تشکیل کشور"اسرائیل"فلسطین۱۹۴۸

جمعیت ومساحت کشور فلسطین :۶ میلیون و ۶۰۰ هزارنفرجمعیت (ساکن فلسطین) ومساحت فلسطین ۶٬۲۲۰ کیلومتر مربع می باشد.مساحت. کل فلسطین(کرانه باختری+نوارغزه+قدس).

جمعیت ومساحت کشور اسرائیل:جمعیت ۹ میلیون نفر/ مساحت اسرائیل ۲۲٬۱۴۵ کیلومتر مربع

بیت‌المقدس، تل‌آویو ،حیفا ،ریشون لتسیون ،اشدود ،بئرشبع ،پتخ تیکوا ،نتانیا ،خولون ،بنی برق ،بت یام ،رمت گن ،اشکلون ،رخووت واورشلیم.شهرهای اسرائیل می باشند.

کل فلسطین یعنی :کرانه باختری+نوارغزه+ بخشی ارقدس(شهراورشلیم)

​یوم النکبه(نکبت)چیست؟ یوم کیپور» چیست؟جنگ تموزچیست؟شهرهای ۱۹۴۸کدام است؟سرزمینهای اسرائیل درقبل وبعدازجنگ ۶ روزه....اولین مجمع جهانی یهودیا...«تئودور هرتزل» کیست؟...بیانیه بالفور»چیست؟ ۷۳(هفتادوسه)سال پیش(زمان تشکیل اسرائیل)جمعیت اسرائیل وفلسطین چقدربود؟مساحت چقدر؟...درادامه خواهیدخواند.

تشکیل کشوراسرائیل -فلسطین

 ​

​در ۱۴ مه ۱۹۴۸( ۲۴ اردیبهشت ۱۳۲۷) چند ساعت پیش از پایان حاکمیت انگلیس بر فلسطین، تشکیل کشور اسرائیل اعلام شدوقرارشدکشوربطورمساوی بین فلسطینی واسرایئلی هاتقسیم شود واما اسرائیل بانفوذی که با قدرتهای جانی آن زمان داشت اولین حقه بازی راشروع کرد ومناطق بیشتری رامتصرف شدند.

درطرح اولیه از۲۷هزارکیلومترمربع آزادشده ازقیومیت انگلیس،در ۲۹ نوامبر۱۹۴۸(۸آذر ۱۳۲۷)باقطعنامه ۱۸۱ سازمان ملل برای جمعیت ۶۰۰هزارنفری یهود۵۵%وبرای جمعیت یک میلیون ودویست هزارنفری فلسطینی ها ۴۵%درنظرگرفته شدکه منجربه جنگ بین این ۲کشورتازه تأسیس شدواما برنده جنگ اسرائیل بود.

واین جنگ نابرابر بین نیروهای اسرائیلی و کشورهای عرب در  سال۱۹۵۶(ماجرای ملی شدن کانال سوئزجمال عبدالناصر-چرچیل)، جنگ شش‌روزه ۱۹۶۷(از ۵ ژوئن تا ۱۰ ژوئن ۱۹۶۷(۱۵تا۲۰ خرداد۱۳۴۶)) و جنگ یوم کیپور ۱۹۷۳  و  جنگ تموز (۳۳ روزه) بین ارتش اسرائیل و حزب‌الله لبنان[ از چهارشنبه۱۲ ژوئیه ۲۰۰۶ (۲۱تیر ۱۳۸۵) الی(سه شنبه۱۵اگوست۲۰۰۶(۲۴ مرداد ۱۳۸۵)] که به جنگ دوم لبنان یا جنگ ژوئیه نیزمعروف است، دامنه آن تا مرکز سرزمین های اشغالی و تا نزدیکی تل آویو کشیده شد.

جنگ۱۹روزه« یوم کیپور» جنگی بود که از ششم تا بیست‌وپنجم اکتبر ۱۹۷۳(۱۴مهرتا۳آبان۱۳۵۲) میان سوریه و مصر (اعراب) و اسرائیل اتفاق افتاد. این جنگ با حمله غافلگیرانه مصر و سوریه علیه مواضع نیروهای اسرائیلی در شرق کانال سوئز و ارتفاعات گولان آغاز شد، مناطقی که شش سال قبل در جنگ شش‌روزه به تصرف قوای اسرائیل درآمده بود. حمله در آخرین ساعات یوم کیپور (مقدس‌ترین روز در اسرائیل که از غروب ۹ مهر ماه آغاز می‌شود و یهودیان در آن روزه‌دار هستند،جنگ یوم کیپور جنگی بود که از ششم تا بیست‌وپنجم اکتبر ۱۹۷۳(۱۴مهرتا۳آبان۱۳۵۲) میان سوریه و مصر (با حمایت چند کشور عربی دیگر) و اسرائیل اتفاق افتاد.

