف در دینامیک گاز».

دکتر غفاری در طول فعالیتهای علمی خود عضو بسیاری از نهادهای علمی، از جمله «کمیسیون ملی یونسکو – ایران»، «آکادمی علوم نیویورک»، «آکادمی علوم واشنگتن»، «انجمن آمریکایی پیشرفت علوم»، «انجمن ریاضیات لندن»، «انجمن آمریکایی ریاضیات»، «انجمن ریاضیات آمریکا» و «انجمن نجوم آمریکا» بود./۲۴ آبان ۱۳۹۲ V0A

***

لیست« ایرانیان» درناسا
بر اساس گزارشات منتشرشده حدود۷۰ایرانی دربخش های مختلف ناسامشغول به فعالیت بوده وهستندکه  بیش از۴۰ درصد کادر پژوهشی ناسا را پژوهشگران و متخصصان ایرانی تشکیل می دهند.

اسامی وتصاویرعده ازاین دانشمندان را مشاهده خواهیدکرد:

 ​

۱- ابوالقاسم غفاری،مسئول بخش(آپولو-۱۱) ناسا

۲-کاظم امیدوار عضو پژوهشگران ایستگاه فضایی ناسا
۳-فیروز نادری مدیر برنامه اجرایی سیاره مریخ در ایستگاه فضایی ناسا

۴-قاسم اسرار عضو هیئت مدیره ایستگاه فضایی ناسا

 ​

۵-حمید برنجی عضو پژوهشگران ایستگاه فضایی ناسا
۶-بابک فردوسی-مریخ نورد،-مدیرکاوشکر«کنجکاوی» (Curiosity)،ناسا
۷- پرویز معین رئیس موسسه مرکزی تحقیقاتی دانشگاه ناسا

بترتیب-ازراست:اسرار،برنجی،فردوسی،معین

۸-رضا غفاریان مهندس لابراتوار نیرو محرکه جت ایستگاه فضایی ناسا

۹- صمد حیاتی عضو هیئت مدیره ایستگاه فضایی ناسا
۱۰-عبد الحمید کریمی در رابطه با ساخت موشک های فضایی در ناسا

۱۱- محمد جمشیدی مدیر برنامه های داخلی ایستگاه فضایی ناسا

۱۲-داراصباحی،مهندس ارشد،مریخ نوردناسا

دارا صباحی -سمت چپ- همراه مدیر کل مرکز جی پی ال -ناسا

۱۳-جواد مخبری  سازنده  حسگرها، چرخش و حرکت بازوی مجهز به مته مریخ‌نورد

۱۴-محمدمجیری،سازنده حسگرهای شرکت فوتک(همکاربرادرش جواد)

۱۵- خانم دکترمهتا مقدم در آزمایشگاه پیشرانش جت برروی رادارها در ناسا

۱۶-خانم آزاده تبازاده، دانشمند ارشد فیزیک ایستگاه فضایی ناسا

۱۷-خانم انوشه انصاری(فضانوردناسا )

۱۸- دکتر مصطفی چمران که بعنوان یک پژوهشگر «فیزیک پلاسما»در شرکتی آمریکایی که برای ناسا کار می کرد که 

در دهه ۶۰ در آزمایشگاه‌های بِل و همچنین آزمایشگاه پیشران جت ناسا استخدام شد.

ردیف ۶-بابک فردوسی(متولد۱۶ آبان ۱۳۵۸فیلادلفیا) مهندس پرواز ایرانی آمریکائی ناسا

بابک،مدیرپرواز مریخ نورد «کنجکاوی» (Curiosity)-پدرش ایرانی است.

ردیف ۱۶-آزاده تبازاده در سال ۱۳۴۶ در تهران متولد شد. او در سن ۷ سالگی به آمریکا مهاجرت کرد و دارای مدرک دکترای تخصصی (PHD) در رشته شیمی فیزیک از دانشگاه استنفورد کالیفرنیا است.

او یکی از دانشمندان ایستگاه فضایی ناسا است و تا به حال بیش از ۶۰ مقاله علمی منتشر کرده است.

