پیراسته فر
علمی،تحقیقی و تحلیلیپیراسته فر
علمی،تحقیقی و تحلیلی"خودکشی" گسترده پناهجویان در "اردوگاه جزیره مانوس"استرالیا
«خودکشی» گسترده پناهجویان در «اردوگاه جزیره مانوس»
با افزایش اقدام به خودکشی و خودزنی در اردوگاه پناهجویان در پاپوآ گینه نو، خبرگزاری فرانسه گزارش داد که مأموران «جوخه سیار» پلیس به اردوگاه مانوس اعزام شده‌اند.
خبرگزاری فرانسه با اشاره به این که «جوخه سیار» پلیس در جزیره مانوس به «بی‌رحمی» شهرت دارد، روز جمعه، ۱۰ خردادماه، از قول دیوید یاپو، فرمانده پلیس این جزیره، گزارش داد که این مأموران به مدت سه ماه در این اردوگاه مستقر می‌شوند.
فرمانده پلیس جزیره مانوس همچنین گفت که اعزام این نیروها یکی از تلاش‌ها برای کاستن از اقدام به خودکشی در اردوگاه پناهجویان است.
«جزیره مانوس» متعلق به پاپوآ گینه نو است، اما دولت استرالیا از سال ۲۰۱۳ به این سو آن را به بازداشتگاه پناهجویانی تبدیل کرده است که تلاش می‌کنند خود را با قایق به این کشور برسانند.
پناهجویان که زندگی در اردوگاههای این جزیره را «بی‌رحمانه» و «غیرانسانی» توصیف می‌کنند، در ماه‌های اخیر به پیروزی حزب کارگر در انتخابات استرالیا و بهبود شرایط پذیرش پناهندگان امید بسته بودند اما دو هفته پیش، انتخابات استرالیا نتایجی کاملا غیرمنتظره رقم زد و ائتلاف محافظه‌کاران به پیروزی رسید.
با معلوم شدن نتایج انتخابات استرالیا و نخست وزیری «اسکات موریسون» که خبرگزاری فرانسه وی را «معمار سیاست سختگیرانه زندانی کردن در خارج از استرالیا» خوانده، موجی از اقدام به خودکشی در اردوگاههای پناهجویان آغاز شد.
پلیس : شمارکسانی که خودکشی کردند ۱۵ نفراست.
فرمانده پلیس جزیره مانوس در گفت‌وگو با خبرگزاری فرانسه، شمار کسانی را که در این مدت «به طور جدی» اقدام به خودکشی کرده‌اند حدود ۱۵ تن ذکر کرد.
با این حال به نوشته این خبرگزاری، شمار کسانی که این فرمانده پلیس اقدامات «غیرجدی» خودکشی توصیف کرد به طور روزانه در اردوگاه‌ها روی می‌دهد.
ساکنین اردوگاه : ۳۱ نفر دست به خودکشی زدند.
از سوی دیگر بهروز بوچانی، پناهجوی کرد ایرانی که در اردوگاه مانوس زندانی است، شامگاه پنج‌شنبه نوشت شمار این افراد به دست‌کم ۳۱ تن رسیده و تنها در روز پنج‌شنبه چهار تن اقدام به این کار کردند.
پناهجویانی که در راه استرالیا بازداشت می‌شوند به دو کشور «پاپوآ گینه نو »و «نائورو » هر دو در آب‌های اقیانوس آرام، فرستاده می‌شوند و در اردوگاههای آنها نگهداری می‌شوند.
منبع: جمعه ۱۰ خرداد ۱۳۹۸رادیوفردابنقل ازخبرگزاری فرانسه
***
مأموران همه امکانات را گرفتند تامجبوربه ترک اردوگاه شویم،حتی آب تانکرراریختند
ناهجویان در اردوگاه مانوس واقع در "پاپوآ گینه نو" می‌گویند که مقامات اقداماتی را برای مجبور کردن آنها به ترک این محل انجام داده‌اند.
به گفته آنها آب تانکهای محوطه تخلیه شده و بخشهای دیگری از دیوار حفاظتی اطراف این اردوگاه برداشته شده است.
دو هفته پیش این اردوگاه به طور رسمی بسته اعلام شد اما برخی از پناهجویان که تعداد آنها بیش از ۴۰۰ نفر تخمین زده می‌شود از اردوگاه خارج نشده‌اند.
مقامات گفته‌اند که این افراد را بزور از این اردوگاه بسته اعلام شده خارج خواهند کرد. پیشتر نیز چنین هشداری داده شده بود.
