منزلگاه های"کاروان امام حسین"ازمکه تاکربلا

منازل ی که «کاروان امام حسین» از مکّه تا کربلا طى کردند:​۱- تنعیم ، ۲- صفاح ، ۳- بستان ابن عامر ، ۴- ذات عِرق ، ۵ - غمره ، ۶- مسلح ، ۷- افیعیّه ، ۸- معدن بنى سلیم ، ۹ - عمق ، ۱۰ - سلیله ، ۱۱- ربذه ، ۱۲- مغیثة الماوان ، ۱۳- نقره ، ۱۴-حاجر ، ۱۵- سمیراء ، ۱۶- توز ، ۱۷-فید ، ۱۸- اجفر ، ۱۹ - خزیمیّه ، ۲۰- زرود ، ۲۱-ثعلبیّه ، ۲۲- بطان ، ۲۳- شقوق ، ۲۴- زباله ، ۲۵- قاع ، ۲۶ عقبه ، ۲۷واقصه ، ۲۸-شراف ، ۲۹- ذو حسم ، ۳۰- بیضه ، ۳۱- عذیب الهِجانات ، ۳۲- رهیمه ، ۳۳- قصر بنى مقاتل ، ۳۴ طف ، و سرانجام  کربلا .

فاصله هر«منزل»مقدارمسافتی که یکنفر با»مرکب«طی می کرد؟

توضیح نگارنده-پیراسته فر:«منزل»یعنی «توقفگاه»(بعدهابعنوان کاروانسرارونق گرفت)که معمولاً برای استراحت اهل کاروان ویامرکب خوددرکناریک چشمه ساری فرودمی آیندویااینکه امام تجمعی رادیده،برای تبلیغ وتبیین هدفش درآنجاتوقف می کندویاپیکی ازراه می رسدباامام ملاقات می کند.دربعضی ازمنازل توقف کوتاه(چندساعته)بوده ودربعض ازمنازل یک شبانه روزتوقف داشته وبه تعبیردیگردربعضی ازروزهادرطول مسیرحرکت دریک روزدرچندمنزل فرودآمده اند-تجدیدقواکرده اند.

بر اساس محاسباتِ انجام شده ، کاروان امام حسین علیه السلام ، این منازل را(۱۴۴۷ کیلومتر) در مدت ۲۵ روز ، طى کرد(شبانه روز ۵۸ کیلومتر) و روز دوم محرّم سال ۶۱ هجرى ، وارد کربلا شد.

گزارشی از وضعیت حرکت کاروان از مکه تا کربلا

شیخ مفید :بلافاصله پس از شنیدن خبر حرکت امام حسین (ع) «از قادسیه تا خفان» و میان «قادسیه تا قطقطانه» تحت مراقبت شدید «حصین بن نمیر»( فرمانده نگهبانان کوفه) قرار دارد.

​

منزلگاه ها

نخستین برخوردنظامی(جنگ قبل ازکربلا): «عمروبن سعید»(حاکم مکه)برادرش «یحیی بن سعید» را برای بازگرداندن امام و همراهانش مامور کرد.

 این گروه راه را بر امام بستند و گفتند: ای حسین، آیا از خدا پروا نمی کنی! از جماعت بیرون می روی و در امت تفرقه می افکنی؟ امام به راه ادامه داد و درگیری با تازیانه اتفاق افتاد که یاران یحی، شکست خوردند. امام در پاسخ یحیی که قیام امام را محکوم کرد این آیه شریفه را قرائت کرد: عمل من از آن من است و عمل شما از آن شما. شما از عملی که می کنم بیزارید و من از عمل شما.

​

نخستین منزل

اولین توقفگاه کاروان کوفه(کربلا)

 منزل اول «بستان  ابن عامر»

«بستان  ابن عامر»بودکه  به بطن نخله نیز مشهور است.
این محل متعلق به عمربن عبدالله بن معمر بوده است.که دو وادى نخلستان یمانی و نخلستان شامی در آنجا به هم مى ‌پیوندد

زمان ورود: «یوم الترویه»هشتم ذی الحجه سال ۶۰ هجری (۱۸ شهریور۵۹).
 این منطقه میان دو دره بوده است که به نخل یمنی و نخل شاهی
مشهور بوده اند.