«انوشه انصاری»نخستین فضاگرد زن جهان در آن روز به عنوان «سفیر فضایی» رهسپار فضا شد و بامداد هفتم مهرماه در حالی در استپ‌های سرسبز شمال قزاقستان بر سیاره مادری گام نهاد که طی ۱۱ روز حضور در فضا به واقع اثبات کرد همچنان که پیش از سفر اعلام کرده بود، صرفا یک گردشگر فضایی نیست به طوری که «مایکل لوپز آلگریا» – فضانورد همراه وی که پیش از این از مخالفان سفرهای فضایی خصوصی و توریستی بود – در گفت‌وگویی با شبکه خبری CNN از انوشه انصاری به عنوان فردی پرکار یاد کرد که توانسته است در این مدت افزون بر فعالیت‌های شخصی‌اش که از پیش وعده داده بود، ‌آزمون های علمی متفاوتی را به انجام برساند و همپای سایر خدمه به فعالیت بپردازد.

انوشه انصاری در وبلاگش پیش از سفر به ایستگاه فضایی بین‌المللی ناسا می‌نویسد: «حتی اگر می دانستم که این سفر هیچ بازگشتی ندارد و یک بلیت یک طرفه خواهد بود، لحظه‌ای در سفرم تردید نمی‌کردم. برای آژانس فضایی روسیه چیزی که مهمه پولی ای که که پرداخت می‌کنم و زندگی من در درجه دوم قرار داره اما به هر حال من این سفر رو انجام می دهم!»

 ​

خانم فضانورد در ۲۷ شهریور ماه ۱۳۸۵، انوشه انصاری، سفر تاریخی خود را به سوی ایستگاه فضایی بین‌المللی آغاز کرد تا ضمن کسب عنوان نخستین زن فضاگرد جهان، نخستین ایرانی باشد که در طول تاریخ هزاران ساله ایران از فراسوی جو و اعماق فضا به پهنه پاک این خاک مهربان نگریسته است.

«انوشه» متولد ۱۳۴۵  مشهدمی باشدکه تا تا ۱۸ سالگی در ایران زندگی می کردند اما پس از آن به اتفاق خانواده به ایالات متحده آمریکا مهاجرت کردند.

خانم انصاری  در رشته ی مهندسی الکترونیک و علوم کامپیوتر در دانشگاه جرج میسون پذیرفته شد. او با موفقیت مدرک لیسانس خود را دریافت کرد و برای ادامه تحصیل در رشته ی مهندسی الکترونیک در مقطع کارشناسی ارشد به دانشگاه جرج واشنگتن رفت و در آنجا مطالعات خود را دنبال کرد.

«جواد مخبری» از سال ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۵ در شرکت GSE کار می‌کرد،که وارد برنامه ساخت حسگر برای صنابع خودروسازی و صنایع هوانوردی شد. بعد از GSE، مخبری وارد شرکت دیگری شد که درارتباط بابرنامه ساخت شاتل فضایی دیسکاوری بود
بعد از موفقیت در این پروژه، مخبری، در مرکز پژوهشی «لنگلی» استخدام شد تا یک حسگر برودتی شناور در هلیوم مایع را بسازد.

وی در سال ۱۹۸۸، بهمراه برادرش(محمدمجیری)شرکت فوتک را تأسیس کردند، شرکتی که در ساخت حسگرهای متنوع، تخصص دارد. این حسگرها در صنایع هوایی، خودروسازی، خودکارسازی، روباتیک و پزشکی، داروسازی، هسته‌ای و … کاربرد دارند.

​

محمدمجیری (راست) + جوادمجیری
اعتباری که فوتک به دست آورد، آنچنان بوده است که این شرکت همکار ناسا، Raytheon، MIT، JPL و لاکهید مارتین در بسیاری از پروژه‌ها شده است.