پیشتر نخست وزیر استرالیا به پناهجویانی که از خروج از اردوگاه مانوس خودداری می‌کنند هشدار داد تا هرچه زودتر این محل را ترک کنند و یک عضو کابینه این کشور بعضی از پناهجویان را به زمینه‌سازی برای درگیری با ماموران محلی متهم کرد./۲۲ آبان۱۳۹۶
توضیح مدیریت سایت-پیراسته فر:پناهجویان اردوگاه مانوس، اکثرا از ایران، پاکستان، عراق و افغانستان هستند.
واین هم کامنت یک ایرانی پای یک گزارش رادیوفردا درمورخه ۱۸/آبان/۱۳۹۶ :
من اقامت دایم استرالیا رو گرفتم skilled immigrant دو سال هم برا گرفتنش علاف شدم با داشتن ایلتس 7.5. ولی وقتی جو نژاد پرستی ضد ایرانی اونجارو دیدم و تلاشم رو برای یافت کاری مناسب بی نتیجه دیدم ول کردم و برگشتم ایران خوشبختانه از کاره ایرانم که ماهی هشت ملیون در میوردم استفا نداده بودم فقط سه ماه مرخصی بدون حقوق گرفتم. ما که با ویزا و اقامت دایم اومدیم اینجور مورد تبعیض نژادی قرار گرفتیم وای به حا ل اینا که غیر قانونی میان. استرالیا رو به زواله ارزش دلارشم در مقابل دلار امریکا با نوسان زیاد داره افت میکنه. ولش کنین.
***
سختی های زندگی پناهجویان دراردوگاه مانوس
پناهجویانی که از ترک اردوگاهی در جزیره مانوس در پاپوآ گینه نو خودداری کرده‌اند، می‌گویند که برای پیدا کردن آب مجبور به کندن زمین شده‌اند.
پناهجویان به بی بی سی گفته‌اند که برای دستیابی به آب، زمین را کنده و حوضچه‌هایی ایجاد کردند تا به این طریق بتوانند آب باران را جمع‌آوری کنند.
دو روز پیش صبح سه‌شنبه، ٩ آبان (٣١ اکتبر)، مهلت دولت پاپوآ گینه نو برای تعطیل کردن اردوگاه پناهجویان در جزیره مانوس به سر آمد.
در حدود ۶۰۰ پناهجوی مرد ساکن دراین اردوگاه قصد ندارند که این محل را ترک کنند. آنها گفته اند که می‌ترسند در بیرون این اردوگاه به آنها حمله شود.
در همین حال نیوزیلند بار دیگر پیشنهادش را در مورد پذیرش حدود ۱۵۰ پناهجویی که در اردوگاههای پناهجویان در استرالیا هستند، اعلام کرده است.
اما در مقابل دولت استرالیا مکررا این پیشنهاد نیوزیلند را رد کرده است. اولین بار دولت نیوزیلند در سال ۲۰۱۳ این پیشنهاد را مطرح کرد.
سال گذشته مالکوم ترنبال، نخست‌وزیر استرالیا، گفت که قاچاقچیان انسان از هرگونه توافق این چنینی با نیوزیلند به عنوان "فرصتی برای بازاریابی" استفاده می‌کنند.
دولت استرالیا گفته است که ماندن پناهجویان در این مرکز معنایی ندارد وقتی که آنها این امکان را دارند که به جایی دیگر بروند.
اردوگاه پناهجویان در مانوس یکی از مکان‌هایی است که دولت استرالیا در اجرای سیاست سختگیرانه در مورد پناهجویان، آن را برای اسکان پناهجویان در مدت رسیدگی به درخواست پناهندگی آنان در اختیار گرفته بود.
سال گذشته، دیوان عالی پاپوآ گینه نو نگهداری افراد در این محل را به منزله محبوس کردن آنان بدون محاکمه و حکم قضایی دانست و به علت مغایرت این اقدام با موازین حقوق بشر و قانون اساسی این کشور، دستور تعطیلی آن را صادر کرد.
به ساکنان این اردوگاه گفته شده که می‌توانند به اردوگاه مشابهی در جزیره نائورا بروند، به عنوان پناهجو یا پناهنده در پاپوآ گینه نو بمانند، به کشورشان بازگردند یا کشور دیگری، از جمله کامبوج را برای پناهندگی بپذیرند.
اکثر افرادی که در اردوگاه پناهجویان در جزیره مانوس هستند، درخواست پناهندگی کرده‌اند.
این افراد در حال حاضر به آب، برق و توالت‌هایی که بشود از آنها استفاده کرد، دسترسی ندارند. ذخیره غذایی آن ها هم بتدریج در حال اتمام است.
آژانس پناهندگان سازمان ملل گفته که محل های دیگری برای اسکان این افراد آماده نیست.
این آژانس و همچنین گروههای حقوق بشری هشدار داده اند که این افراد حق دارند که نگران سلامتی شان باشند، چرا که در گذشته هم پناهجویان در پاپوآ گینه نو مورد حمله قرار گرفته بودند.