در این منزل« فرزدق شاعر»، همراه با مادرش امام را ملاقات کرد. امام و یارانش شمشیر و نیزه در دست داشتند. ابا عبدالله از فرزدق پرسید: پشت سر (کوفه) چه خبر؟
جواب داد: دل ها با توست و شمشیر ها با بنی امیه و تقدیر به دست خداست.
فرزدق پرسش هایی درباره ی مناسک حج از امام پرسید و پس از دریافت پاسخ با شتاب دور شد تا خود را به حج برساند. (برخی این ملاقات را در منازل دیگر نوشته اند که ملاقات در این منزل دقیق تر است.)

منزل دوم« ابطح»

« ابطح»به سیلگاه وسیعی که در آن سنگ ریزه و ریگ است و نیز به دره پهن، مجرای فراخ، هموار و صاف و مسطح می گویند.

دراین منزل نیردر هشتم ذی الحجه  باشد. (۱۸ شهریور ۵۹ )

دراینجابودکه به امام اطلاع دادند که یزیدبن ثبیط بصری به دیدنش آمده است امام برخاست تا زودتر به دیدار یزید و فرزندانش عبدالله و عبیدالله برود، یزید نیز با اشتیاق به دیدار امام رفته بود. وقتی یزید برگشت، امام را در محل خویش نشسته دید و گفت: بفضل الله و برحمة فلیفرحوا. (یونس، آیه ۵۸) یزید شادمان شد و با ۲ فرزندش هم سفر امام شد. امام در حق او دعا کرد. یزید ده فرزند داشت که فقط همین دو فرزند همراه او در کربلا شرکت کردند. ۲. پیوستن شخص دیگر را که همراه یزیدبن ثبیط بوده نیز در این محل ذکر کرده اند. نام او را عامر گفته اند.

منزل سوم«تنعیم»
«تنعیم» نام  کوهی است به نام «ناعم» که در سمت چپ این منطقه است.

امام حسین درهمان روزاول در۳منزل تجدیدقواکرد،یعنی این توقفگاه هم در روز هشتم ذی الحجه(۱۸ شهریور  ۵۹ )بوده است.

 امام با شترداران دیدار و از آنان درخواست می کند تا شترهای خود را کرایه بدهند.
ازجمله اراتفاقات دراین توقفگاه،درخواست  امام از شترداران تامرکبهای  خود را کرایه بدهند.

اتفاق دیگر،برخورد با کاروان بحیربن ریسان که کالاهایی را برای تبریک آغاز حکومت یزید به شام می فرستاد. امام دستور مصادره ی کالاها را صادر کرد. بار این شتران زعفران و حلّه و لباس بود. امام به شترداران فرمود هر کس با ما بیاید کرایه و لباس او را می پردازیم و هر کس بخواهد به یمن بازگردد به اندازه ی مسیر طی شده کرایه اش را خواهیم پرداخت.

در این توقفگاه(تنعیم) بودکه «عبدالله بن عمر»(فرزند خلیفه دوم) با امام ملاقات کرد وی  امام را از رفتن به کوفه بر حذر داشت و به امام گفت: به خدا می سپارمت، تو در این راه کشته می شوی و سه بار امام رادرآغوش گرفت،ابرازاحساسات کرد، در این دیدار اشاره به طومارها و نامه های همراه امام شده است.

منزل چهارم«صفاح»

«صفاح»به کناره و حاشیه کوه می گویندکه این توقفگاه در دامنه کوه بوده است که کاروان در روز  نهم ذی الحجه (۱۹ شهریور۵۹ ) به این محل وارد شده اند. 

ازجمله ازرویدادها دراین منزل: فرزدق در این محله با عبدالله دیدار داشته است و ملاقات فرزدق را با اباعبدالله در این منطقه دانسته اند که دقیق به نظر نمی رسد. ۴. امام در سخنانی کوتاه تسلیم خود را در برابر قضا و اراده ی الهی بیان کرد.