شرکت فوتک، دو حسگر برای مریخ‌نورد کنجکاوی ساخته است، یکی از این حسگرها، چرخش و حرکت بازوی مجهز به مته مریخ‌نورد را کنترل می‌کند. مریخ‌نورد با این مته، نمونه‌‌برداری می‌کند و آنها را تجزیه و تحلیل می‌کند. پیداست که هدف دانشمندان از اعزام مریخ‌نورد در این سفر پرماجرا و حساس،‌ در نهایت، رسیدن به اطلاعات دقیقی از سطح مریخ است و نفسِ خود اعزام و نشاندن مریخ‌نورد اهمیت نداشت، پس اگر هر یک از آزمایشگاه‌های سیار روی مریخ‌نورد خوب عمل نکنند، کل پروژه شکست خواهد خورد. پس می‌بینید که درستی کارکرد بازوهای مریخ‌نورد چه میزان اهمیت دارد.

 «یاسمن مقبلی»(فضانوردایرانی-آمریکایی)روز شنبه (۴ شهریور ۱۴۰۲)به فضا رفت.

اعضای تیم اعزامی به ایستگاه بین المللی فضایی(ناسا):

۱-«یاسمین مقبلی»(فرمانده ماموریت)فضانورد ناسا
۲-«آندریاس موگنسن»(خلبان)، فضانورد آژانس فضایی اروپا

۳-«کنستانتین بوریسوف»(متخصص ماموریت)،فضانورد روسکوسموس،روسیه
۴-«ساتوشی فوروکاوا»فضانورد ویژه (Wavesion)فضانورد آژانس اکتشافات هوافضای ژاپن

​

فضانوردان: «یاسمین مقبلی»،«آندریاس موگنسن»، «ساتوشی فوروکاوا» و «کنستانتین بوریسوف»

یاسمین مقبلی در مراسم نوروزی کاخ سفید سخنرانی کرد

​

سخنرانی فضانورایرانی درکاخ سفید /مقبلی دراین سخنرانی به ایرانی بودن خودافتخارمی کند.

توضیح مدیریت سایت-پیراسته فر:۲گزارشی که درادامه می آید بنقل ازخبرگزاری فارس است:

صدها ماهواره یا قمر طبیعی در منظومه شمسی وجود دارد به گونه‌ای که تقریبا هر سیاره دارای حداقل یک قمر است. برای مثال زحل حداقل ۵۳ ماهواره طبیعی و از سال ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۷ یک ماهواره مصنوعی دارد. ماهواره کاسینی کاوشگری است که حلقه سیاره زحل و قمرهای آن را مورد بررسی قرار می‌دهد

ماهواره جسمی در فضا است که در اطراف یک جسم بزرگ‌تر حرکت می‌کند و دارای دو نوع طبیعی ( ماه در مدار زمین) و مصنوعی (ایستگاه فضایی بین‌المللی در مدار زمین) است.

طبق فهرست تهیه شده از اشیا پرتاب شده به فضا توسط دفتر امور فضایی ملل متحد، در حال حاضر ۴۸۵۷ ماهواره در مدار زمین حضور دارند که این تعداد نسبت به سال گذشته ۴٫۷۹ درصد افزایش داشته است.

همچنین بخش قابل توجهی از آن، ۴۵۳ تاسواره است که با هدف مشاهده زمین و برقراری ارتباط به فضا پرتاب شده‌اند. تاسواره‌ها، ماهواره‌های کوچک مکعب شکلی در ابعاد ۱۰×۱۰×۱۰ و وزنی در حدود ۱۳۰۰ گرم تعریف شده‌اند.

چه تعداد از ماهواره‌های موجود در مدار زمین فعال هستند؟

اتحادیه «دانشمندان نگران» (UCS) تعداد ماهواره‌های قابل استفاده در مدار را ثبت کردند که طبق آخرین به روزرسانی آنها، تا پایان آوریل سال ۲۰۱۸، تعداد ۱۹۸۰ ماهواره فعال در مدار زمین وجود دارد که نسبت به سال گذشته ۱۳٫۹۲ درصد افزایش یافته است.

این بدان معنی است که ۲۸۷۷ قطعه فلزی بی‌فایده در اطراف زمین پراکنده هستند. البته برخی از این ماهواره‌های غیرفعال، خراب شده و به زمین بازگشته‌ یا در اتمسفر سوخته‌اند.

