زندگی فضانوردان درفضا

زندگی (درجاذبه  صفر)در ایستگاه فضایی بین المللی چگونه است؟

کارهای روزانه‌ی فضانوردان،نحوه‌ غذا خوردن و نظافت!کُمدشخصی و..

ایستگاه فضایی بین‌المللی چیست و انسان از چه زمانی در آن ساکن است؟

ISSایستگاه فضایی بین‌المللی (International Space Station)در واقع یک ماهواره‌ی قابل سکونت است که در مداری  با۴۵۰ تُن وزن دارد و ۱۲۰۰ متر مکعب فضای کار،با مشارکت بیش از ۱۵ کشور ساخته شده است و محل زندگی فضانوردان و همچنین یک آزمایشگاه علمی است و این ایستگاه فضایی در مدار زمین و در ارتفاع ۳۵۰ کیلومتری از سطح زمین در حرکت است؛ سرعت ایستگاه فضایی بین‌المللی در مدار معادل ۲۷٬۷۰۰ کیلومتر بر ساعت است که به این ترتیب روزی ۱۵ بار به دور سیاره زمین گردش می‌کند.

«این خانه‌ی فضایی» در هر ۹۰ دقیقه، یک دور کامل پیرامون زمین می‌چرخد. وساکنان آن می‌توانند روزانه ۱۶ بار طلوع و غروب خورشید را نظاره کنند.

این پروژه به قدری کلان و عظیم است که یک کشور به تنهایی توانایی انجام آن را ندارد. سازمان فضایی آمریکا (NASA)، روسیه (Rosocosmos)، ژاپن(JAXA)، کانادا(CSA) و سازمانی مربوط به چندین کشور اروپایی(ESA) همگی در آن همکاری می‌کنند.

 این سازمان‌های فضایی به شکل دائم فضانوردهایی را برای انجام ماموریت‌ها و سکونت به مدت ۶ ماه ، به ایستگاه فضایی می‌فرستند. اولین مورد از این ماموریت‌ها در ۳۱ اکتبر ۲۰۰۰(۱۰ آبان ۱۳۷۹) انجام شد. در یک زمان حداکثر ۱۰ نفر می‌توانند در ایستگاه فضایی ساکن شوند و کمترین تعداد آن هم ۲ یا ۳ نفر است.

فضانوردان آمریکایی چگونه به ایستگاه فضایی منتقل می‌شوند و باز می‌گردند؟

شاید برای شما سوال باشد، حال که هیچ فضاپیمای شاتلی در ناوگان فضایی آمریکا وجود ندارد، فضانوردان آمریکایی چگونه به سمت ایستگاه فضایی پرواز می‌کنند. پاسخ ساده است: با کرایه کردن فضاپیمای روسی سایوز آن هم به مبلغ ۷۱ میلیون دلار برای هر نفر! رون گاران فضانورد آمریکایی گفته است کپسول‌های سایوز واقعا تنگ و کوچکند به طوریکه در طول پرواز تمام تکان‌های فضاپیما را حس می‌کنید.

«کدی کُلمن»(Cady Coleman) فضانورد ناسا از دسامبر۲۰۱۰ تا مه ۲۰۱۱ بمدت ۱۵٩ روز درایستگاه فضایی زندگی کرد(مجموعاً در۲سفر۱۸۰روزبوده است)

 ​

​این فضانورد(کدی کُلمن) شرایط بازگشت به زمین را حتی از این هم بدتر توصیف کرده است:” سقوط از آبشار نیاگارا سوار بر یک بشکه‌ی غرق در آتش و یک تصادف شدید در پایان کار”!. اما جنبه‌ی مثبت داستان این است که فضانوردان در هر سفر رفت و برگشت فقط ۶ ساعت را در چنین شرایطی می‌گذرانند. اگر فکر می‌کنید 6 ساعت زیاد است بدانید که سال‌های قبل این مقدار ۲ روز بود!​

 ​

هنوز مشخص نیست که بحران اخیر مابین ناسا و سازمان فضایی روسیه چه تاثیری بر ماموریت‌های آینده‌ی ایستگاه فضایی خواهد داشت. هرچند ناسا پیش از این همکاری با شرکت‌های خصوصی را آغاز کرده و طبق برنامه‌ریزی قصد دارد فضاپیمایی سرنشین‌دار را توسعه دهد که تا سال ۲۰۱۷ و از درون خاک آمریکا عملیاتی شود. البته اعضای ایستگاه فضایی اجازه نمی‌دهند که مسائل سیاسی رابطه ی میان آنها را دچار مشکل کند. کیدی کولمن فضانورد عضو سازمان ناسا در صحبت‌هایش می‌گوید که آن ها بر مسائل غیرسیاسی تمرکز می‌کنند و تنها به موضوعاتی اهمیت می‌دهند که در آن اشتراکاتی میان‌شان وجود دارد.

