پیراسته فر
علمی،تحقیقی و تحلیلیپیراسته فر
علمی،تحقیقی و تحلیلی"کرونا"ساخت بیمارستان هزارتختخوابی در۶روز"ووهان"چین
ساخت بیمارستان هزارتختخوابی در۶روز«ووهان»چین
اولین فردمبتلابه ویروس کرونا درجهان-در شهر« ووهان» چین در۱۲دسامبر۲۰۱۹(پنج شنبه، ۲۱ آذر ۱۳۹۸)شناسایی شد.
درایران ،برای اولین بار بامرگ ۲نفردرقم(۳۰بهمن۱۳۹۸)اعلام شد.
درادامه تفاوت «کرونا»باآنفولانزا وسرماخوردگی ...وضعیت مردم «ووهان»راخواهیددید-درزمان شیوع ویروس کرونا
ووهان
مراحل ساخت بیمارستان 1000 تختخوابی چین از تاریخ 24 ژانویه آغاز شد.
کادر پزشکی بیمارستان مرکزی ووهان به دلیل کمبود جا، تخت و امکانات قادر به رسیدگی به تمام بیماران نبودند.
چینی‌ها اینک اعلام کرده‌اند که بیمارستان 1000 تختخوابی جدیدشان با نام "هاوشن‌شان" (Huoshenshan) در 3 فوریه یا 14 بهمن افتتاح خواهد شد
. آنها همچنین اعلام کردند بیمارستان 1600 تختخوابی "لیسنشاون" نیز در 5 فوریه (16 بهمن) و درست 10 تا 12 روز پس از اعلام اولین روز ساخت آماده خواهد شد.
پی بیماستان شکل گرفته و عایق بندی انجام شده و بتن‌ریزی در حال انجام است/
28 ژانویه 2020
کارگران در حال مونتاژ قطعات پیش‌ساخته، نصب و ساخت دیوار و سقف‌ها هستند/
30 ژانویه 2020
ساخت و ساز ادامه دارد و انتظار می‌رود بیمارستان در روز 3 فوریه (14 بهمن) مورد بهره برداری قرار گیرد/
فیلم‌های به نمایش درآمده از سوی رسانه‌های دولتی چین نشانگر ساخت بیمارستان در مساحت 2.5 کیلومتری (25000 متر مربع) است.
سال 2003 بیمارستان دیگری در پکن برای مقابله با ویروس تنفسی "سارس" ساخته شد. بیمارستان ووهان نیز با توجه به الگوی بیمارستان پکن ساخته خواهد شد.
"جوان کافمن" مدرس بهداشت جهانی و پزشکی اجتماعی دانشکده پزشکی هاروارد در این باره گفت:
این بیمارستان در اصل یک مرکز قرنطینه برای نگه‌داری افراد آلوده است و تجهیزات امنیتی، ایمنی و محافظتی در آن وجود دارد.
در حال حاضر 14 هزار نمونه آلوده به این ویروس در چین شناسایی شده و بیش از300 نفر به دلیل ابتلا مرده‌اند. این در حالی است که این آمار به صورت لحظه‌ای در حال تغییر است.
شیوع این بیماری از شهر ووهان چین که محل زندگی ۱۱ میلیون نفر است آغاز شد.
جمعیت شهرووهان را۱۴میلیون هم گفته اند
این بیمارستان قرار است در مساحتی به متراژ ۲۵ هزار متر مربع ساخته شود.
تفاوت «کرونا»با سرماخوردگی و«آنفولانزا»
ویروس کرونا «کووید۱۹» (2019-nCoV) در نگاه اول علائم یک گریپ یا آنفولانزای معمولی را دارد.