طبق پایگاه اطلاعاتی UCS، از ۴۵۳ شی پرتاب شده در سال ۲۰۱۷، تنها ۳۹۰ مورد آنها تا پایان آوریل سال ۲۰۱۸  در فضا مانده‌ و ۱۴ درصد آنها به زمین برگشته‌اند.

وظایف این ماهواره‌ها چیست؟

براساس به روزرسانی UCS، از این تعداد ماهواره‌ موجود در فضا،  ۷۹۲ ماهواره ارتباطی، ۶۶۱ ماهواره مشاهده زمین، ۱۲۱ ماهواره هوانورد و موقعیت‌یاب، ۲۳ ماهواره زمین‌شناسی،  ۷۶ ماهواره مشاهده فضا و ۲۱۳ ماهواره با هدف توسعه فناوری است.

گفتنی است؛ نسبت به آمار سال گذشته، تعداد ماهواره‌های ارتباطی ۶٫۷ درصد، ماهواره مشاهده زمین  ۱۰٫۹ درصد، ماهواره‌های با هدف توسعه فناوری ۱۰٫۴ درصد و  ماهواره‌های موقعیت‌یاب ۱۲ درصد افزایش یافته است. این در حالی است که تعداد ماهواره‌های مشاهده فضا و علوم زمین‌شناسی هیچ تغییری نکرده‌ است.

لازم به ذکر است؛ ماهواره‌های دیگری نیز وجود دارند که با اهداف متعددی به دور مدار زمین می‌چرخند.

ماهواره‌ها متعلق به چه نهادهایی هستند؟

تعداد ۸۲۶ ماهواره تجاری، ۵۲۳ ماهواره دولتی، ۳۹۹ ماهواره نظامی و ۱۳۸ ماهواره غیرنظامی هستند، ۲۷۸ ماهواره (۱۴٫۶ درصد) برای مصارف چندگانه مورد استفاده قرار می‌گیرند./دیماه۱۳۹۷فارس

طبق قوانین مکانیک نیوتنی: هر ۲۳ ساعت و ۵۶ دقیقه و۴ ثانیه یک بار به دور زمین می‌چرخند

 از آنجا که زمین هم دقیقا در همین زمان یک بار به دور خودش می‌چرخد، نسبت به سطح زمین ثابت می‌مانند و می‌توان از آنها برای ارتباطات ماهواره‌ای استفاده کرد.

مارکو لنگبروک، عکاس نچومی اهل هلند در یک عکس‎برداری جالب، بخشی از آسمان را با ابعاد ۱۴ در ۱۰ درجه بررسی کرد و ۳۰ ماهواره، ماهواره نظامی و بقایای موشک‌های قدیمی که امروز جزو زباله‌های فضایی است، پیدا کرد.

همان‌طور که در عکس بزرگ زیر مشاهده می‌کنید، ماهواره‌های مخابراتی همگی روی یک خط قرار گرفته‌اند. این ماهواره ها در مداری بالای استوای زمین و به ارتفاع ۳۶هزار کیلومتر از سطح آن قرار گرفته‌اند، چراکه طبق قوانین مکانیک نیوتنی هر ۲۳ ساعت و ۵۶ دقیقه و ۴ ثانیه یک بار به دور زمین می‌چرخند و از آنجا که زمین هم دقیقا در همین زمان یک بار به دور خودش می‌چرخد، نسبت به سطح زمین ثابت می‌مانند و می‌توان از آنها برای ارتباطات ماهواره‌ای استفاده کرد. اولین بار آرتور سی.کلارک، نویسنده بزرگ علمی-تخیلی بود که پیشنهاد داد چنین مداری را می‌توان برای ماهواره‌های مخابراتی استفاده کرد. این مدار به مدار کلارک یا مدار زمین ثابت یا زمین آهنگ نیز مشهور است.

با توجه به حضور ۳۰ ماهواره در این محدوده نسبتا کوچک، به راحتی می‌توان تخمین زد که صدها ماهواره فعال و از کارافتاده در حال عبور از آسمان هستند.