​​​

فضانوردان ساکن در ایستگاه فضایی دقیقا چه کاری انجام می‌دهند؟

از کولمن (همان کسی که به طور مستقیم از فضا! به ساندرا بولاک برای ایفای بهتر نقشش در فیلم جاذبه، در رابطه با چگونگی زندگی در فضا مشاوره داد.) خواستیم تا ما را با یک روز عادی که در ایستگاه می‌گذراند آشنا کند، و او این برنامه ی روزانه را به ما نشان داد

۷ صبح .. بیدار باش
۷:۱۰ .. گفتگو
 ۸ – ۷:۳۰ .. صبحانه و مهیا شدن برای کار
 ۱۲ – ۸ .. انجام آزمایشات طبق برنامه
 ۱۲:۳۰ – ۱۲ .. صرف ناهار
 ۱۸ – ۱۲:۳۰ .. انجام بیشتر آزمایشات
 ۱۸:۳۰ – ۱۸ .. جلسه با اعضای دیگر برای بررسی کارهای آن روز و برنامه‌ی روز بعد
 ۱۹:۳۰ — ۱۸:۳۰ .. خوردن شام و تماشای اخباری که خدمه‌ی زمینی روز قبل برایشان ضبط کرده‌اند و با امواج ماهواره به ایستگاه فرستاده‌اند.
 ۱۹:۳۰ .. نظافت و مطالعه‌ی دستور کار روز بعد، ارتباط با خانواده و البته معلق ماندن و خیره شدن به چشم‌اندازهای نفسگیر بیرون از پنجره‌های ایستگاه فضایی.
 انجام تمرینات بدنی به مدت ۲ ساعت در ۵ یا ۶ روز از هفته ( ۳۰ دقیقه کار با تردمیل و ۷۰ دقیقه تمرینات استقامتی و قدرتی)
 روزهای جمعه فضانوردان بر روی پروژه‌های شخصی خود کار می‌کنند و یا به همراه یکدیگر فیلم تماشا می‌کنند.

هنگامی که یک یا دو تن از اعضا در حال کار نباشند و آزمایش یا فعالیتی در برنامه‌ی خود نداشته باشند، به تعمیرات داخلی می‌پردازند و یا شرایط را برای فعالیت‌های خارج از ایستگاه که ما با نام پیاده‌روی فضایی می‌شناسیم، مهیا می‌کنند.

فضانوردان چه آزمایش‌ها و عملیات تعمیر و نگهداری را انجام می‌دهند؟

ایستگاه فضایی بین‌المللی از سال ۲۰۰۰ میزبان تعداد زیادی از آزمایش‌های علمی سازمان‌های دولتی، شرکت‌های خصوصی و موسسه‌های آموزشی بوده است. این آزمایشات حوزه‌های متنوعی از دانش را در بر می‌گیرند. از علوم طبیعی همچون پرورش کدو سبز و مطالعه‌ی کولونی مورچه‌ها گرفته تا آزمایش‌های اخیر مربوط به چاپ سه بعدی در جاذبه‌ی صفر و تست کارایی روبونات‌ها (روبوت‌های به شکل انسان) در کمک به انجام وظایف انسانی.

هنگامی که ما از کولمن پرسیدیم که به نظرش جالب‌ترین آزمایش انجام شده چه بوده است او گفت که خود فضانوردان جالب‌ترین مورد آزمایش شده هستند. او خود را به یک موش آزمایشگاهی سخنگو که تست پوکی استخوان را می‌گذراند تشبیه کرد. چرا که انسان در شرایط بی‌وزنی خارج از جو، ۱۰ برابر سریع‌تر از یک فرد ۷۰ ساله بافت استخوانی خود را از دست می‌دهد. و ظاهرا نمونه‌های خون و ادرار فضانوردان مستقر در خارج از جو به دانشمندان کمک می‌کند تا نحوه‌ی عملکرد کاهش بافت استخوانی و رویش مجدد آن را بهتر درک کنند.