از طریق تنفس و تماس هم منتقل می‌شود و همین امر کنترل آن را دشوار کرده است. این ویروس، بیماری «سندرم زجر تنفسی حاد» یا ARDS را در فرد مبتلا ایجاد می‌کند،
اما ویروس بیماری زای کرونا فاقد کدام علایم است؟
علایم معمولی که ویروس کرونا با خود دارد:
- تب
- سرفه (خشک)
- نفس تنگی یا مشکل تنفسی
- درد عضلات
- خستگی و بی حالی
علایم نادر:
- حالت تهوع و استفراغ
- سردردی
- سرفه خون آلود
- اسهال
علایم معمولی که ویروس کرونا با خود ندارد:
- جاری شدن آب بینی
- گلو دردی
اگر مرتب عطسه می زنید، شما فقط سرما خورده اید..
جاری شدن آب بینی و گلو دردی علامت های معمولی در بیماری عفونی بخش فوقانی جهاز تنفسی اند. بنابراین اگر مرتب عطسه می کنید و آب ریزش بینی دارید، احتمالاً دچار زکام یا سرماخوردگی و یا آنفولانزای معمولی هستید.
از آنجا که ویروس جدید کرونا در درجه اول دستگاه تنفسی تحتانی (شش ها) را تحت تأثیر قرار می دهد، بیشتر باعث به سرفه خشک، تنگی نفس و یا پنومونی (عفونت ریه یا سینه بغل) وجود دارد، اما گلو درد و آب ریزش بینی نزد فرد مبتلا وجود ندارد.
علایم ممکن است ظاهر شوند، اما حتمی نیستند.در میان بسیاری از کسانی که به ویروس کرونای جدید مبتلا شده اند، ویروس برای مدتی، تا زمان بروز علایم در بدن شان وجود داشته، اما بدخیم نبوده است.
انستیتوت روبرت کوخ آلمان اعلام کرده که دوران ابتلا به ویروس کرونای جدید تا ۱۴ روز ممکن است طول بکشد.
در صورتی که مطمئن نیستید یا ترس دارید، لطفا به داکتر مراجعه کنید. وی نمونه ای از بلغم یا افرازات دهان شما را به لابراتوار می فرستد تا از نظر ویروس های تنفسی بررسی شود. این باعث می شود که داکتر به وضاحت بداند شما به چه بیماری مبتلا شده اید.
بسیاری اوقات داکتران نیز نمی توانند به سادگی فرق بین یک سرماخوردگی ساده و آنفولانزا با تشخص کنند.
علائم سرماخوردگی یا زکام ساده:
در سرماخوردگی ساده، معمولا خارش گلو وجود دارد، بینی آب ریزش دارد و بعدا سرفه شروع می شود. چندین روز طول می کشد تا علایم گلو درد، آب ریزش بینی، سرفه بلغم دار، یا سرفه های خشک، تب و سردرد ظاهر شده و خوب شوند. در این وضع گوش ها وزوز می کنند و فرد احساس ضعف می نماید.
علائم آنفولانزا:
آنفولانزای واقعی شما را یک باره گرفتار کرده و علایم اش بروز می کنند. سر و تمام اندام بدن درد می کند، سرفه خشک و خشکی گلو دارید. گلو درد می کند، تب تا ۴۱ درجه سانتیگراد بالا می رود و غالباً با لرز همراه می باشد. احساس گرسنگی نمی کنید، کاملاً احساس می کنید خورد و خمیر شده اید، می خواهید در رختخواب دراز بکشید و می توانید ساعت ها بخوابید.
شمار کل کشته‌های ویروس«کرونا» در کشور چین تاروزچهارشنبه۲۳ بهمن ۱۳۹۸ به هزار و ۳۶۷ نفر رسیده است
خاطرات یک خانم شهروند«ووهان»
پنجشنبه۲۳ژانویه۲۰۲۰(۳ بهمن ۱۳۹۸)
وقتی بیدار شدم خبر قطع شدن ارتباط شهر را با بیرون شنیدم. نمی دانستم باید چه کنم. اصلا نمی دانستم این موضوع به چه معنی است؟ این شرایط چقدر طول می کشد و من چطور باید خودم را برای شرایط تازه آماده کنم؟
اظهارنظرهای تندی در این باره در شبکه های اجتماعی وجود دارد. گفته شده که خیلی از بیماران بعد از تشخیص نتوانسته اند در بیمارستان بستری شوند (چون تخت کافی وجود ندارد).