منزل پنجم«وادی عتیق»

 وادی به معنی مسیل و سرزمین گود میان دو کوه یا تپه است و عقیق به مسیل وسیع و گسترده گفته می شود.

زمان توقف دراین منزلگاه،دهم ذی الحجه(۲۰ شهریور ۵۹)

اتفاقات دراین منزل: دریافت نامه ی یحیی بن سعید بن عاص و عبدالله جعفر که  در این نامه یحیی خود را مشفق معرفی کرده و از امام خواسته است برگردد.

اماامام درپاسخ نوشتند: من پیامبر را در رویا دیدم که به من امر کرد این راه را بروم. وقتی پرسیدند: آن رویا چیست؟ امام فرمود: به کسی نگفته ام و تا به خدای خود ملحق شوم نخواهم گفت.

«عون» و «محمد»(فرزندان عبدالله بن جعفر+زینب)  در این منزلگاه(وادی عتیق) به به امام حسین ملحق شدند.

منزل ششم«ذات عرق»

«عرق »نام کوهی است در راه مکه، ذات عرق را میقات عراقیان و اهل شرق می دانند.

زمان فروددراین منزلگاه،سیزدهم ذی الحجه (۲۳ شهریور ۵۹)بوده است.
چون  تعداددیدارکنندگان باامام حسین زیادبود، امام حدود دو روز در آنجا توقف کرده است.

دیدار امام با بشربن غالب اسدی که حامل اخبارکوفه  بود .

دیدار با «ریّاشی»،دراین منزلگاه بوده که وی  می گوید خیمه های افراشته دیدم. نزدیک شدم صدای قرآن خواندن حسین بن علی را شنیدم. وارد شدم، از امام سبب حرکت را پرسیدم، فرمود: بنی امیه به قتل تهدیدم کردند. این هم نامه های اهل کوفه است. ایشان کشنده ی من خواهند بود اما پس از آن دچار ذلت خواهند شد.

برخی مورخین ملحق شدن فرزندان حضرت زینب(عون و محمد) را در این منزلگاه(ذات عرق) نوشته اند

منزل هفتم«عیون»

«عیون» جمع عین و به معنی چشمه هاست. فراوانی چشمه و آبگاه در این ناحیه باعث شده بود که این سرزمین را عیون بنامند،امام حسین در پانزدهم ذی الحجه(۲۵ شهریور۵۹)به این منزل فرودمی آیند.

امام در این منزل، سخنانی ایراد داشتند،«عبدالله بن مطیع عدوی» مشغول حفر چاه بود و از امام خواست که برای تیمن و تبرک و جوشش آب از چاه کمکش کند و امام با کرامت فراوان باعث جوشش چاه او شد. عبدالله مطیع نگرانی خود را از حرکت امام و پیمان شکنی مردم کوفه بیان داشت.

ازدیگررویدادهای این توقفگاه ،ملاقات با عبدالله مطیع را در منزل حاجز و بستان ابن معمر بوده است.
منزل هشتم«غَمَره»

 غَمَره»اشاره به کثیری از مردم دراین توقفگاه بوده است، به  آب فراوان ونیز به معنی شدت و سختی( مشکلات) رسیدن به این منزل نیزگفته اند،کاروان حسینی در پانزدهم ذی الحجه(۲۵ شهریور۵۹)دراین منزل فرودآمدند.

منزل نهم«رُهَیمه (رحیمه)»

رُهَیمه، به معنی باران اندک و نرم و مداوم است.

این سومین منزل درپانزدهم ذی الحجه(۲۵ شهریور۵۹)بوده است

این توقفگاه با کوه فاصله اندکی داشته است.

دراین منزل « ابوهریره اسدی»(اباهرم) دیدار با امام داشته وازامام علت خروج  را می پرسد و امام تهدید به قتل بنی امیه و دعوت مردم و سر نوشت تنگ بار پیمان شکنان را گوشزد کردو هتّاکی و حرمت شکنی بنی امیه اشاره می کند.
منزل دهم«حاجر»

«حاجر» به معنای نگاهدارنده ی آب است و جایی که آب در آن جمع شود.