هم‌اکنون علاوه بر ماهواره‌های فعال، ده‌ها هزار قطعه ریز و درشت شامل ماهواره‌های از کار افتاده، قطعات جداشده از ماهواره‌های قدیمی، موشک‌های و موتورهای سرگردان در فضا و حتی پیچ و مهره در مدار زمین وجود دارند که با سرعت سرسام آور چند کیلومتر بر هر ثانیه به دور زمین می‌چرخند و زباله‏‌های فضایی را تشکیل می‎دهند. کارشناسان فضایی نگران آن هستند که با افزایش بی‌رویه این زباله‌ها بخصوص با توجه به روند رو به رشد فعالیت‌های فضایی خصوصی، تعداد زباله‌ها به قدری افزایش یابد که دیگر نتوان از بین آنها راهی به فضا پیدا کرد و عملا در کره زمین محبوس شویم./تیر ۱۳۹۱خبرآنلاین

انواع ماهواره‌ها

براساس گزارش «اسپیس»، صدها ماهواره یا قمر طبیعی در منظومه شمسی وجود دارد به گونه‌ای که تقریبا هر سیاره دارای حداقل یک قمر است. برای مثال زحل حداقل ۵۳ ماهواره طبیعی و از سال ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۷ یک ماهواره مصنوعی دارد. ماهواره کاسینی کاوشگری است که حلقه سیاره زحل و قمرهای آن را مورد بررسی قرار می‌دهد.

اولین ماهواره را اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۲ مهر ۱۳۳۶ به فضا فرستاد

با این حال ماهواره‌های مصنوعی تا اواسط قرن بیستم به طور واقعی وجود نداشتند تا اینکه اولین ماهواره به نام «اسپوتنیک-۱ » در روز ۴ اکتبر ۱۹۵۷(۱۲ مهر ۱۳۳۶) به مدار زمین پرتاب شد. این ماهواره که توسط روس‌ها ساخته شده بود جهان غرب را شوکه کرد زیرا آنها معتقد بودند روسیه قادر به ارسال ماهواره به فضا نیست.

اسپوتنیک (Spoutnik) با شکل کُروى، قطر ۵۸ سانتى‌متر و وزنى معادل ۶/۸۳ کیلوگرم مطالعه طبقه یونسفر زمین و انتشار امواج رادیوئى را بر عهده داشت. اسپوتنیک هر ۴ ساعت و ۴۶ دقیقه با سرعتى برابر با هشت هزار متر در ثانیه یکبار به دور زمین در مدار بیضى شکل مى‌‌گشت.

این ماهواره به دلیل اثرات جو زمین روز به روز از ارتفاع مداری آن کاسته می‌شد تا این که در چهارم ژانویه ۱۹۵۸ یعنی سه ماه پس از پرتاب، به زمین سقوط کرد.

تاریخچه کوتاهی از ماهواره‌های مصنوعی

پس از آن شاهکار در ۳ نوامبر سال ۱۹۵۷ روسیه ماهواره‌ بزرگ‌تری به نام «اسپوتنیک ۲» که حامل یک سگ به نام «لایکا» بود به فضا پرتاب کرد.

لایکا سگ فضانورد و نخستین حیوانی بود که مدار زمین را دور زد. همچنین او نخستین جانداری بود که در این مدار مُرد.

پس از آن آمریکا اولین ماهواره خود را به نام «اکسپلورر ۱» در ۳۱ ژانویه سال ۱۹۵۸ به فضا پرتاب کرد. این ماهواره تنها ۲ درصد از حجم «اسپوتنیک ۲» را داشت اما با این حال دارای ۳۰ پوند (۱۳ کیلوگرم) وزن بود.

اسپوتنیک و اکسپلورر ۱ در یک فضای رقابتی میان آمریکا و روسیه پرتاب شدند. از طرفی تمرکز بر ماهواره‌ها به عنوان ابزارهای سیاسی در سال ۱۹۶۱ شروع راهی برای فرستادن انسان‌ها به فضا بود.