علاوه بر ماموریت‌های انجام آزمایش، فضانوردان وظیفه دارند تا ایستگاه فضایی را در بهترین وضعیت نگهداری کنند، چرا که به هر حال اگر اشتباهی رخ دهد این زندگی آنهاست که در خطر می‌افتد. حتی بعضی مواقع مجبور می‌شوند تا قطعاتی در خارج از ایستگاه را تعمیر کنند و یا زباله‌های فضایی که ممکن است به ایستگاه آسیب برسانند را از گوشه و کنار آن پاک‌سازی کنند. در مواقع این چنینی دو تن از خدمه‌ی ایستگاه لباس های فضایی بر تن می‌کنند و از ایستگاه خارج می‌شوند.

 یکی از قابل ملاحظه‌ترین راه‌پیمایی‌های صورت گرفته در سال‌های اخیر مربوط به سونیتا ویلیامز است که با استفاده از یک مسواک سیستم انرژی خورشیدی ایستگاه فضایی را تعمیر کرد.

از آن جایی که این پیاده‌روی‌های فضایی معمولا زمان‌بر هستند، سازمان فضایی کانادا روباتی با دو بازو به نام دکستر را به سیستم کانادآرم۲ اضافه کرده است. کانادآرم ۲ همانطور که از نامش م‌یتوان حدس زد یک بازوی روباتیک است که سفینه‌های بدون سرنشین مانند کپسول دراگون شرکت اسپیس ایکس را با دقت به طرف ایستگاه فضایی هدایت می‌کند. بازوی دکستر که توسط خدمه ی مستقر در زمین کنترل می‌شود، در تعمیرات جزئی جایگزین خدمه‌ی انسانی می‌شود به طوریکه حتی امسال برای تعمیر کانادآرم ۲ مورد استفاده قرار گرفت.

فضانوردان چگونه از توالت استفاده می‌کنند و به نظافت خود می‌پردازند؟

ابزارهای گران قیمت و حساس ایستگاه فضایی میانه‌ی خوبی با کمترین مقدار مو، ناخن یا قطرات آب ندارند! به این ترکیب مقداری هم جاذبه اضافه کنید، حالا منتظر رخ دادن فاجعه باشید! به همین دلیل خدمه‌ی ایستگاه در هنگام نظافت خود بسیار مراقب هستند.

کریس هتفیلد کانادایی که سمت فرماندهی ماموریت را بر عهده دارد (و در سال ۲۰۱۳ به دلیل انتشار ویدئوهایی از ایستگاه فضایی در اینترنت به چهره‌ای معروف بدل گشته است) می‌گوید که حتی آنها حتی مجبورند پس از مسواک زدن تمام مواد داخل دهان را قورت بدهند :(هتفیلد در کانالش در یوتیوب نشان می‌دهد که چگونه با صابون‌هایی بدون قابلیت کف‌کنندگی دست‌هایشان را می‌شویند، با استفاده از ژل مخصوصی ریش‌هایشان را می‌تراشند، با استفاده از دستگاه مکش موهای‌شان را کوتاه می‌کنند و ناخن‌های گرفته شده و در حال پرواز! را دانه‌به‌دانه، گیر می‌اندازند.

کولمن می‌گوید که آن ها از شامپوهایی باز هم بدون کف برای شستشوی موهای سر خود استفاده می‌کنند، البته کولمن گفته است که خود تا کنون این کار را نکرده و فکر نمی‌کند که چیزی را از دست داده باشد. برای شستن بدن هم فضانوردان از اسفنج استفاده می‌کنند.

حالا که فهمیدیم خدمه ی ایستگاه فضایی چگونه نظافت می‌کنند، نوبت بررسی داستان توالت رفتن است! خب طبیعی است که ایستگاه فضایی نمی‌تواند توالت‌هایی مشابه یکی از توالت‌های روی زمین داشته باشد. در عوض توالت‌های فضایی از یک سیستم مکش استفاده می‌کنند تا مواد زائد را جمع‌آوری کنند، این مواد سپس به داخل یک کیسه ی نگه‌دارنده ی آلومینیومی هدایت می‌شود تا زمانی که کیسه به طور کامل پر شود. سپس این کیسه‌های پر شده به سمت اتمسفر زمین پرتاب می‌شوند تا بر اثر اصطکاک در هنگام ورود به جو بسوزند.