پناهجویان با اشاره به این که مقامات مهاجرت پاپوآ گینه نو روز چهارشنبه در خارج این اردوگاه بودند، گفتند که بیم آن داشتند به زورآن ها را از این محل خارج کنند.
وکلا روز سه‌شنبه ۳۱ اکتبر۲۰۱۷( ۹ آبان ۱۳۹۶) دادخواستی را در آخرین لحظه در پاپوآ گینه نو ارائه کردند. در این دادخواست آمده که بستن این اردوگاه به منزله نقض حقوق انسانی پناهجویان است .
یکی از وکلا به بی بی سی گفته: "این افراد در مقابل حملات فیزیکی آسیب پذیر هستند، بنابراین ما قصد داریم اطمینان حاصل کنیم که حقوق قانونی آنها نقض نشده و از ضروریات اولیه زندگی برخوردار هستند."
در این دادخواست سعی شده تا مانع بیرون کردن اجباری این افراد به مکان‌هایی دیگر در این جزیره شده و خواستار انتقال آنها به استرالیا و یا یک کشور سوم امن شده است.
اردوگاه پناهجویان در مانوس ابتدا در سال ۲۰۰۱ بازگشایی شد، سپس در سال ۲۰۰۸ بسته شد و مجددا در سال ۲۰۱۲ باز شد.
از سال ۲۰۱۳ تاکنون شش پناهجو از جمله رضا براتی، پناهجوی ایرانی در این اردوگاه جان خود را از دست داده‌اند.منبع:۱۱ خرداد ۱۳۹۶،BBC
***
شرح ماجرااززبان ایرانیان مهاجردرراه استرالیا
زجرهای که ایرانیان دراردوگاه مانوس می کشند
٤سال پیش وقتی قایق پناهجویانی که به استرالیا می‌رفتند در اقیانوس هند غرق شد، فیلم‌ها و تصاویری از این حادثه منتشر شد که لحظه غرق‌شدن این قایق و سرنشینانش را به تصویر می‌کشید. این تصاویر خیلی‌ها را نه فقط در ایران که در جهان منقلب کرد. زنان و کودکانی در میان امواج مهیب اقیانوس جانشان را از دست دادند که خیلی‌هایشان با آرزوی زندگی بهتر در استرالیا جانشان را کف دست قاچاق برهای انسان گذاشته بودند. این قایق اولین و آخرین قایقی نبود که سرنشینانش هیچ‌گاه به استرالیا نرسیدند، در سال‌های قبل و بعد از این حادثه هم بسیاری از پناهجویان به همین شکل در همین مسیر خطرناکی که قاچاق برها از طریق آن پناهجویان غیرقانونی را که گفته می‌شود_ یک‌سوم آنها ایرانی هستند- از اندونزی به استرالیا می‌رسانند جانشان را از دست دادند.
دولت استرالیا در پی افزایش مهاجرت‌های غیرقانونی از مسیر دریا از جولای سال ٢٠١٣ قوانین سخت‌گیرانه‌ای را در پذیرش پناهجویان به اجرا گذاشت و اعلام کرد بر مبنای این قانون «تمامی پناهجویان حتی اگر وارد خاک استرالیا هم شده باشند با آنان مطابق قوانین داخلی استرالیا برخورد نخواهد شد.»
مسئولان دولت استرالیا از جمله سفیر استرالیا در ایران می‌گویند براساس قوانین جدید، افرادی که غیرقانونی و با قایق به استرالیا می‌رسند، حتی اگر پناهنده بودن آنها ثابت شود در پاپوآ گینه‌نو یا کشور سومی اسکان پیدا کرده و هیچ وقت به استرالیا نمی‌رسند.اما مهاجرانی که بدون توجه به این قوانین به صورت قاچاق به سمت استرالیا سفر کرده‌اند، حالا کجا هستند؟ آنها تبعید شده‌اند و بسیاری از آنها ماه‌هاست در یکی از جزایر پرت و دورافتاده اقیانوس آرام روزها و شب‌ها را می‌گذرانند.
عده‌ای در جزیره «نائورو» و عده‌ای دیگر در جزیره‌های «مانوس» و «کریسمس» و اخیرا هم
کشور «پاپوآ گینه‌نو» به‌عنوان مقصد نهایی زندگی این مهاجران اعلام شده است.
«پاپوآ گینه‌نو»، یکی از فقیرترین کشورهای جهان است که تنها ۱۸درصد مردم آن شهرنشین هستند و بسیاری از نقاط آن را هنوز جنگل‌های دست‌نخورده تشکیل می‌دهد که زیستگاه قبایل ابتدایی و دور از تماس با تمدن امروزی است.