 این جنگ با حمله غافلگیرانه مصر و سوریه علیه مواضع نیروهای اسرائیلی در شرق کانال سوئز و ارتفاعات گولان آغاز شد، مناطقی که شش سال قبل در جنگ شش‌روزه به تصرف قوای اسرائیل درآمده بود. حمله در آخرین ساعات یوم کیپور مقدس‌ترین روز در اسرائیل آغاز شد. روزی که از غروب ۹ مهر ماه آغاز می‌شود و یهودیان در آن روزه‌دار هستند. از آن‌جا که این جنگ در ماه اکتبر و ماه رمضان رخ می‌داد به جنگ اکتبر و جنگ رمضان نیز معروف است.) از آن‌جا که این جنگ در ماه اکتبر و ماه رمضان رخ می‌داد به جنگ اکتبر و جنگ رمضان نیز معروف است.

در روز «کیپور»، اسرائیل در تعطیلی سراسری و کامل است و هیچ اتومبیلی حرکت نمی‌کند و همه چیز در سکوت مطلق است. این وضع موجب شد که کشورهای مصر و سوریه در ساعات اولیه نبرد به پیشرفت‌هایی برسند ونهایتا! برنده جنگ اسرائیل بود.

یوم نکبت چیست؟​​

 ​

​

در چهاردهم ماه می سال ۱۹۴۸ میلادی حادثه‌ای در تاریخ فلسطین روی داد که یوم النکبه (روز مصیبت) نام گرفت و چنین روزی یادآور روزهای مهاجرت اجباری مردم فلسطین و ورود یهودیان از سراسر جهان به سرزمین اشغالی و شهادت بیش از ۱۵ هزار فلسطینی است.

​

 روند تقسیم فلسطین و آوارگی ساکنان آن از سال ۱۹۱۷ میلادی و از زمان تصویب بیانیه« بالفور »کلید خورد.

«بیانیه بالفور» نامه‌ای تاریخی بود که در تاریخ ۲ نوامبر ۱۹۱۷(۱۱آبان۱۲۹۶) توسط «آرتور جیمز بالفور» وزیر خارجه وقت انگلیس خطاب به «والتر روتشیلد»، سیاستمدار یهودی تبار و عضو مجلس عوام انگلیس نگاشته شد و طی آن دولت انگلیس موضع مثبت خود در خصوص «ایجاد خانه ملی برای یهودیان در فلسطین» را اعلام کرد. این بیانیه سرآغاز تلاش در عرصه بین المللی برای تشکیل رژیم جعلی صهیونیستی محسوب می‌شود.​

 ​

​

«آرتور جیمز بالفور» وزیر خارجه وقت بریتانیا، 

خطاب به« والتر روتشیلد» سیاست‌مدار یهودی‌تبار و از شخصیت های شناخته شده صهیونیزم نوشته و در آن به یهودیان وعده ایجاد "میهن ملی" در سرزمین فلسطین داده شده است.

در پی صدور بیانیه« بالفور» که در چارچوب کمپین "اسکان مردم به میهن در میهن بدون ملت" نوشته شده است، مهاجرت عظیم یهودیان به سرزمین های تاریخی فلسطین آغاز شد.​

 ​

بریتانیا در ابتدا به «حسین بن علی» شریف(حاکم) مکه، قول اتحاد ممالک عربی را داد، اما سپس با قرارداد "سایکس - پیکو" قلمرو امپراتوری عثمانی را میان خود و فرانسه تقسیم کرد. بریتانیا با این اقدام زمینه‌ مطلوب برای ایجاد دولت اسرائیل در سرزمین های تاریخی فلسطینی را فراهم کرد.