تریسی کالدوِل دیسون که در سال ۲۰۱۰ جزو افراد حاضر در ایستگاه فضایی بود به هافینگتون پست می‌گوید، در زمان فعالیت او در ایستگاه فضایی، با سیستم توالت آنجا به مشکل خورده بود، زیرا طراحی آن توسط روس‌ها و اساسا بر اساس ویژگی‌های مردانه صورت گرفته بود. بنا به گفته ی هتفیلد ادرار فضانوردان هم دوباره به چرخه‌ی آب ایستگاه فضایی برمی‌گردد تا آب آشامیدنی آنها و آب لازم برای غذاهای‌شان را فراهم آورد!

قضیه ی غذا، تفریح و ارتباط اینترنتی!

 ​

غذاهایی که داخل ایستگاه فضایی پیدا م‌یشوند! معمولا برای راحت خورده شدن اندازه‌هایی کوچک بسته‌بندی می‌شوند. افراد انواع گوناگونی از غذاها مثل وعده‌های اصلی و دسر را دریافت می‌کنند. که بعضی از آنها بسته‌بندی شده و آماده‌ی مصرف هستند و به برخی دیگر مانند اسفناج پودر شده! و بستنی باید قبل از مصرف آب اضافه شود. 

میوه تازه خوراکی لذت بخشی است که فضانوردان به‌ندرت از آن بهره‌مند می‌شوند

خدمه پس از صرف غذا باید ظرف‌های حاوی آن را دور بریزند و همینطور مراقب باشند که در زمان خوردن تکه‌های غذا به اطراف و داخل دستگاه‌ها و ابزارها پخش نشود. به همین دلیل بعضی از فرماندهان مصرف برخی غذاهای خاص و پر ادویه و یا خرد شونده مانند کیک‌ها را ممنوع کرده‌اند.

افراد به انواع مختلف منابع سرگرمی مانند فیلم‌ها، برنامه‌های تلویزیونی، کتاب و موسیقی و … دسترسی دارند. اما برای گاران و خیلی دیگر از کسانی که موفق به زندگی در این ایستگاه شده‌اند، هیچ چیز قابل مقایسه با چشم دوختن به فراسوی پنجره‌های ایستگاه و نگاه‌کردن به منظره‌ی تماشایی سیاره‌مان زمین نیست. 

با وجود این تعداد عکسی که افراد حاضر در ایستگاه بر روی اینترنت قرار می‌دهند واضح است که به اینترنت دسترسی دارند! به گفته ی کلیتون اندرسون ایستگاه فضایی از سال ۲۰۱۰ اینترنت‌دار شد! هرچند کولمن می‌گوید که در سال ۲۰۱۱ که او در ایستگاه فضایی مستقر بود، اینترنت آن به شکل زجرآوری سرعت کمی داشت. (دایل آپ) آنها می‌توانستند از طریق کانال‌های باند S با خدمه ی زمینی و یا خانواده‌هایشان ارتباط صوتی و تصویری داشته باشند، اما سرعت اینترنت پایین‌تر از چیزی بود که ارزش استفاده را داشته باشد. امروزه به لطف ماهواره‌ی ارتباطاتی ناسا، افراد حاضر در ایستگاه به اینترنتی با حداکثر سرعت دانلود ۳۰۰ مگابیت بر ثانیه دسترسی دارند.

​​​

«لوکا پارمیتانو» فضانورد ایتالیایی و اندرو مورگان، فضانورد ناسا در این قسمت از برنامه گزارش‌های یورونیوز از فضا، به سوالی درباره حریم خصوصی فضانوردان پاسخ داده‌اند.

​

سارا ویلیامز سوالی مطرح کرده است با این مضمون که «آیا زندگی فضانوردان در تمام مدت حضورشان در ایستگاه فضایی بین‌المللی رصد می‌شود؟ آیا اصلا برای آنها حریم خصوصی وجود دارد؟»

​

اندرو مورگان در پاسخ می‌گوید: «این سوال خوبی است. زیرا همانطور که می‌دانید ما چند ماه دیگر هم باید در اینجا زندگی کنیم، شش نفر از کارکنان و ما در یکجا به سر می‌بریم و مدت زمان زیادی را با یکدیگر سپری می‌کنیم. مثل اینکه مدت طولانی در یک خانه کوچک به سر ببرید. ما همه در همسایگی هم غذا می‌خوریم، می‌نوشیم، می‌خوابیم و ورزش می‌کنیم.»