«زندگی درجزیره مانوس» اززبان یک ایرانی مهاجر
اما این‌که در این جزایر واقعا چه خبر است و پناهجویان چگونه روزهایشان را می‌گذرانند را از زبان «بهروز.ب» یکی از این پناهجویان که ١٧ ماه است در جزیره مانوس در اقیانوس آرام است بشنویم. گفت و گو با او اینترنتی و در مدت چند روز انجام شد، چون اینترنت او دائم قطع و وصل می شد.
«مانوس» کوچکترین استان کشور پاپوآ گینه‌نو است با حدود ٥٠هزار نفر جمعیت که به صورت قبایلی پراکنده در جنگل‌های استوایی زندگی می‌کنند. از او درباره زندگی این روزهایش در این جزیره و روزگاری که او و دیگر پناهجویان آنجا می‌گذرانند پرسیدیم:
چند وقت است که در این جزیره زندگی می‌کنید؟
١٧ ماه است.
دقیقا چه زمانی از ایران خارج شدید؟
اردیبهشت سال ٩٢ بود که از ایران خارج شدم. اول به دوبی و بعد به اندونزی رفتم و ٤ ماه در اندونزی بودم تا مقدمات سفرم به استرالیا فراهم شد و از آنجا به سمت استرالیا حرکت کردم. مثل همه پناهجویان مقصد ما جزیره کریسمس استرالیا بود. من ٢٣ جولای ٢٠١٣ به این جزیره رسیدم _ بعد از این‌که دوبار در اقیانوس غرق شدم و زندان رفتم اما هر طوری بود خودم را به این جزیره رساندم - اما درست ٤ روز قبل یعنی در ١٩ جولای قانون جدیدی در استرالیا تصویب شده بود که همه چیز را درباره پناهجویان تغییر داده بود. همانجا متوجه شدم براساس قانون جدید افرادی که با قایق وارد استرالیا شوند، به گینه‌نو فرستاده می‌شوند و تا زمانی که پرونده‌های این افراد بررسی می‌شود در آنجا می‌‌مانند. ما حدود ١٤٠٠ نفر بودیم و براساس همین قانون همه ما را به جزیره مانوس در شمال کشور پی.ان.جی یا همان پاپوآ گینه‌نو تبعید کردند. در واقع ما قربانی سیاست دولت لیبرال استرالیا شدیم. انتخابات آگوست ٢٠١٣ به شکست حزب کارگر منتهی شده بود و بعد از این‌که حزب لیبرال قدرت را به دست آورد قوانین را تغییر داد. این حزب به شدت مخالف پناهنده است.
گفتید غرق شدید... چطور نجات پیدا کردید؟
از اندونزی که حرکت کردیم در اقیانوس قایق ما سوراخ و غرق شد. یک ایرانی ٢٣ساله هم جانش را از دست داد. همه ما روی یک تکه چوب در اقیانوس شناور بودیم تا یک کشتی ماهیگیری ما را نجات داد و اگر این کشتی نرسیده بود تعداد بیشتری می‌مردند.
چند نفر در قایق شما بودند؟
٦٥ نفر که یک نفر جانش را از دست داد.
بعد چه اتفاقی افتاد؟
آن کشتی ما را تحویل پلیس اندونزی داد و پلیس هم ما را به زندان انداخت. زندانی در جاکارتا بود که بسیار کثیف بود. چند روز یا شاید یک هفته در زندان بودم و بعد فرار کردم. بعد از فرار از زندان حدود ٢ هفته بعد دوباره به همراه افراد دیگری به سمت استرالیا راه افتادیم که این بار ٧ روز و ٨ شب در اقیانوس گم شدیم و این بار یک کشتی انگلیسی که در آب‌های آزاد حرکت می‌کرد ما را نجات داد و مسئولان این کشتی ما را تحویل استرالیا دادند.
چطور از زندان فرار کردید؟
از بالای پشت‌بام زندان به همراه ٤ ایرانی دیگر فرار کردیم. البته افراد دیگری هم با پرداخت رشوه روز بعد آزاد شدند.
بقیه افرادی که در قایق شما بودند و در جاکارتا به زندان افتادند چه سرنوشتی پیدا کردند؟
از مجموع ٦٥ نفری که سوار قایق اول بودیم ٥ نفر از زندان فرار و به سمت استرالیا حرکت کردیم. تا جایی که من بعدها شنیدم بقیه افراد یا برگشتند ایران یا این‌که به کمپ‌های سازمان ملل رفتند اما دوباره به سمت استرالیا سفر نکردند. اعتراف می‌کنم که سفر دوم حماقت محض بود.
چرا سفر دوم حماقت بود؟
سفر دوم حماقت بود چون در سفر اول من غرق شدم و کاملا فهمیدم که چقدر سخت است با یک تکه چوب با اقیانوس مبارزه کنی. اقیانوسی که وحشی بود و مرگ آن‌قدر به ما نزدیک بود که اصلا امیدی به نجات نداشتیم.