بریتانیا در سال 2012؛ زمانی که در مجمع عمومی سازمان ملل متحد درباره به رسمیت شناخته شدن فلسطین رأی‌گیری شد، به‌رغم داشتن نقش اول و اصلی در طراحی، زمینه‌سازی برای تقسیم این سرزمین و ایجاد یک کشور برای یهودیان، رأی ممتنع داد.
ترزا می نخست وزیر انگلستان از نقش کشورش در تشکیل اسرائیل ابراز افتخار می کند. این کشور صد سال پیش حقوق شهروندان فلسطینی را نادیده گرفته و زمینه را برای تاسیس یک کشور برای یهودیان آماده کرده است.
نامه معروف بالفور با عبارت «لرد روچیلد گرامی، بسیار خوشوقتم که از جانب دولت اعلی‌حضرت همدردی و همدلی خود را با خواسته ها و آرزوهای یهودیان صهیونیست که به هیأت وزیران تقدیم و با آن موافقت شده است را ابلاغ کنم» آغاز و این چنین ادامه پیدا می‌کند:
«دولت اعلی‌حضرت تأسیس وطن ملی برای ملت یهود در فلسطین را با علاقه دنبال می کند و برای فراهم کردن امکان برپایی آن تمام تلاش خود را خواهد کرد.

باید به روشنی دانست که هرگز نباید کاری برخلاف و به زیان حقوق مدنی گروه های غیریهودی ساکن فلسطین یا حقوق و موقعیت قانونی یهودیان در دیگرکشورها انجام شود.

سپاسگزار خواهم شد اگر این بیانیه را به اتحادیه صهیونیسم برسانید". این نامه بعدا به تایید دولت‌های ایتالیا، فرانسه و آمریکا نیز رسید».

یک هفته پس از نگارش نامه در دوم نوامبر ۱۹۱۷ متن آن در رسانه ها منتشر شد. در آن نامه به معاهده سور که از سوی دولت عثمانی به امضا رسید نیز اشاره شده است.

از دیگر سو، قطعنامه مصوب تاریخ ۱۹۲۲میلادی(۱۳۰۱شمسی) در سازمان ملل و برقراری حکومتی تحت قیمومیت بریتانیا در سرزمین فلسطین نیز براساس این بیانیه شکل گرفت.

با برپایی این دولت تحت قیمومیت بریتانیا بین سالهای ۱۹۲۰-۱۹۴۰ مهاجرت یهودیان به سرزمین فلسطین شتاب بیشتری گرفت و متعاقب جنگ جهانی دوم و پیامدهای آن برای یهودیان اروپا این مهاجرت ابعاد تازه ای یافت.

با وجود تلاش فلسطینیان برای مقابله با مهاجرت یهودیان به سرزمین های شان، پایان قیمومیت بر این سرزمین و خروج از آن، کشور اسرائیل در سال۱۹۴۸ -که فلسطینیان از آن به عنوان سال نکبت یاد می کنند- تاسیس شد.

با برقراری دولت اسرائیل با هدایت بیانیه بالفور در سرزمین تاریخی فلسطین اخراج فلسطینی ها شدت بیشتری گرفت و خسارات مالی و جانی زیادی متحمل آنان شد که مجبور به ترک بیش از نیمی از سرزمین خود شدند.

​

اکنون که بیش از ۷۳ سال از رقم خوردن یکی از تلخ‌ترین روزهای تاریخ سپری می‌شود، اما فلسطینیان همچنان روز نکبت را زنده نگاه می‌دارند؛ علت اصلی این مسأله هم آن است که نمی‌خواهند حق بزرگی را که از آنها سلب شده، فراموش کنند. مردم فلسطین هرساله با زنده نگاه داشتن یوم النکبه در واقع بر لزوم باز پس گیری حقوق حقه و تضییع شده خود از اشغالگران صهیونیست تأکید و پافشاری می‌کنند.

​

این اتفاق درحالی رخ می‌دهد که صهیونیست‌ها و حامیان منطقه‌ای و بین المللی‌شان و در رأس آنها  آمریکا در صدد هستند تا پس از« یوم النکبه» یک روز ننگین دیگر را نیز رقم بزنند. آمریکایی‌ها و صهیونیست‌ها از رهگذر رونمایی از طرح موسوم به معامله قرن و اجرایی ساختن آن، برای رقم زدن این روز ننگین تلاش می‌کنند. این درحالی است که قاطبه ملت فلسطین با پیاده سازی این طرح شوم مخالف هستند.

​

این تلاش‌ها درحالی اتفاق می‌افتد که فلسطینیان همچنان از جامعه بین المللی و نهادهای جهانی همچون سازمان ملل متحد و شورای امنیت این سازمان انتظار دارند تا به وظایف و مسئولیت‌های ذاتی خود در قبال ملت فلسطین عمل کنند؛ اتفاقی که در طول  ۷۳ سال گذشته همیشه مظلوم واقع شده است.