خیلی ها ماسک به صورت دارند. دوستمانم گفتند که مواد غذایی در خانه ذخیره کنیم. برنج و نودِل دیگر پیدا نمی شود.
مردی را دیدم که نمک می خرید. کسی از او پرسید چرا و او پاسخ داد که اگر تعطیلی یک سال طول بکشد چه کنیم؟
به داروخانه رفتم. دیدم تعداد کمی مشتری قبول می کنند. ماسک و ضدعفونی کننده الکلی تمام شده بود.
بعد از ذخیره مواد غذایی هنوز در حیرتم. تعداد عابران و خودرو در خیابان‌ها رو به کاهش است و شهر ناگهان به حالت تعطیلی درآمده.
جمعه۲۴ژانویه۲۰۲۰ ( ۴ بهمن ۱۳۹۸)
دنیا ساکت است و سکوت ترسناک. من تنها زندگی می کنم و تنها راهی که با آن حس می کنم آدم های دیگر در اطراف محل زندگی ام هستند، سر و صداهای راهروست.
زمان زیادی دارم که فکر کنم چطور زنده بمانم ولی منابع یا ارتباطات زیادی در اختیار ندارم.
یکی از هدف هایم این است که بیمار نشوم، پس باید ورزش کنم. غذا هم برای زنده ماندن مهم است پس باید مطمئن باشم ذخیره غذایی کافی دارم.
دولت اعلام نکرده که تعطیلی چقدر طول می کشد یا اینکه ما چطور به کارمان ادامه دهیم. بعضی ها می گویند ممکن است تا ماه مه (سه ماه دیگر) طول بکشد.
امروز داروخانه و بقالی طبقه پایین ساختمان ما تعطیل بود ولی دیدن اینکه رستوران ها هنوز غذا به منازل تحویل می دهند آرامبخش است.
نودِل در سوپرمارکت ها پیدا نمی شود ولی می توان برنج پیدا کرد. امروز به بازارچه رفتم و کرفس، ساقه سیر و تخم مرغ خریدم.
وقتی به خانه برگشتم همه لباس‌هایم را شستم و دوش گرفتم. رعایت بهداشت فردی خیلی مهم است. فکر کنم ۲۰، ۳۰ بار در روز دستهایم را می شویم.
وقتی بیرون می روم حس می کنم که هنوز با دنیا ارتباط دارم. تصور اینکه افراد مسنی که تنها زندگی می کنند یا کسانی که معلولیت دارند چگونه این شرایط را سپری می کنند، سخت است.
موقع شام با دوستانم تماس تصویری داشتم. همه حرف ها به ویروس ختم می شود. بعضی از آنها که به شهرهای نزدیک ووهان رفته بودند، تصمیم گرفته‌اند به خانه برنگردند.
یکی از دوستانم هنگام تماس سرفه‌اش گرفت و دوست دیگری به شوخی به او گفت که تلفن را قطع کند.
سه ساعت حرف زدیم و بعد فکر کردم که می توانم با افکار مثبت بخوابم. ولی وقتی که چشمانم بسته شد، اتفاقات چند روز قبل فکرم را پر کرد.
گریه ام گرفت. احساس بیچارگی، عصبانیت و اندوه می کردم. به مرگ هم فکر کردم. نمی خواهم بمیرم.
شنبه ۲۵ ژانویه۲۰۲۰(۵ بهمن ۱۳۹۸)سال نوی چینی و تنها در خانه
امروز سال نوی چینی است. من هیچوقت علاقه به جشن گرفتن نداشتم، با شرایط جدید، سال نو بی معنی تر هم شده.
صبح بعد از عطسه، کمی خون دیدم و ترسیدم. ذهنم پر از نگرانی درباره مریضی شد. نمی دانستم که بیرون بروم یا نه. ولی چون تب ندارم و اشتهایم هم خوب است، زدم بیرون.
دو تا ماسک به صورتم زدم هر چند مردم می گویند فایده ای ندارد. شهر هنوز خیلی ساکت است.