زمانی که تصمیم گرفتید با کمک قاچاق‌برها از ایران خارج شوید از شرایط و مخاطرات این سفر و این‌که با چه شرایطی باید از اقیانوس عبور کنید خبر داشتید؟
اطلاع که داشتم اطلاعات کلی اما خوب توجه نکردم.
شنیده بودید که قایقشان غرق شده و جانشان را از دست داده‌اند؟
بله شنیده بودم و دیده بودم اما خیلی به این مسأله به صورت جدی فکر نکرده بودم و فکر می‌کردم سفر راحتی خواهد بود. این همان تصوری است که همه کسانی که با قایق به سمت استرالیا می‌آیند، دارند. بیشتر افراد با انگیزه زندگی بهتر و انگیزه‌های اقتصادی به استرالیا آمده‌اند اما کسانی که دلایل محکمی نداشتند اغلب در این مدت برگشته‌اند اما خیلی‌ها هم زندگی در همین وضع یعنی همین شرایط خیلی سختی را که ما در کمپ‌ها داریم ترجیح می‌دهند به این‌که برگردند.
الان در این جزیره چند پناهجو زندگی می‌کنند؟
حدود ١١٠٠ نفر البته در ماه‌های گذشته حدود ٤٠٠ نفر از اینجا رفتند و به کشورهایشان برگشتند. خیلی از آنها هم ایرانی‌ها بودند که برگشتند.
الان چند نفر ایرانی در جزیره مانوس زندگی می‌کنند؟
حدود ٧٠٠ نفر.
غیراز ایرانی‌ها از چه ملیت‌هایی هستند؟
بیشتر از کشورهای بحران‌زده خاورمیانه هستند. عراق، افغانستان و البته ایرانی هم زیادند. از میان ایرانی‌ها خیلی‌ها رفتند.
چه تعداد زن ؟
اینجا زنی وجود ندارد همه مرد هستند. زنان و افرادی را که به شکل خانواده مهاجرت کرده بودند، به جزیره نائورو منتقل کردند در ١٧ ماه گذشته ما همه در فضایی مردانه در این جزیره زندگی کردیم. زندگی در این جزیره تلخ و سیاه است.
جزیره نیست درواقع «جهنم مانوس» است.
اتفاقاتی که در این ١٧ ماه در این جزیره از سر گذراندیم فراتر از حد تصورات است. آنچه اینجا می‌گذرد یک فاجعه انسانی است و رسانه‌های فارسی زبان هم چه رسانه‌هایی که داخل کشورند و چه رسانه‌هایی که خارج از ایران هستند به مسائل این جزیره که بیش از ٧٠٠ ایرانی در آن زندگی می‌کنند و درواقع گیر افتاده‌اند بی‌توجه‌اند. ما را فراموش کرده‌اند.
منظورتان از فاجعه انسانی چیست؟ آنجا چه اتفاقی برای شما می‌افتد ؟
در همین جزیره ٢ ایرانی جانشان را از دست دادند.
یکی از آنها در اثر درگیری‌های یکی از شورش‌های اعضای کمپ کشته شد.
بومیان جزیره به ما حمله کردند
بله رضا براتی در حادثه فوریه سال گذشته به دست بومیان جزیره کشته شد. در تظاهراتی که در کمپ مانوس انجام گرفت هم بومیان جزیره به ما حمله کردند. این حمله خیلی خشونت‌بار بود. در این درگیری‌ها ١٥٠ نفر از ساکنان کمپ را به شدت زخمی کردند. آن هم در شرایطی که اینجا امکاناتی برای درمان نداشتیم. علاوه بر رضا براتی، یکی دیگر از اعضای کمپ حمید خزاعی هم به دلیل بیماری و این‌که خدمات درمانی به موقعی دریافت نکرد و عفونت از دنیا رفت. درحالی‌که اگر به او به موقع رسیدگی می‌کردند الان زنده بود. بدترین اتفاق هنوز نیفتاده است به ما گفتند که باید در این جزیره جهنمی زندگی کنید و ما الان در واقع در این جزیره زندانی هستیم. در نائورو الان خانواده‌ها بیرون از کمپ هستند و همین الان هم در بدبختی زندگی می‌کنند. دولت استرالیا می‌گوید که شما هرگز به استرالیا نخواهید رفت و باید در همین جزیره زندگی کنید. درحالی‌که این اقدام به نظر ما نقض قوانین بین‌المللی و تعهداتی است که دولت استرالیا برای حمایت از پناهجویان داده است. کشور پاپوا گینه‌نو یک کشور عقب افتاده است که حتی در پایتختش یک دستگاه ام.ار.آی ندارند. بیماری اچ.آی.وی در این کشور بیداد می‌کند و ما نمی‌توانیم و نمی‌خواهیم در این کشور زندگی کنیم.
بعد از درگیری که در کمپ‌های و کشته شدن مهاجرین شرایط چه تغییری کرده؟
شرایط تغییرات اندکی داشته و کمی از فشارها کاسته شده است اما اینجا یک جزیره جهنمی است. هیچ امکانات درمانی در این جزیره وجود ندارد. یعنی اگر شما هر مریضی بگیرید هیچ امکان درمانی نخواهید داشت و مرگ در یک قدمی شماست. تنها چیزی که اینجا وجود دارد قرص‌های مسکن است که برای هر دردی به ما همان مسکن را می‌دهند. فراتر از این برای این‌که بدانید ما کجا زندگی می‌کنیم اینجا را به شکل یک قفس قناری با سایز خیلی بزرگ تصور کنید اگر از ارتفاع بالا نگاه کنید قفس بلندی وسط یک جنگل است که یک قسمت آن به اقیانوس می‌رسد و سایر بخش‌ها را درختان جنگلی بلند از نوع جنگل‌های استوایی احاطه کرده است. داخل این قفس بزرگ ٤ کمپ برای پناهجویانی که تبعید شده‌اند، ساخته‌اند و این ٤ کمپ را را با فنس‌های بلند از هم جدا کرده‌اند و تردد هم از وسط همین فنس‌ها صورت می‌گیرد. در تمام ساعات روز نگهبانانی هستند و ما تحت تدابیر شدید امنیتی زندگی می‌کنیم و جز همین محدوده اجازه تردد دیگری در جزیره را نداریم.
یعنی اصلا از این کمپ خارج نمی‌شوید؟
٣ ماه پیش اجازه خروج از کمپ را به ما دادند البته نه این‌که خود ما بیرون برویم. بعد از ١٤ ماه پناهجویان را در گروههای چند نفره هر ٢هفته یک بار تا ٢٠ روز یک بار به مدت یک ساعت تحت تدابیر شدید امنیتی با دو مامور گینه‌ای و با ماشین پلیس بردند بیرون که یک ساعت اطراف جزیره بتوانند پیاده‌روی کنند و برگردند و درواقع از طبیعت استفاده کنند.
چرا به شما اجازه نمی‌دهند که از کمپ بیرون بروید؟
این جزو قوانینی است که دولت استرالیا برای اینجا وضع کرده است. از طرف دیگر هم به‌هرحال اینجا جای عادی نیست، امنیت ندارد. ساکنان جزیره بومیانی هستند که خشونت شان بالاست. در این جزیره و درواقع این نقطه از جهان زندگی در زمان و مکان دیگری می‌گذرد. عناصر مدرنیسم در اینجا وجود ندارد، هیچ کارخانه یا مجموعه‌ای صنعتی وجود ندارد. راه‌ها و امکانات ارتباطی مدرن یا حتی امکانات آموزشی مثل مدرسه و دانشگاه وجود ندارد. اینجا حتی دندان‌پزشکی هم ندارد و من چند وقت پیش که دندان‌درد داشتم ماموران من را از کمپ بیرون بردند تا محلی‌ها دندانم را بکشند. آن‌وقت دیدم که درصد قابل‌توجهی از مردم اینجا کفش نمی‌پوشند و اصلا چیزی به نام پاپوش ندارند. من اوایل فکر می‌کردم که آنها پول ندارند که کفش نمی‌خرند اما بعدها متوجه شدم که این جزیی از فرهنگ آنهاست یعنی اصلا کفش پوشیدن جزو فرهنگ زندگی آنها نیست. در این جزیره زندگی کاملا مبتنی بر سیستم قبیله‌ای است.
بومی‌های جزیره کجا زندگی می‌کنند؟
در واقع ما وسط جنگل‌های جزیره مانوس و وسط همین بومی‌ها زندگی می‌کنیم.
بومی‌ها در قسمت‌های مختلف جزیره ساکنند و ده‌ها زبان دارند، افراد به‌صورت خانوارهای بزرگ ٥ تا ١٠ نفری در نقاط مختلف جزیره ساکنند و کلا زندگی در اینجا کاملا قبیله‌ای است یعنی با شکار و ماهیگیری زندگی می‌کنند.
کشاورزی نمی‌کنند؟
نه کشاورزی اینجا وجود ندارد. این جزیره اصلا هنوز وارد دوره کشاورزی نشده است وقتی می‌گویم زندگی کاملا قبیله‌ای است یعنی زندگی آنها با شکار در جنگل می‌گذرد.
شکار را هم با ابزار و ادوات سنتی و دست‌ساز انجام می‌دهند. با نیزه و شمشیر. تقریبا همه آنها شمشیر دارند. به ما می‌گویند شما به استرالیا نمی‌توانید بیایید و اگر می‌خواهید در همین پاپوا گینه‌نو پناهنده شوید و زندگی کنید که شرایط آنجا را هم گفتم که چقدر عقب مانده هستند. اینجا هم هیچ دورنمایی برای این جزیره وجود ندارد و این‌که بتوانند پناهندگان را اینجا اسکان بدهند و زندگی کنند.
روابط بومیان با پناهجویان چطور است؟
مهربان هستند اما در عین حال خیلی خشن اند و خشونت آنها قابل پیش‌بینی نیست. عده‌ای از آنها هم داخل کمپ ما استخدام شده‌اند و در قسمت‌های مختلف کمپ فعالیت می‌کنند بیشترین استفاده هم این است که داخل کمپ می‌چرخند و مامورند و چند نفر استرالیایی هم بالای سر آنها هستند. البته تعدادی هم در قسمت آشپزخانه کار می‌کنند. ماهیانه حدود ٢٠٠ دلار حقوق می‌گیرند البته حقوقشان در مقابل حقوق‌هایی که خود استرالیایی ها می‌گیرند که بین ٦هزار تا ١٢هزار دلار است حقوق ناچیزی است.
اشاره کردید به نبود خدمات درمانی و دارو در جزیره مانوس، الان چه بیماری‌هایی بین پناهجویان ساکن آنجا شایع است؟
درد مفاصل و دندان درد. چون هوا گرم و مرطوب است عادت نداریم. چند وقت پیش یک نفر رکورد اعتصاب جهانی را شکست. ٤ماه غذا نخورد اما کسی نفهمید. یکسری بیماری‌های روحی و روانی هم به خاطر شرایط زندگی اینجاست که ١٧ ماه است در یک محوطه بسته با فنس‌های بلند زندگی می‌کنند آن هم در شرایطی که اصلا مشخص نیست چه آینده‌ای در انتظار ماست. مجموعه این شرایط فشار را مضاعف کرده و تحت فشار قرار داریم. اضطراب و افسردگی شایع است. افراد اغلب در اتاقشان یا توی تختشان هستند و بیرون نمی‌آیند. با کسی خیلی حرف نمی‌زنند و تقریبا همه انگیزه‌شان را از دست داده اند. افرادی هم داشتیم که حالت پریشانی روحی و حمله‌های موقت به آنها دست داده بود. افرادی هم داشتیم که فراموشی موقت گرفتند. آنهایی را که وضعشان خیلی وخیم بود و پریشانی روحی شدید داشتند، از اینجا بردند.
از نظر تغذیه شرایط چطور است؟
روزی ٢ نوبت به ما غذا می‌دهند. قبلا غذا خوب نبود، اما الان وضع بهتر شده اما از نظر بهداشت وضع خیلی خراب است.
چرا به کشورتان بر نمی‌گردید؟
من برای برنگشتنم دلایلی دارم که نمی‌توانم بگویم. عده‌ای به دلایلی از ایران خارج شدند که دیگر نمی‌توانند برگردند. افراد دیگری هم هستند که این ذهنیت را دارند که فشار زیادی تحمل کردند، اقیانوس را رد کردند و خطرات زیادی را تحمل کردند و فکر می‌کنند چرا این راهی را که آمده‌اند ناتمام بگذارند. این تلقی وجود دارد که دولت استرالیا در آینده مجبور می‌شود ما را بپذیرد یا آنها را به کشورهای دیگری انتقال دهد.
مگر به شما نگفته‌اند تنها راه این است که به کشور پاپوآ گینه‌نو پناهنده شوید؟
می‌گویند اما خیلی‌ها فکر می‌کنند این شرایط تغییر می‌کند و این شرایط نمی‌تواند برای طولانی‌مدت ادامه داشته باشد. به همین دلیل هم برنمی‌گردند. البته خیلی‌ها هم برگشتند از بین ایرانی‌هایی که اینجا بودند خیلی‌ها برگشتند. درصدی هم فکر می‌کنند که درنهایت باید در همین پاپوا گینه‌نو زندگی کنند.
از قانونی که هفته گذشته در ارتباط با پناهجویان در پارلمان استرالیا تصویب شده خبر دارید؟
بله ما در اینجا به‌شدت پیگیر بودیم.
آنجا به رسانه‌ها دسترسی دارید؟
بله دسترسی داریم. اینترنت و تلفن هم هست.
درباره قانونی که هفته گذشته در استرالیا تصویب شده چیزی شنیده‌اید؟
بله از یک هفته قبل هم عده‌ای در ٢ کمپ «دلتا »و «اسکار »جزیره مانوس در اعتصاب غذا بودند و چند نفر هم« لبانشان را دوختند »برای این‌که نشان بدهند چقدر از ادامه این تعلیق در این جزیره ناراحتند و به این وضع اعتراض دارند. ما فکر می‌کنیم این اعتصاب‌ها هم موثر بوده است.