یک دهه بعد اهداف هر دو کشور تجزیه شد به گونه‌ای که آمریکا به طور جداگانه افرادی را به سطح ماه فرستاد و شاتل فضایی را ساخت. روسیه نیز نخستین ایستگاه فضایی جهان را به نام «سالیوت ۱» ساخت و 

 ​

در سال ۱۹۷۱ پرتاب کرد. به دنبال ساخت این ایستگاه آمریکا ایستگاه «اسکای‌لب»

 و روسیه «ایستگاه فضایی میر» را ساختند. پس از آن کشورهای دیگر نیز ارسال ماهواره‌های خود را به فضا آغاز کردند.

انواع ماهواره‌ها

انواع ماهواره‌ها با اهداف مختلف توسط کشورها ساخته شدند که از جمله آن می‌توان موارد زیر را نام برد.

ماهواره‌های هواشناسی، با آمدنشان پیش‌بینی‌های آب و هوا را حتی برای مناطق دوردست بهبود بخشیدند.

ماهواره‌های دیدبانی زمین، از جمله ماهواره سنجش از دور «لندست» تغییراتی را در جنگل‌ها، آب و دیگر بخش‌های سطح زمین طی زمانی پیگیری و بررسی می‌کنند.

ماهواره‌های مخابراتی، برقراری تماس‌های تلفنی از راه دور و پخش تلویزیونی زنده از سراسر جهان را برعهده دارند.

ماهواره ضد سلاح، که بعضی مواقع ماهواره‌های کشنده نیز خوانده می‌شوند، ماهواره‌هایی هستند که برای خراب کردن ماهواره‌های دشمن و دیگر سلاح‌های مداری و اهداف دیگر طراحی شده‌اند؛ که آمریکا (در حال تحقیق و توسعه) و روسیه، از این نوع ماهواره‌ها، در اختیار دارند.

ماهواره‌های ستاره‌شناختی، برای مشاهده فاصله سیاره‌ها وکهکشان‌ها و دیگر اشیای خارجی فضا، استفاده می‌شود.

ماهواره‌های زیستی، ماهواره‌هایی هستند که برای حمل ارگانیسم‌های زنده، طراحی شده‌اند. عموماً برای آزمایش‌های علمی استفاده می‌شوند.

ماهواره‌های مینیاتوری،دارای وزن کم و سایز کوچک، به‌طور غیرعادی هستند.

ماهواره‌های هدایت‌کننده، ماهواره‌هایی هستند که از پخش کردن سیگنال‌های رادیویی استفاده می‌کنند تا دریافت‌کننده‌های موبایل را در زمین فعال نمایند تا مکان دقیق آن‌ها مشخص شود.

ماهواره‌های اکتشافی، ماهواره‌های مشاهداتی زمین یا ماهواره‌های مخابراتی می‌باشند، که برای کاربردهای نظامی و جاسوسی مستقر شده‌اند.

نسل‌های بعدی ماهواره نیز به برقراری اینترنت کمک کردند.

با کوچک شدن کامپیوترها و دیگر سخت‌افزارها می‌توان ماهواره‌های بسیار کوچک‌تری را برای ارتباطات مخابراتی و یا دیگر عملکردها به مدار فرستاد.

اکنون شرکت‌ها و دانشگاه‌ها، در حال ساخت «تاسواره» و یا «کیوبست» ساکن مدار پایین زمین هستند.

تاسواره‌ها ماهواره‌هایی متشکل از واحدهای ساختاری مکعبی هستند که بتوان آن‌ها را درون یک خشاب با قابلیت یکپارچه‌سازی با سامانهٔ پرتابگر جانمایی کرد و به آسانی در مدار قرار داد. با تقسیم‌بندی انجام گرفته بر اساس وزن، تاسواره‌ها بسته به این که از چند واحد تشکیل شده باشند جزء پیکو ماهواره‌ها یا نانو ماهواره‌ها قرار می‌گیرند.

براساس این گزارش، «ایستگاه فضایی بین‌المللی» بزرگ‌ترین ماهواره در مدار است که بیش از یک دهه از ساخت آن می‌گذرد. این ایستگاه با مشارکت بیش از ۱۵ کشور ساخته شده و در مدار نزدیک زمین و ارتفاع ۳۳۰ تا ۴۳۵ کیلومتری از سطح زمین در حرکت است. طبق برنامه مقامات انتظار می‌رود ماموریت این ایستگاه تا سال ۲۰۲۴ ادامه یابد.