​

یوم نکبت

​

در تظاهرات روز نکبت که به مناسبت هفتاد و یکمین سالروز تشکیل اسرائیل در کرانه باختری و نوار غزه برگزار شد،

​

دراین سال دست کم ۷۴ فلسطینی به دست نظامیان صهیونیست زخمی شدند./۲۶ اردیبهشت ۱۳۹۸خبرگزاری مهر

​

اولین مجمع یهودیان را با هدف ترغیب آنها به بازگشت به فلسطین در سال ۱۸۰۷(۱۱۸۶شمسی) تشکیل داد. در سال ۱۸۶۰میلادی(۱۲۳۹) فرانسه «اتحادیه جهانی یهودیان» را تشکیل داد.(۱۱۸۶شمسی)​

 ​

این دیدگاه در بین یهودیان در حال توسعه بود تا اینکه در سال ۱۸۹۰ «ناتان برنبام» روزنامه نگار یهودی اتریشی، در روزنامه خود برای نخستین بار عبارت «صهیونیزم» را به کار برد. این عبارت توسط «تئودور هرتزل»(Theodor Herzl) مؤسس جنبش صهیونیزم به کار گرفته و دنبال شد تا جایی که «هرتزل» در ۲۹الی۳۱ اوت ۱۸۹۷ (۷تا۹شهریور۱۲۷۶) تااولین کنگره جنبش صهیونیزم را در شهر بازل سوئیس برپا کرد.

تئودور هرتزل(هرتسل ) متولد سال ۱۸۶۰شهر بوداپست (Pest) مجارستان و در یک خانواده یهودی بود. وی فرزند دوم جانت و جاکوب هرتزل  بود. خانواده آنها به آلمانی تباربودندکه به زبان آلمانی و عبریصحبت می کردند  وامااعتقادی به مذهب نداشتند. وی در دوران مدرسه در حوزه روزنامه‌نگاری فعالیت می کرد شودودر رشته حقوق از دانشگاه وین بود. زبان مادری وی، آلمانی و عبری بود.

العربی الجدید در یادداشتی۲۵ اردیبهشت ۱۴۰۰ به قلم «صالح النعامی» تحلیلگر و نویسنده فلسطینی  به مناسبت هفتاد و سومین سالروز «نکبت» و رخدادهای اخیر فلسطین نوشت: امروز یکشنبه۱۶ مه۲۰۲۱ (۲۶ اردیبهشت ۱۴۰۰) هفتاد و سومین سالروز نکبت با تحولات بزرگی همراه شده است که مسئله فلسطین را بار دیگر در مرکز توجهات جهانی و بین‌المللی قرار داد. اهمیت این تحولات کمتر از انتفاضه اول در اواخر سال ۱۹۸۷ نیست.

صالح النعامی می نویسد:واژه نکبت یادآور دو خاطره بسیار بد در حافظه فلسطینی‌ها و افکار عمومی است. نخست تشکیل رژیم صهیونیستی در سال ۱۹۴۸ و دوم اخراج بیش از ۸۰۰ هزار فلسطینی از وطن خود در این مقطع زمانی است. روز نکبت نه تنها نماد فاجعه‌ای است که در آن سال بر سر سرزمین فلسطین حادث شد بلکه نمایانگر سختی‌ها و معضلاتی است که طی چندین دهه گذشته به این ملت تحمیل گشته است.

در واقع «یوم النکبه» روایت یک تراژدی انسانی است که  تخریب بخش اعظمی از بنیان‌های سیاسی، اقتصادی و فرهنگی و حقوقی فلسطینی‌ها را درپی داشت تا راه برای اعلام موجودیت یک رژیم  نامشروع گشوده شود. تخریب بیش از ۶۷۵ شهر و روستا، اشغال مناطق فلسطینی ‌نشین و تبدیل آنها به شهرک‌های صهیونیستی، اخراج فلسطینی‌ها ، نابودی میراث و آثار هویت ملی فلسطین و جایگزینی نام‌های عربی مکان‌ها با نام‌های عبری از جمله  اقدامات رژیم اشغالگر از سال ۱۹۴۸ تاکنون است.

اگر رخدادهای همزمان با هفتاد و سومین سالروز نکبه با اوضاع حاکم در همین روز در سال‌های گذشته مقایسه شود؛ حجم تحولات در زمینه مسئله فلسطین مشخص خواهد شد.