یعنی فکر می‌کنید این قانون در تغییر وضع شما موثر است، این قانون درباره پناهندگانی است که در کمپ‌های داخل شهر استرالیا هستند و مشمول افرادی که از طریق دریا و اصطلاحا غیرقانونی به استرالیا سفر کرده‌اند نمیشود؟
بله از جزییات این قانون اطلاع داریم. قانونی که هفته گذشته در پارلمان استرالیا به تصویب رسیده مربوط به پناهندگانی است که در کمپ‌های داخل شهرهای استرالیا هستند و ما الان داخل استرالیا نیستیم. درست است که استرالیا مسئولیت اینجا را برعهده دارد و قانون جدید به نظرم لایحه خشنی برای پناهجویان است.
آیا به پناهجویان ویزای ۳ ساله می دهند؟
تا جایی که من می‌دانم براساس قانون جدید قرار شده ویزای سه ساله موقت به پناهجویان بدهند و همین لایحه به دولت حق دیپورت هم می‌دهد و در کل به دولت در برخورد با پناهندگان قدرت بیشتری می‌دهد اما امیدواری‌هایی را برای ما ایجاد کرده است. در استرالیا فشارها به دولت بعد از این لایحه زیاد شده و ما شنیدیم که فشارهایی هست که افراد عضو کمپ مانوس را هم باید مشمول این لایحه کنید همین موضوع باعث شده که موجی از امیدواری در مانوس بین پناهجویان ایجاد شود.
«ویزا»به افرادی که غیرقانونی وارداسترالیاشده «پناهجویان»نمی شوند
دولت استرالیا اعلام کرده، قانون جدید که بخشی از آن اعطای ویزای سه ساله موقت به پناهجویان است شرایط را برای پناهجویان به‌ویژه افرادی که از طریق دریا به استرالیا می‌آیند دشوارتر کرده است و این قانون مشمول افرادی که به‌طور غیرقانونی به استرالیا می‌آیند نمی شود./منبع:سایت ایرانی«مشرق»۲۵ آذر ۱۳۹۳
***
«بهروز بوچانی»برنده این دوره «جایزه ادبی ویکتوریا» در ملبورن استرالیاست، جایزه‌ای که یکصد هزار دلار استرالیا، معادل ۷۳ هزار دلار آمریکا، ارزش نقدی دارد.
بهروز بوچانی (نفر اول از چپ)
پناهجوی کرد ایرانی یکی از مهم‌ترین جوایز ادبی استرالیا را از آن خود کرد، اما از آنجا که او در بازداشتگاه جزیره مانوس به‌سرمی‌برد، نتوانست که این جایزه را حضوری دریافت کند.
آقای بوچانی کتاب خود با نام «هیچ دوستی جز کوه‌ها» را در زندان جزیره مانوس نوشته، جایی که وی همراه با بیش از هزار پناهجوی دیگری که می‌خواسته‌اند خود را به استرالیا برسانند، از سال ۲۰۱۳ در آنجا بازداشت است.
«هیچ دوستی جز کوه‌ها» همچنین به عنوان بهترین کتاب غیرداستانی انتخاب شده است. بهروز بوچانی گفته که از دریافت این جایزه «احساس متناقضی» دارد چرا که نمی‌خواهد این موفقیت را در جایی جشن بگیرد که شاهد رنج بسیاری از آدم‌ها در اطراف خود است.
وی اظهار داشت: «من این کتاب را برای جایزه ننوشتم. هدف اصلی‌ام همواره مردم استرالیا و دیگر نقاط جهان بود که واقعا متوجه شوند این نظام چگونه انسان‌های بی‌گناه را در مانوس و [اردوگاه] نائورو برای شش سال است که به‌صورت نظام‌مند شکنجه می‌کند. من امیدوارم که این جایزه موجب توجه بیشتر به شرایط ما، ایجاد تغییر و پایان این سیاست وحشیانه شود.»
این نویسنده در نهایت تاکید کرد: «آزادی ما را به ما برگردانید. ما هیچ جرمی مرتکب نشده‌ایم. ما فقط پناه‌جوییم.»
ناشر آقای بوچانی عنوان کرده که او از طریق اس‌ام‌اس کتاب خود را نوشته و آن را به خارج از جزیره مانوس فرستاده است. کتاب را امید توفیقیان و مونس منسوبی به زبان انگلیسی ترجمه کرده‌اند./جمعه ۱۰ خرداد ۱۳۹۸رادیوفردا بنقل ازخبرگزاری آلمان و روزنامه گاردین.