قطعات ماهواره‌ای

هر ماهواره مصنوعی قابل استفاده، ۴ بخش اصلی دارد که شامل یک سیستم قدرت (که می‌تواند خورشیدی و یا هسته‌ای باشد)، راهی برای تنظیم حالت، آنتنی برای انتقال و دریافت اطلاعات و یک ظرفیت باربری برای جمع‌آوری اطلاعات (مانند دوربین و یا ردیاب‌) است.

چه چیزی ماهواره‌ها را از سقوط به زمین حفظ می‌کند؟

ماهواره یک جسم پرتاب‌شونده‌ و یا جسمی است که تنها یک نیرو (جاذبه زمین) بر آن اعمال می‌شود. بنابراین ماهواره برای جلوگیری از سقوط به زمین باید سرعتی معادل ۸ کیلومتر بر ثانیه داشته باشد.

از لحاظ فنی هر آنچه که از خط «کارمن» (خطی فرضی در آسمان در ارتفاع ۱۰۰ کیلومتری (۶۲ مایل) از سطح دریاهای آزاد زمین) عبور کند در فضا قرار دارد.

اگر سرعت ماهواره‌ به اندازه کافی سریع باشد به دلیل انحنای زمین سقوط نکرده و در راستای این انحنا حرکت می‌کند. ماهواره‌های نزدیک به زمین به دلیل کشش مولکول‌های جو که باعث کاهش سرعت ماهواره‌ها می‌شود در معرض خطر سقوط هستند اما در مدار دورتر از زمین ماهواره‌ها با مولکول‌های کمتری مبارزه می‌کنند.

چندین ناحیه در مدار اطراف زمین وجود دارد که یکی از آنها «مدار نزدیک زمین» و به بزرگی تقریبا ۱۶۰ تا ۲۰۰۰ کیلومتر (تقریبا ۱۰۰ تا ۱۲۵۰ مایل) است. این منطقه جایی است که ایستگاه فضایی بین‌المللی و شاتل فضایی برای انجام کارهای خود از آن استفاده می‌کنند.

در حقیقت تمام ماموریت‌های انسانی به جز «آپولو» که به ماه پرواز کرد در این مناطق رخ داد. همچنین بیشتر ماهواره‌ها در این ناحیه فعالیت می‌کنند.

«مدار زمین‌ثابت» که بدان «کمربند کلارک» نیز گفته می‌شود بهترین نقطه برای استفاده ماهواره‌های ارتباطی است. این منطقه در بالای خط استوای زمین و در ارتفاع ۳۵۷۸۶ کیلومتری قرار دارد.

اگرچه برخی ماهواره‌ها در اطراف استوا به بهترین شکل استفاده می‌شوند،‌ بعضی دیگر با مدارهای قطبی سازگارترند. آنها زمین را از قطبی به قطب دیگر دور می‌زنند  به طوری که مناطق قطب شمال و جنوب را پوشش می‌دهند. از جمله ماهواره‌های مدار قطبی می‌توان از ماهواره‌های هواشناسی، شناسایی و اکتشافی نام برد./تیرماه۱۳۹۷

کدام کشورها درفضاماهواره دارند؟

آمریکا با ۸۳۰ ماهواره در رتبه اول و چین و روسیه با ۲۸۰ و ۱۴۷ ماهواره به ترتیب در رتبه‌های دوم و سوم بین کشورهایی هستند که بیشترین ماهواره را در فضا دارند./اسفند ۱۳۹۷ آنا

توضیح مدیریت سایت:

۵کشوری که فضاراتسخیرکرده اند:آمریکا با ۸۳۰، چین با ۱۷۷ ، روسیه ۱۳۳، ژاپن ۵۶ و بریتانیا ۴۲(تعدادماهواره ها)

توضیح مدیریت سایت-پیراسته فر:برای اطلاعات بیشتردرباره ماهواره هادرفضا به این لینک مراجعه کنید: