پیراسته فر
علمی،تحقیقی و تحلیلیپیراسته فر
علمی،تحقیقی و تحلیلیجنایات طالبان درپوشش «صیانت "ازحقوق مردم افغان
مردم افغانستان آواره کوه وبیابان شده اند،تنهای جای امن«پارک شهرکابُل»ویا به کشورهای همسایه.
تنها ۲ سرویس بهداشتی برای ۴۰۰ آواره افغانی در پارک« شهر نو» کابل وجود دارد
در دو ماه گذشته ۶۰ هزار خانواده در پی درگیری‌ها آواره شده‌اند و ۱۷ هزار نفر از آنها به کابل آمده‌اندویا به کشورهای همسایه پناه برده اند
جنایات طالبان درپوشش خدمت به مردم افغانستان
هزاران افغان که از شهرهای تصرف شده توسط طالبان گریخته و به کابل پناه آورده‌اند، داستان‌های وحشتناکی از حمله نیروهای طالبان روایت می‌کنند؛ حکایت دختران نوجوانی که ربوده شده‌اند تا به عقد اجباری طالبان درآیند، قتل غیرنظامیان و افرادی که مقابل چشمان خانواده‌هایشان سر بریده شده‌اند.
خبرنگار خبرگزاری فرانسه در روز پنج شنبه، ۲۱ مرداد ۱۴۰۰ با شماری از صدها آواره افغان که در پارکی در مرکز شهر کابل سکنی گزیده‌اند، گفتگو کرده است. افرادی که با دست خالی به پایتخت رسیده‌اند و در این پارک بدون هیچ امکاناتی روی زمین می‌خوابند.
یکی از این آوارگان،« فریبا ۳۶ ساله» است که با شش فرزندش از نواحی شمالی افغانستان به کابل آمده؛ او سگ‌هایی را به یاد می آورد که در اطراف اجساد در نزدیکی زندان قندوز پرسه می‌زدند.
«خانم مروا» ۲۵ ساله نیز از تالقان آمده است. او با گریه می‌گوید که شورشیان دختر عموی ۱۶ ساله‌اش را ربوده بودند تا او را به عقد یکی از شبه نظامیان درآورند.
«بیوه جوانی» نیز می‌گوید: «وقتی دو دختر در یک خانواده بودند، طالبان یکی از دختران را برای ازدواج می‌بردند. و اگر دو پسر در یک خانواده بودند، طالبان هر دوی آنها را برای جنگ می‌بردند. آنقدر غمگینم که به خودسوزی فکر می‌کنم.»
شبه نظامیان طالبان از روز جمعه ۹ مرکز از ۳۴ مرکز ولایات را تصرف کرده و باعث فرار هزاران نفر از خانه‌هایشان شده‌اند.
بنا بر گزارش دولت افغانستان، تنها در دو ماه گذشته ۶۰ هزار خانواده در پی درگیری‌ها آواره شده‌اند و ۱۷ هزار نفر از آنها به کابل آمده‌اند.
سازمان بین المللی مهاجرت (IOM) نیز روز سه‌شنبه اعلام کرد که افغانستان در حال حاضر بیش از ۵ میلیون آواره داخلی دارد که دست‌کم ۳۵۹ هزار نفر از این تعداد در سال ۲۰۲۱ مجبور به فرار از خانه‌هایشان شده و تن به آوارگی داده‌اند.
«میرویس خان امیری» ۲۲ ساله که روز شنبه خود را از قندوز به پارک کابل رسانده می‌گوید: «سه روز پیش طالبان یک آرایشگر را کشتند زیرا فکر می‌کردند او برای دولت کار می‌کند. اما او فقط یک آرایشگر بود. آنها همه کسانی را که با دولت کار می‌کردند می‌کشند؛ حتی کسانی که ۵ سال پیش استعفا داده بودند.»
گروه دیگری از آوارگان که در شمال کابل سکنی گزیده‌اند نیز داستان‌های تلخ دیگری حکایت می‌کنند.
عبدالمنان از آوارگان قندوز می‌گوید: «نیروهای طالبان سر یکی از پسران من را گرفتند و مانند گوسفند با چاقو بریدند و سرش را دور انداختند. نمی‌دانم آیا بدنش توسط سگ‌ها خورده شده یا دفن شده است.»
پارک شهر کابل
در پارک شهر کابل، کمبود همه چیز دیده می‌شود. حتی چادری برای خواب آوارگان و پناه گرفتن کودکان آنها وجود ندارد.
مردم عمدتا جز چند شال چیزی به همراه ندارند که از آن برای خوابیدن استفاده می‌کنند.
«دختری ۲ ساله» که بسیار مریض به نظر می‌رسد، روی زمین نزدیک پدربزرگش دراز کشیده است. محمد خان ۷۰ ساله می‌گوید که او در سرمای شب بیمار شده است.
هیچ سازمان بشردوستانه‌ای دیده نمی‌شود و خود آوارگان شروع به ثبت نام و مشخصاتشان کرده‌اند؛ با این امید که مقامات بیایند و به آنها کمک کنند.
مردی سعی می‌کند به آوارگان« پشه‌بند» بفروشد اما هیچ کس پولی به همراه ندارد.
زن بیوه‌ای به نام «بی‌بی‌ما» که با دختر و یازده نوه‌اش در گوشه‌ای نشسته می‌گوید: «من هیچ پولی برای مراقبت از آنها ندارم. آنها می‌خواهند پدرشان را ببینند اما پدرشان چهار روز پیش، هنگامی که یک موشک به خانه آنها در قندوز اصابت کرد، کشته شد.»
عزیزالله که از قندوز آمده، شاهد کشته شدن چند تن از همسایگانش به دست نیروهای طالبان بوده است. او در شرح رفتار بی‌رحمانه نیروهای طالبان می‌گوید: «آنها وارد خانه‌ها می‌شدند و کسانی را که سعی می‌کردند جلوی آنها را بگیرند می‌کشتند. اگر آنها همینطور ادامه دهند، به زودی در کابل خواهند بود ... پس از آن کجا می‌توانیم فرار کنیم؟»
توضیح مدیریت سایت-پیراسته فر:گزارش عصرایران(۲۱ مرداد ۱۴۰۰) نوشت::آوارگان کابل درپارک شهر
ده ها هزار نفر از ساکنان شهر و روستاهای شمالی افغانستان پس از افزایش درگیری بین طالبان و نیروهای امنیتی این کشور خانه های خود را ترک کرده و از مناطق جنگ زده فرار کردند.
در این میان خانواده ها نیز به سمت کابل سرازیر شده و در پارک ها و خیابان‌ها با آب و غذای کم زندگی می‌کنند.
خانواده‌های آواره از بمباران، تیراندازی و حملات هوایی در برخی از مناطق زندگی خود در شمال افغانستان گفتند.
برخی از شاهدان در مناطق جنگی می‌گویند که طالبان با تصرف شهرها شروع به کشتار مردان و اعضای پلیس کردند و سریعا محدودیت های جدیدی را برای زنان شکل دادند.
چنین جنایاتی هشدار درباره تسلط احتمالی طالبان بر افغانستان را تشدید کرده است. طالبان از هفته های اخیر پیشروی به سمت شهرهای بزرگ را آغاز و تسریع کرده است. آوارگان کنونی به شدت از طالبان و دولت خشمگین هستند.
«فوزیه کریمی»از شهر«قندوز»(کندوز) یکی از بزرگترین شهرهای شمالی افغانستان گریخته است. طالبان در این شهر با نیروهای دولتی درگیری شدیدی داشتند و بیشتر مناطق آن را تصرف کردند.
او می‌گوید: نیروهای دولتی در ولسوالی من با طالبان نجنگیدند اما پس از تصرف منطقه‌های بزرگتر به تکاپو افتاده و بمباران مناطق مسکونی را آغاز کردند.
«خانم کریمی» که شوهرش در قندوز مانده، می‌گوید که قادر به تهیه چیزی نیست و خیرین به خاطر زن بودنش با او صحبت نمی‌کنند.
او افزود: امروز صبح وقتی به اینجا رسیدم هیچ چیزی برای خوردن نداشتم. «آیا باید فرزندانم را در این آفتاب سوزان گرسنه بگذارم؟»
تنها ۲ سرویس بهداشتی برای ۴۰۰ ساکن کنونی پارک« شهر نو» کابل وجود دارد. امکانات پزشکی وجود ندارد و آوارگان نمی‌توانند از عهده هزینه های مالی مراکز درمانی مجاور خود برآیند. بسیاری از کودکان از اسهال رنج می‌برند.
این زن پس از تخریب خانه همسایه اش در حملات هوایی با ۵ فرزند خود خانه را ترک و از منطقه گریخت. پسر ۱۶ ساله‌اش ۳ ماه پیش در تیراندازی‌های این منطقه کشته شد.
مردان، زنان و کودکان آواره از مناطق جنگ زده شمالی افغانستان روزها در محوطه پارکهای کابل، روی زمین سخت و در گرمای سوزان تابستان می‌خوابند.
برخی از آنها چند پتو به عنوان زیرانداز و چند ملحفه به عنوان سایبان یا پرده برای ایجاد حفظ حریم خصوصی دارند.
افزایش آوارگان باعث افزایش درخواست های بین المللی برای ایجاد فشار بر طالبان و جلوگیری از حملات آنها شده است.
موسسه «نجات کودکان»(Save the Children) در روز سه شنبه اعلام کرد که بیش از ۶۰هزار نفر تنها در آخر هفته گذشته میلادی خانه های خود در قندوز را ترک کرده‌اند. نیمی از این افراد کودک هستند.
به گفته کارشناسان این موسسه، برخی از افراد به مناطق آرامتری از قندوز نقل مکان کردند و در خارج از خانه بدون آب و غذا و مراقبت های پزشکی زندگی می‌کنند.
«کریستوفر نیماندی» رئیس موسسه «نجات کودکان» در افغانستان گفت: بسیاری از بازارها تخریب شده و حال حاضر بیشتر آنها بسته هستند. آوارگان هیچ جایی برای تهیه غذا ندارند.
به گزارش این سازمان، در ۳ روز گذشته حداقل ۲۷ کودک در افغانستان کشته شده اند.
«سخنگوی وزارت کشور افغانستان» در بخش «مدیریت بلایا» گفت که بیش از ۱۷ هزار نفر از شمال این کشور در دو هفته گذشته وارد کابل شده‌اند که در خانه اقوام، پارک ها یا خیابان‌ها اقامت دارند.
در پارکهای کابل تقریبا هیچ کمک دولتی برای خانواده‌ها وجود ندارد. برخی از شهروندان کابل به صورت داوطلبانه مقادیر کمی آب و غذا و لوازم برای آوارگان آورده‌اند.
«زرمینه تخاری»که اینک ساکن پارک دیگری در حومه شمالی کابل است، می‌گوید: از سه روز پیش هیچ کمکی دریافت نکرده و تنها به کمک های داوطلبانه مردمی تکیه کرده است. در این پارک حدود ۲ هزار نفر ساکن شده‌اند.
او گفت که پس از کشته شدن ۱۲ نفر از بستگانش از روستای «کهن شهر» در ولایت تخار فرار کرده است. طالبان برادر، عمو و۲نفر دیگر از اقوام او را که از اعضای نیروی پلیس بودند کشتند. زمانی که طالبان روستای آنها را تصرف کرد، با تصور ارتباط خانواده او با پلیس به خانه آنها ریخت ۸ نفر از مردان خانواده اش را به ضرب گلوله کشت.
وی افزود: ما اجساد را بار پیک آپ (خودروی حمل بار) کردیم.
شوهر و برادران دیگر او به خاطر دفن اجساد عقب ماندند. این زن گفت:« طالبان رحم نمی‌کند.»
«نصیر احمد» ۱۴ ساله شاهد بوده که طالبان پس از دیدن تصویری از یک مرد با پرچم افغانستان در تلفن همراهش او را با شلنگ پلاستیکی شلاق زدند. او گفت: طالبان به زنانی که پوشش سرشان نامناسب تلقی می‌شد حمله کردند.
این نوجوان مجبور به ترک مدرسه شده است. او گفت: سال گذشته به خاطر کرونا و امسال به خاطر جنگ مدرسه را از دست دادم. وی افزود: «آینده ای برای خود نمی‌بینم»
«میشل باشله» کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل در روز سه شنبه گفت که دفترش تنها در روز دوشنبه ۱۸۳ کشته و ۱۱۸۱ مجروح را بین غیرنظامیان شهرهای لشگرگاه، قندهار، هرات و قندوز شناسایی کرده است.
او افزود: این تعداد تنها آمار قربانیان تائید شده است و ارقام واقعی بسیار بیشتر خواهد بود.
دفتر وی اعلام کرد که گزارش های درباره اعدام، حملات علیه مقامات فعلی و سابق دولت و اقوام آنها، استفاده از تجهیزات نظامی و تخریب خانه ها، مدارس، درمانگاه ها و استفاده تعداد زیادی بمب دست ساز دریافت کرده است.
«باشله» با اشاره به خروج نیروهای بین المللی به خارج از افغانستان گفت: مردم به درستی نگرانند تصرف قدرت توسط طالبان دستاوردهای حقوق بشر در دو دهه گذشته در این کشور را محو کند.
اما بسیاری که به سادگی از خطرات فرار کرده اند خواهان توقف جنگ هستند.
«خانم ناجیه» که مانند بسیاری دیگر از افغان ها تنها اسمش را اعلام کرد در این باره گفت روز شنبه با ۵ فرزند و شوهرش از قندوز به کابل آمد. آنها پس از آنکه خانه شان به خط مقدم جنگجویان تبدیل شده