امام بعداز یک هفته طی طریق درپانزدهم ذی الحجه(۲۵ شهریور۵۹) به این توقفگاه می رسد.

 فرودگاه حجاج و جزئی از بطن الرّمه بود

ازاتفاقان این منزل ،دریافت نامه  مسلم بن عقیلبوده است، نامه را قیس بن مسهر صیداوی رسانده بود. مسلم بن عقیل آمادگی و پذیرش مردم کوفه را نوشته بود.

امام حسین پاسخ نامه را نوشت و به قیس بن مسهر صیداوی داد، مخاطبان نامه بزرگانی چون سلیمان بن صرد، مسیّب بن نجبه، رفاعة بن شدّاد و عبدالله بن وال بودند.

البته دربرخی ازمنابع  نام پیک را« عبدالله بن یقطر»نوشته اند.

دیدار «عبدالله مطیع» با امام نیز در این منزل بوده  است.

 خبر شهادت مسلم و هانی را در این منزل دانسته اند که اندکی بعید به نظر می رسد.

منزل یازدهم«خُزیمیّه »

توقف امام دراین منزل در۱۸ ذی الحجه(۲۸ شهریور۵۹) بوده که امام یک شبانه روز، دراین منزل توقف داشته است.

این توقفگاه یکی از منزلگاه های حج بوده است که باثعلبیه ۵۰ کیلومتر فاصله داشته است. 

 پیوستن «زهیر بن قین» به حسین علیه السلام را در این منزلگاه گفته اند.

زَرُود: دوشنبه ۲۱ ذی الحجه ۶۰ هجری
«زهیر بن قین» که دارای عقیده عثمانی بود، در آن سال مراسم حج را بجای آورده و به کوفه باز می‌گشت. ناخوشایندترین چیز نزد او فرود آمدن در یک محل با حسین علیه السلام بود. هر دو در این منزلگاه به ناچار فرود آمدند. در حالی که زهیر با همراهانش مشغول غذا خوردن بود، حضرت از طریق نماینده ای، «زهیر» را به خیمه اش دعوت کرد، اما او تأملی کرد. همسرش به او گفت: «سبحان الله پسر رسول خدا ترا می‌خواند و تو اجابت نمی‌کنی!». زهیر با اکراه به سوی حضرت رفت. اما هنگام مراجعت از خیمه آن حضرت، آثار خوشحالی از چهره اش نمایان شد و به همراهان گفت: «من به حسین علیه السلام ملحق خواهم شد، هر کس میل دارد در یاری فرزند پیامبر شرکت کند، با ما بیاید و هر کس با ما نیست با او وداع می‌کنم.» همسرش نیز او را رها نکرد و تا واقعه عاشورا و شهادت زهیر، همراه کاروان حسینی بود.
امام حسین علیه السلام بعد از شهادت زهیر فرمود:‌ای زهیر! خدا تو را از لطف و رحمت خویش دور مدارد و قاتلان تو را همانند لعنت شدگان مسخ شده به بوزینه و خوک لعنت کند.

ثَعلَبیّه: سه شنبه ۲۲ ذی الحجه ۶۰ هجری
امام شبانه وارد این منزلگاه شد و خبر شهادت «مسلم بن عقیل» و هانی بن عروه را به وی دادند.
پس از آن حضرت فرمودند: «اِنّا لِلّه وَ اِنّا اِلَیهِ راجِعون»؛ همه از خدائیم و به سوی او باز می‌گردیم، پس از این‌ها زندگی سودی ندارد. آنگاه اشک به صورتش جاری شد و همراهان نیز گریه کردند.
نوشته اند: امام حسین علیه السلام با یارانش اتمام حجت کرد. اما گروهی که به طمع مال و مقام دنیا با امام آمده بودند، پس از این خبر، از حضرت جدا شدند.
سخن امام حسین (علیه السلام) با مردی از اهل کوفه در این منزلگاه: به خدا سوگند که اگر تو را در مدینه ملاقات می‌کردم، اثر جبرئیل را در خانه ما، و نزول او برای وحی به جدم را، به تو نشان می‌دادم.‌ای برادر! عموم مردم دانش را از ما برگرفتند ...