یک گلفروشی باز بود و صاحب مغازه تعدادی گل داوودی که اینجا برای مراسم ختم استفاده می شود، جلوی مغازه گذاشته بود. نمی دانم منظور خاصی از این کار داشته یا نه؟
در سوپرمارکت قفسه سبزیجات خالی بود و بعضی از مواد دیگر مثل نودِل هم تمام شده بود. فقط دو سه نفر توی صف ایستاده بودند.
حسی دارم که مرا به خرید بیشتر وا می دارد. دوباره دو کیلو و نیم برنج خریدم. هفت کیلو هم در خانه برنج دارم. مواد غذایی دیگری مثل سیب زمینی شیرین، سوسیس، لوبیای قرمز، لوبیای سبز، دانه ارزن و تخم مرغ نمک زده خریدم.
من تخم مرغ نمک زده اصلا دوست ندارم... فکر کردم که بعد از رفع شدن محدودیت ها، آن را به دوستانم بدهم.
الان به اندازه مصرف یک ماه مواد غذایی دارم. این زیاد خریدن خیلی احمقانه است. ولی با شرایط موجود، چطور می توانم خود را سرزنش کنم؟
بعد برای قدم زدم به کنار رودخانه رفتم. دو مغازه خوراک فروشی باز بودند. چند نفر با سگ هایشان آمده بودند بیرون. من توی این خیابان هیچ وقت قدم نزده بودم. احساس می کنم دنیای من کمی بزرگتر شده است.
یکشنبه ۲۶ ژانویه۲۰۲۰ (۶ بهمن ۱۳۹۸)
فقط شهر ما نیست که محصور شده، صدای مردم هم هست.
در اولین روز از اعمال محدودیت ها نمی توانستم چیزی درباره این موضوع در شبکه های اجتماعی بنویسم (به دلیل سانسور). حتی در وی‌چت هم نتوانستم چیزی بنویسم. سانسور محتوا در اینترنت مدت زیادی است که در چین وجود دارد ولی الان به نظر بدتر می رسد.
سخت است که در این شرایط زندگی معمول خود را ادامه دهی، امروز صبح ورزش کردم ولی نتوانستم تمرکز کنم چون ذهنم مشغول است.
امروز هم از خانه بیرون رفتم و سعی کردم آدم هایی را که می بینم بشمارم. تا فاصله ۵۰۰ متری منزلم، هشت نفر را دیدم.
کادر پزشکی بیمارستان مرکزی ووهان با ژست معروف مردم شرق آسیا
دوست نداشتم زود به خانه برگردم. می خواهم بیشتر ببینم. دو ماه پیش بود که به ووهان نقل مکان کردم. دوستان زیادی اینجا ندارم و شهر را هم به خوبی نمی شناسم.
فکر کنم امروز ۱۰۰ نفر را دیدم. حدود ساعت هشت شب بود که عده ای از پنجره هایشان شعار می دادند "برو، ووهان!". این شعار دادن نوعی حس قدرت به مردم می دهد.
سه شنبه ۲۸ ژانویه۲۰۲۰(۸ بهمن ۱۳۹۸)
حس ترس بین مردم جدایی انداخته است.
در بسیاری از شهرها مردم مجبورند ماسک بزنند. در ظاهر این کار برای کنترل همه گیر شدن ذات‌الریه است ولی در واقع می تواند به سوءاستفاده از قدرت منجر شود.
بعضی از شهروندان را که ماسک نداشتند از وسایل نقلیه جمعی بیرون انداخته اند. معلوم نیست چرا ماسک نداشتند. شاید نتوانستند بخرند یا اینکه از هشداری که دولت داده خبر نداشتند. به هر حال حق بیرون رفتن آنان از خانه نباید از بین برود.
بعضی از ویدیوهایی که در اینترنت دیدم، نشان می داد که بعضی از مردم درِ خانه کسانی را که خودشان را قرنطینه کرده بودند، مهر و موم کردند. افرادی هم از استان هوبِی که ووهان در آن قرار دارد، از خانه شان بیرون رانده شدند و جایی برای رفتن نداشتند.