او در ادامه می‌گوید: «خوشبختانه ما یکدیگر را بسیار دوست می‌داریم. این باعث می‌شود که با هم راحت‌تر کنار بیاییم. البته تیمی از زمین نیز با دوربین‌ها اغلب مشغول مشاهده ما هستند. اما آنها این امکان را به ما می‌دهند که دوربین‌ها را در انتهای روزِ کاری خود، خاموش کنیم تا شب هنگام حریم خصوصی خودمان را داشته باشیم.» به گفته این فضانورد ناسا «هر یک از فضانوردان دارای اقامتگاه شخصی است.

​

البته اقامتگاهی به اندازه یک کمد کوچک یا یک باجه تلفن، البته اگر اندازه باجه تلفن هنوز یادتان باشد. بنابراین فضای چندانی نداریم. اما این فضای خصوصی شماست و می‌توانید در را ببندید.»

او درباره دیگر امکان‌های فراهم شده در ایستگاه فضایی می‌گوید: «می‌توانید با خانواده تماس تلفنی برقرار کنید، ایمیل بنویسید، باورتان بشود یا نه، ایستگاه فضایی بین‌المللی به اندازه کافی جادار است.»/۱۷ آذر ۱۳۹۸خبرآنلاین

***

لحظه بازگشت فضانوردان به زمین‎ پس از ماموریت ۵ ماهه

 دو فضانورد آمریکایی و یک فضانورد روس پس از ماموریتی ۵.۵ ماهه در ایستگاه فضایی بین‌المللی به زمین بازگشتند و کپسول حامل آنها در قزاقستان به زمین نشست./ ۱۱ اسفند ۱۳۹۶خبرآنلاین

فضانوردان

بازگشت ازفضااسکات کِلی، فضانورد امریکایی و میخائیل کورنیِنکو، فضانورد روسی

 ​

اسکات کِلی، فضانورد امریکایی و میخائیل کورنیِنکو، فضانورد روسی پس از ماموریتی ۳۴۰ روزه، سالم به زمین بازگشتند/۱۲ اسفند ۱۳۹۴

فضاپیمای سرنشین دار «شن جوئو-۱۲» ساعت ۱۳ و ۳۴ دقیقه روز جمعه(۲۶ شهریور ۱۴۰۰) به وقت پکن همراه با سه فضانورد به نام های «نیه های شنگ»، «لیو بو مینگ» و «تانگ هونگ بو» به زمین بازگشت.

 ​

به این ترتیب نخستین سفر رفت و برگشت فضاپیمای سرنشین دار چین بین ایستگاه فضایی ساخت این کشور و زمین با موفقیت به پایان رسید.

فضاپیمای سرنشین دار «شن جوئو-۱۲» ساعت ۹ و ۲۲ دقیقه ۲۷ خرداد امسال با موشک Y۱۲-F۲LM از پایگاه «جیو چوان» با سه فضانورد فوق به فضا پرتاب شد.

این فضاپیما پس از ورود به مدار پیش فرض به طور اتوماتیک با ماژول اصلی ایستگاه فضایی «تیان هه» چین که پیش تر در مدار زمین قرار گرفته بود، متصل شد.

این فضانوردان به مدت سه ماه در ایستگاه فضایی اقامت داشتند و  در این مدت علاوه بر دو پیاده روی فضایی، رشته ای از آزمایش های علمی و فنی را انجام دادند و فناوری های کلیدی برای اقامت طولانی مدت در ایستگاه فضایی، سیستم حمایت از زندگی بر پایه احیای زیستی، پیاده روی فضایی، عملیات در خارج از ایستگاه، نگهداری و تعمیرات فضایی و دیگر فناوریهای مهم مربوط به تکمیل و بهره برداری از ایستگاه فضایی را مورد آزمایش قرار دادند.

موفقیت فضاپیمای سرنشین دار «شن جوئو-۱۲» پایه برنامه های آتی چین در راستای  تکمیل و ادامه بهره برداری از ایستگاه فضایی خواهد بود.