منزل دوازدهم«شُقوُق»

«شقوق»به معنی نواحی است،ورودکاروان حسینی در بیستم ذی الحجه(۳۰ شهریور۵۹) بوده،توقف اندک.

این توقفگاه، محل اطراق کاروان های قبایل بنی اسد و بنی نهشل بوده است.

ازمهم ترین رویداد در این منزل، دریافت خبر شهادت حضرت مسلم بن عقیل و هانی بن عروه را نوشته اند. دیدار فرزدق با امام را در این منزل دانسته اند.

زُباله: چهارشنبه ۲۳ ذی الحجه ۶۰ هجری
حضرت حسین علیه السلام در این منزلگاه چنین فرمودند: شیعیان کوفه ما را بی یار و یاور گذاشته اند. هر کس از شما بخواهد، می‌تواند بازگردد و از سوی ما حقی بر گردنش نیست.
امام حسین علیه السلام در جواب مردی که از آیه «یَومَ نَدعوا کُلَّ اُناسٍ بَأِمامِهِم» پرسیده بود، فرمود: پیشوایی، مردم را به راه راست دعوت کرد و گروهی اجابت کردند، و پیشوایی، مردم را به گمراهی دعوت کرد و گروهی اجابت کردند. گروه اول در بهشت و گروه دوم در دوزخ خواهند بود.

بَطنُ العَقَبه: جمعه ۲۵ ذی الحجه ۶۰ هجری
بخشی از سخنان امام حسین علیه السلام در این منزلگاه چنین است: بنی امیه مرا رها نکنند تا جان مرا بگیرند. هرگاه چنین کنند، خدا بر آنان کسانی مسلط خواهد کرد که آن‌ها را ذلیل و خوار خواهد ساخت.

شَراف (و ذُو حُسَم): شنبه ۲۶ ذی الحجه ۶۰ هجری
حضرت در «منزلگاه شراف» دستور دادند که آب فراوان برداشته و صبحگاهان حرکت کنند. در میان راه و هنگام ظهر به لشکری برخوردند و امام حسین علیه السلام با سرعت و قبل از دشمن در منزل «ذُوحَسَم» مستقر شد. آنگاه امام علیه السلام فرمان داد تا لشکر دشمن و نیز اسبان آنان را سیراب کنند.
لشکر امام (علیه السلام) و لشکر دشمن به فرماندهی« حُر» نماز ظهر و عصر را به امامت حضرت خواندند.
امام  حسین «سپاه حُر» را چنین خطاب فرمود: «.. ما اهل بیت سزاوارتر به ولایت و حکومت بر شما هستیم از مدعیانی که بر اساس عدالت رفتار نمی‌کنند و در حق شما ستم روا می‌دارند.‌ای مردم! من به سوی شما نیامدم مگر آن که دعوتم کردید. پس اگر از آمدنم ناخشنودید، بازگردم.»

تا حضرت خواست برگردد، « حُر» مانع گشت. حضرت فرمود: «مادرت به عزایت بنشیند! چه می‌خواهی؟ 

« حُر» گفت: مأمورم که تو را به نزد عبیدالله بن زیاد ببرم. حال اگر نمی‌پذیری، حداقل راهی را انتخاب کن که نه به کوفه باشد و نه به مدینه.

حضرت در این منزلگاه فرمودند: مگر نمی‌بینید که به حق عمل نمی‌شود و از باطل پرهیز نمی‌شود. در این حال سزاوار است که مؤمن، لقای پروردگار را طلب کند.