از طرف دیگر کسانی هم هستند که برای مردم این استان جایی برای ماندن فراهم می کنند.
برای اینکه دولت مردم را ترغیب به ماندن در منزل کند، راه های زیادی هست. دولت باید مطمئن شود که هر شهروندی ماسک در اختیار دارد یا حتی به آنها پول بدهد تا درخانه بمانند.
امروز بالاخره نور آفتاب را دیدیم. چند نفر را هم در مجتمع مسکونی مان دیدم که دمای بدن افراد غیرساکن را اندازه می گرفتند.
اعتماد سازی و ارتباط برقرار کردن با وجود این محدودیت ها ساده نیست. جو سنگینی بر شهر حاکم است. نگرانی ام درباره زنده ماندن کمتر شده است. قدم زدن در شهر بدون اینکه با دیگران ارتباطی برقرار کنم به نظر بی معنی است.
مشارکت اجتماعی یک نیاز مهم است. همه باید نقشی را در جامعه برای خود پیدا کنند و به زندگی خود هدف بدهند.
من هم در این شهر خاموش باید نقش خودم را پیدا کنم./پایان گزارش خانم شهروندووهان.
رسانه‌های دولتی چین امروز (یکشنبه) اعلام کردند: کار ساخت بیمارستان جدید ۱۰۰۰ تختخوابی به اتمام رسیده است.
از روز دوشنبه ۱۴۰۰ کادر پزشکی در این بیمارستان مشغول به کار می‌شوند.
همچنین یک بیمارستان دیگر در حال ساخت وجود دارد که قرار است ساخت آن پنجم ماه جاری به اتمام برسد. در مجموع این دو بیمارستان ۲۶۰۰ تخت را در اختیار بیمارانی قرار می‌دهد که به کروناویروس آلوده شده‌اند.
به گزارش شبکه خبری CNN، این اولین بار نیست که چین در یک بازه زمانی کوتاه اقدام به ساخت بیمارستان می‌کند. در سال ۲۰۰۳ و در بحبوحه شیوع بیماری سارس، یک بیمارستان ۱۰۰۰ تختخوابی در مدت شش روز و هفت شب در پکن ساخته شد./۱۳ بهمن ۱۳۹۸ایسنا
توضیح مدیریت سایت-پیراسته فر:بعضی ازتصاویر بامتن همخوانی ندارد،دلیلش این است که گزارشات راازمنابع مختلف برداشته ام وگزینش هم استفاده کرده ام.
رئیس «بیمارستان ووهان» درگذشت.
روز سه شنبه۱۸فوریه۲۰۲۰(۲۹ بهمن ۱۳۹۸)مدیر بیمارستانی در شهر ووهان به دلیل ابتلا به این بیماری درگذشت. لیو ژیمینگ ۵۱ ساله، رئیس بیمارستان ووچانگ در ووهان بود؛ یکی از بیمارستان‌های اصلی درگیر با بیماری در این شهر. آقای ژیمینگ یکی از عالیرتبه‌ترین مقام‌های پزشکی چین است که در اثر شیوع بیماری مرده‌اند.
استان هوبه و پایتخت آن ووهان کانون انتشار ویروس کرونا بوده است و از زمان آغاز این بحران تا کنون در قرنطینه به سر می‌برد. ورود و خروج به شهر ووهان بسیار محدود است و حتی تردد در سطح شهر با خودرو نیز ممنوع اعلام شده است.
کمیسیون برنامه ریزی خانواده و سلامت ملی چین گفته است که شمار موارد تایید شده ابتلا به ویروس کرونا در میان کارکنان خدمات درمانی و بیمارستانها به ۱۷۰۰ نفر رسیده است و رو به افزایش است.
از زمان شیوع ویروس کرونا تا پایان روز سه شنبه بیش از ۱۸۰۰ نفر به دلیل ابتلا به این ویروس فوت کرده‌اند. /پایان