 ​

 لباس‌های فضانوردی جدید، مجهز به توالت!

فعالیت‌های کاری فضانوردان در خارج از ایستگاه یا سفینه فضایی، معمولا بسیار کند و طولانی است و گزینه‌های ساده‌ای مانند توقف چند دقیقه‌ای کار برای استراحت یا اجابت مزاج، امکان‌پذیر نیست.

،فعالیت‌های کاری فضانوردان در خارج از ایستگاه یا سفینه فضایی، معمولا بسیار کند و طولانی است و گزینه‌های ساده‌ای مانند توقف چند دقیقه‌ای کار برای استراحت یا اجابت مزاج، امکان‌پذیر نیست.

فضانوردان با رعایت رژیم غذایی برنامه‌ریزی‌شده و رعایت دستورالعمل‌های دقیق، سعی می‌کنند احتمال لزوم مراجعه به سرویس بهداشتی و موارد این‌چنینی را به حداقل کاهش دهند یا تا پایان عملیات فضایی، وضعیت اورژانسی را تحمل می‌کنند؛ اما در محیط خطرناک و پراسترس فضا، کمترین ناراحتی می‌تواند به کاهش دقت عملکرد فضانوردان و بی‌ثمر ماندن ساعت‌ها تلاش منجر شود.

 ​

سه نمونه از لباس‌های فضانوردی آینده ناسا که هنوز به نتیجه‌ای نرسیده است.
عدم پیش‌بینی سرویس بهداشتی اضطراری البته منحصر به فضانوردان نیست و خلبانان هواپیما‌های دوربرد نظامی هم که ساعت‌ها در هوا پرواز می‌کنند، شرایط مشابهی دارند. در ناسا، اما از زمان مأموریت‌های آپولو، کسی به این ویژگی توجهی نکرده بود؛ با این حال مهندسان ناسا در حال طراحی لباس‌های فضایی جدیدی هستند که هم به کار مأموریت‌های قرن بیست‌ویکم بیاید و هم آسایش بیشتری برای فضانوردان فراهم کند. گفته می‌شود که لباس‌های فضایی جدید، احتمالا شباهت‌هایی با لباس‌های فضایی دهه ۱۹۷۰ (۱۳۵۰) خواهند داشت.

 ​

​لباس‌های سیستم نجات خدمه اوراین

لباس‌های فضایی جدید با عنوان «لباس‌های سیستم بقای خدمه اوراین» (Orion Crew Survival Systems Suits) شناخته خواهند شد، زیرا فضانوردان، آن‌ها را در سفینه فضایی اوراین (بخوانید او-را-یه-ن) خواهند پوشید. اوراین، نسل بعدی سفینه‌های سرنشین‌دار ناساست که انسان‌ها را تا فضای بیرون از مدار زمین حمل خواهد کرد. البته اوراین قرار نیست به مریخ سفر کند، اما آن‌قدر مستحکم هست که انسان‌ها را به ماه یا سیارک‌های نزدیک برساند و دوباره به زمین برگرداند.

نمونه‌ای از لباس سیستم بقای خدمه اوراین

 ​

البته اوراین به سرویس بهداشتی مجهز است و قرار نیست لباس‌های جدید، جای توالت‌های سفینه را بگیرند؛ اما ناسا این لباس‌ها را طوری طراحی کرده است که فضانوردان را قادر می‌کند تا در صورت حادثه‌ای اضطراری مانند افت فشار در سفینه یا پیش آمدن هر نوع شرایط دیگری که آن‌ها را مجبور به ماندن در لباس‌ها می‌کند،

 ​

 تا ۶ روز در آن‌ها دوام بیاورند و نیازی به اجابت مزاج در سرویس بهداشتی سفینه نداشته باشند. بدین‌منظور، فضانوردان باید بتوانند بدون درآوردن لباس فضایی، آب و غذا مصرف کنند و ادرار و دفع انجام دهند.

​

«سامانتا کریستوفورتی»فضانوردایتالیایی توضیح می دهد

سیستم توالت برای بانوان

 ​

در لباس‌های جدید، نوعی کیسه دفع تعبیه شده که شبیه به لباس‌های آپولو است. همین‌طور، بخشی شبیه به کاندوم در آن تعبیه شده تا ادرار مردان را جمع‌آوری کند. بااین‌حال، یکی از مهندسان ناسا به نام «کرستین جانسون» (Kirstyn Johnson) گفته است که سیستم جمع‌آوری ادرار برای بانوان هنوز به نتیجه نرسیده است.