بَیَضه: یکشنبه ۲۷ ذی الحجه ۶۰ هجری
لشکر امام حسین و حر که به موازات و نزدیک همدیگر حرکت می‌کردند در این محل فرود آمدند.
حضرت در این منزلگاه لشکریان حرّ را مخاطب قرار داده، چنین فرمود: «بنی امیه به فرمان شیطان از اطاعت خدا سرپیچی و فساد کردند. حدود خدا را اجرا نکرده و بیت المال را منحصر به خود ساختند. حرام خدا را حلال و حلال خدا را حرام کردند .... شما به من نامه‌ها نوشتید و گفتید که با من بیعت کرده اید، حال اگر به بیعت خویش با من پایبند بمانید کار عاقلانه‌ای کرده اید که من فرزند دخت پیامبر صلی الله علیه و آله و اسوه‌ای برای شما هستم. اگر بیعتتان را بشکنید، سوگند به جانم! که از شما هم بعید نیست، چرا که با پدرم علی علیه السلام و برادرم حسن و پسر عمویم مسلم پیمان شکنی کردید. بدانید اگر چنین کنید سعادت خودتان را از دست داده اید.
همچنین فرمودند:‌ای مردم! رسول خدا فرمود: هرکس سلطان ستمگر، پیمان شکن، حلال کننده حرام‌ها و مخالف با سنت رسول خدا را ببیند و در برابر او برنخیزد، جایگاهش با او در جهنم است.

عُذَیبُ الهِجانات: دوشنبه ۲۸ ذی الحجه ۶۰ هجری
چند تن از اهل کوفه با حضرت ملاقات و اوضاع شهر را چنین توصیف کردند: «به اشراف کوفه رشوه‌های گزاف داده اند و اینک یک دل و یک زبان با تو دشمنی می‌ورزند و سایر مردم دلشان با توست. اما فردا شمشیرهایشان به روی تو کشیده می‌شود.» امام در این باره آیه‌ای را تلاوت فرمودند: که: از میان مؤمنان مردانی هستند بر سر پیمان خود با خدا ایستادگی و به عهد خویش وفا کردند و به شهادت رسیدند و برخی در انتظار شهادت اند ....

قصر بنی مُقاتِل: چهارشنبه اول محرم ۶۱ الحرام هجری
گروهی از اهل کوفه در این منزلگاه خیمه زده بودند، حضرت از آن‌ها پرسید: آیا به یاری من می‌آیید؟ بعضی گفتند دل ما رضایت به مرگ نمی‌دهد و بعضی گفتند: ما زنان و فرزندان زیادی داریم، مال بسیاری از مردم نزد ماست و خبر از سرنوشت این جنگ نداریم، بنابراین از یاری تو معذوریم.
حضرت به جوانان امر کرد که آب بردارند و شبانه حرکت کنند.
امام حسین (علیه السلام) در این منزل به عبیدالله جعفی چنین فرمود: پس اگر ما را یاری نمی‌کنی خدای را بپرهیز و از این که جزو کسانی باشی که با ما می‌جنگند. سوگند به خدا اگر کسی فریاد ما را بشنود و ما را یاری نکند، او را به رو در آتش می‌افکند.

نینوا ( کربلا): پنج شنبه دوم محرم الحرام ۶۱ هجری
»نینوا «جایی است که حرّ دستور یافت حضرت را در بیابانی بی آب و علف و بی دژ و قلعه فرود آورد. امام برای اقامت درمحل مناسب تری، به حرکت خود ادامه داد تا به سرزمینی رسید. اسم آنجا را سؤال فرمود؛ تا نام «کربلا» را شنید، پس گریست و فرمود: پیاده شوید،« اینجا(کربلا) محل ریختن خون ما و محل قبور ماست»، و همین جا قبور ما زیارت خواهد شد و جدم رسول خدا چنین وعده داد.
عبیدالله بن زیاد نامه‌ای بدین مضمون برای حضرت نوشت: خبر ورود تو به کربلا رسید. من از جانب یزید بن معاویه مأمورم سر بر بالین ننهم تا تو را بکشم و یا به حکم من و حکم یزید بن معاویه باز آیی! والسلام. امام علیه السلام فرمود: این نامه را جوابی نیست! زیرا بر عبیدالله عذاب الهی لازم و ثابت است.
امام حسین (علیه السلام)، چون نامه ابن زیاد را خواند، فرمود: «لا اَفلَحَ قَومٌ اشتَرَوا مَرضاتِ المَخلوُقِ بِسَخَطِ الخالِق؛ رستگار نشوند آن گروهی که خشنودی مردم را با غضب پروردگار خریدند. (خشنودی مردم را بر غضب خدا مقدم داشتند). تعداد نظامیانی که لباس و سلاح جنگی و حقوق از حکومت غاصب بنی امیه گرفته و به جنگ امام حسین (علیه السلام) آمده بودند را، بالغ بر ۳۰ هزار جنگجو نوشته اند.