این تحولات تلاش‌های رژیم اشغالگر و برخی طرف‌های منطقه‌ای برای از بین بردن مسئله فلسطین را به شکست کشاند و توهمات این رژیم برای خارج کردن مسئله فلسطین از مرکز توجهات پس از عادی سازی روابط با چند کشور عربی را از بین برد. رخدادهای قدس و غزه و مقاومت فلسطینی‌ها بار دیگر نگاه‌ها را متوجه خطر طرح‌های شهرک سازی و یهودی سازی جغرافیایی و جمعیتی قدس و کرانه باختری کرد.

رژیم صهیونیستی نکبه فلسطین را در سال ۱۹۴۸ با تلاش‌های جنگی و کشتارهای وحشیانه ایجاد کرد، اما نکبت پس از ۷۳ سال از راه‌های دیگر، به ویژه با استفاده از یک دستگاه قضایی آپارتاید، در حال ادامه است. دستگاه قضایی رژیم صهیونیستی به بهانه اینکه خانه‌های فلسطینی‌ها در منطقه الشیخ جراح در زمینی متعلق به یهودیان ساخته شده است، تصمیم به تخلیه این خانه‌ها گرفت؛ خانه‌هایی که صاحبان فلسطینی آن بیش از ۷۰ سال در آنجا زندگی می‌کنند.

 با این وجود؛ نکبت امسال با رخ دادن تحولات بزرگ و مهمی در صحنه صهیونیست‌ها مصادف شده است؛ این تحولات شامل مشروعیت بخشیدن به مشارکت جنبش‌ها و سازمان‌های تروریستی در سیستم سیاسی رژیم اشغالگر است که پیش از این اتفاق نیفتاده است.​

 ​

رژیم صهیونیستی که در سال ۱۹۸۴ به دلیل گرایش‌های تروریستی و درخواست‌های صریح برای اخراج فلسطینی‌ها، مانع از حضور "جنبش کاهنان" به رهبری «مئیر کهانا»  خاخام تندرو در انتخابات عمومی شد، ​

 ​

 امروز و در سال ۲۰۲۱ اجازه داد این جنبش به رهبری «ایتامار بن گویر»، عضو کنست از حزب صهیونیست دینی و شاگرد کهانا و ادامه دهنده راه او در انتخابات به رقابت با احزاب دیگر بپردازد و در «کنست»(پارلمان اسرائیل) نماینده داشته باشد.

​

موضوع به همین مسئله خلاصه نمی‌شود و جنبش کاهنان به هم‌پیمان حزب حاکم لیکود به رهبری «بنیامین نتانیاهو »نخست‌وزیر اسرائیل تبدیل شده است.

​

"دانا فایس"، خبرنگار شبکه ۱۲ تلویزیون رژیم صهیونیستی پنجشنبه به نقل از "کوبی شابتای"، بازرس کل پلیس اسرائیل، «ایتامار بن گویر»(وزیر امنیت ملی اسرائیل) را مسئول شعله‌ور شدن اوضاع قدس دانست و وی را به تحریک برای تجاوز به فلسطینی‌ها در منطقه الشیخ جراح متهم کرد.

​

«ایتامار بن گویر»(وزیر امنیت ملی اسرائیل) 

"دانا فایس"، خبرنگار شبکه ۱۲ تلویزیون رژیم صهیونیستی پنجشنبه به نقل از "کوبی شفتای"، بازرس کل پلیس رژیم اشغالگر بن گبیر را مسئول شعله‌ور شدن اوضاع قدس دانست و وی را به تحریک برای تجاوز به فلسطینی‌ها در منطقه الشیخ جراح متهم کرد.

اما آنچه "جنبش کاهنانه" انجام داد لزوماً به نفع رژیم صهیونیستی نخواهد بود و فعالیت این جنبش تروریستی منجر به یکی از مهم‌ترین تغییراتی شد که در جریان منازعه میان فلسطینی‌ها و رژیم صهیونیستی رخ داد. این تغییر و تحول بسیار مهم شامل ملحق شدن فلسطینیان داخل اراضی اشغالی به حلقه رویارویی با این رژیم بود.

 ​

​اهمیت این مسئله در آن است که این فلسطینی‌ها در تماس مستقیم با شهرک‌نشینان صهیونیست در الجلیل، المثلث و النقب و در شهرهای دیگر زندگی می‌کنند و مقابله فلسطینی های ساکن داخل اراضی اشغالی با تحریکات و تجاوزات جنبش کاهنانه و نهادهای هم‌پیمان با آن و پاشخ‌های آنها به یکدیگر؛ وضعیتی از هرج و مرج را در شهرهای رژیم صهیونیستی و مرزهای آن ایجاد کرده است و این هرج و مرج باعث خارج شدن کنترل از دست مقامات این رژیم شده است.