کربلا: جمعه سوم محرم الحرام ۶۱ هجری
عمر بن سعد با لشکری ۴ هزار نفره از اهل کوفه وارد کربلا شد.
سخن امام حسین (علیه السلام) هنگام ورود به کربلا: «اَلنّاسُ عُبیدُ الدُّنیا وَالدّینُ لَعِقٌ عَلی اَلسِنَتِهِم یَحوُطُونَهُ ما...؛ مردم، بندگان دنیا هستند و دین آن‌ها جز سخن زبانشان نیست. تا آنگاه که زندگیشان بچرخد، دنبال دین می‌روند؛ و هرگاه بنای امتحان و آزمایش پیش آید، دینداری بسیار اندک می‌شود.

کربلا: شنبه چهارم محرم الحرام ۶۱ هجری
عبیدالله بن زیاد در مسجد مردم را چنین خطاب کرد: «ای مردم! خاندان ابوسفیان را آزمودید و آن‌ها را چنان که می‌خواستید یافتید؟! و یزید را می‌شناسید که دارای رفتار و روشی نیکوست که به زیر دستان احسان می‌کند و بخشش‌های او بجاست! اکنون یزید دستور داده تا بین شما پولی را تقسیم نکنم و شما را به جنگ با دشمنش حسین بفرستم.»
شمر بن ذی الجوشن با ۴ هزار جنگجو، یزید بن رکاب با ۲ هزار جنگجو، حصین بن نمیر با ۴ هزار جنگجو، مضایر بن رهیه با ۳ هزار جنگجو و نصر بن حرشه با ۲ هزار جنگجو برای جنگ با امام حسین (علیه السلام) اعلام آمادگی و به سوی کربلا حرکت کردند.
امام (ع) در پاسخ «قیس بن اشعث» که سفارش به بیعت با یزید می‌کرد، فرمود: نه، به خدا سوگند، دست ذلت در دست آنان نمی‌گذارم، مانند بردگان از صحنه جنگ با آنان فرار نمی‌کنم.

ماجرای مصاده اموال

این‎ها بیت المالی هستند که جز ائمه اطهار و نمایندگان آنها، هیچکس حق تصرف در آن را نداشته ، یزید و کارگزاران یزید به ناحق بودند.

 در بعضی از نسخ کتاب لهوف سید بن طاووس نوشته:والی یمن این‌ اموال را برای امام حسین (ع) فرستاده بودند و قافله در تنعیم به محضر امام (ع) می‎رسند و ودیعه را به ایشان تحویل می‎دهند. «إِنَّ اللَّهَ یَأْمُرُکُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَمَانَاتِ إِلَى أَهْلِهَا» (نسا/۵۸) خدا شما را امر می‌کند که امانت‎ها را به اهلش ادا کنید. وظیفه آن‎ها این بوده که اموال را در اختیار حضرت سید الشهدا (ع) قرار دهند.

در مسافرت های قدیم مسافرین به طور متعارف در یک روز هشت فرسخ را ه می رفتند یعنی مقدار مسافتی که افراد معمول در یک روز می رفتند هشت فرسخ بوده است ، و همین هشت فرسخ را شارع ملاک برای شکسته بودن نماز و افطار کردن روزه قرار داده است. و اگر کسی از اول قصد مسافرت به مقدار هشت فرسخ داشته باشد هرچند به صورت رفت و برگشت باشد نمازش شکسته است.

حر عاملى (متوفی۱۱۰۴ق) وسائل‏ الشیعة ج : ۸ ص : ۴۵۱و۴۵۲ روایات ۱۱۱۳۹-۱۱۱۴۲

کروان اسیران کربلا.

توضیح مدیریت سایت-پیراسته فر:برای اطلاعات بیشتر به این لینک مراجعه کنید:

مسیرحرکت امام حسین "کاروان حسینی" ازمکه تاکربلا+ اسیران ازکربلا تامدینه