توضیح مدیریت سایت-پیراسته فر:توالت روفت فضانوردان:فضانوردان روی یک «ظروف زباله جامد» چمباتمه زده اند که از مکش برای جلوگیری از فرار استفاده می کند. «مدفوع» در کیسه ای رسوب می کند که هر بار که کسی می رود عوض می شود. آن کیسه سپس در یک مخزن زباله قرار می گیرد که هر ۱۰ روز یکبار تخلیه می شود

 ​

پریودفضانوردان
خانم جانسون که مسئول طراحی و ساخت سیستم‌های داخلی اوراین و لباس‌های فضانوردان در این مأموریت است، چنین توضیح می‌دهد: «واضح است که به دلیل آناتومی و شکل هندسی بدن، طراحی این سیستم برای بانوان، کمی مشکل‌تر خواهد بود. بااین‌حال باید به فکر مسائل دیگری مانند دوره ماهانه بانوان هم باشیم.»

 ​

البته این مسئله برای بانوان می‌تواند تا حدودی با خوردن قرص‌های ضدبارداری کنترل شود؛ هرچند ناسا قصد ندارد تا با چنین دستورالعمل‌هایی، کنترل بانوان را بر مسائل شخصی‌شان تحت تأثیر قرار دهد.

 ​

ناسا در حال مطالعه و بررسی زمینه‌های مختلف مانند صنعت کمپینگ است که می‌تواند به مشکل لباس‌های فضایی کمک کند. آن‌ها در حال بررسی روش‌های مختلف قضای حاجت در نقاط غیرمعمول مانند طبیعت بکر و دوردست هستند.

هرچند ناسا در مورد طراحی این لباس‌ها تا حدی سکوت اختیار کرده، اما می‌توان حدس زد که نتیجه نهایی چیزی شبیه به ابزاری خواهد شد که زنان خلبان از آن استفاده می‌کنند./اسفند ۱۳۹۶

​​​

روس ها تا سال ها بعد در فضا راهپیمایی نکردند. عملیات بعدی با لباسی به نام " یاسترب" باید در سال 1967 انجام می شد. سفینه "سایوز-1" با یک سرنشین به نام "ولادیمیر کمارف" به فضا پرتاب شد. اما این سفینه دچار اشکال و مجبور به فرود اضطراری به زمین شد. ولی در حین بازگشت، چترهای نجات خوب عمل نکردند و سفینه بر اثر سقوط متلاشی و سرنشین آن هم کشته شد. قرار بود پس از استقرار سایوز -1 در مدار، دو سفینه در فضا به هم متصل شده سپس دو کیهان نورد در حالی که لباس "یاسترب" پوشیده اند از یک ناو خارج و به دیگری منتقل شوند و سپس بعد از این تحویل و تحول، دو ناو از هم جدا شده و به زمین باز گردند. این عملیات بعدا در سال 1969 و در جریان پرواز سایوز 4 و 5 با موفقیت انجام شد .

پس از سال ها، جدالی خستگی ناپذیر بر سر سفر به ماه بین آمریکایی ها و روس ها وجود داشت. برای سفر به ماه نیاز به یک لباس فضایی برای خروج از سفینه مه نورد و قدم زدن در ماه بود که این وظیفه مهم به کارخانه زوزدا محول شد و دو نمونه لباس به وسیله طراحان و مهندسین کارخانه زوزدا طراحی و ساخته شد. این لباس ها که "اورلان" و "کرچت" نام داشتند می توانست توسط فضانوردان روس در ماه مورد استفاده قرار گیرد. اما روس ها به علت مشکلاتی فنی در موشک بالا برنده سفینه مه نورد، بازنده سفر به ماه شدند.

نمونه بعدی لباس فضایی با تغییرات کامل و پیشرفته به نام "اورلان - دی " طراحی شد که در جریان راهپیمایی های فضایی در ایستگاه های مداری سالیوت 6 و 7 بکار رفت. طی سال های 1977تا 1984 سیزده بار اورلان - دی توسط 7 کیهان نورد برای انجام راهپیمایی های فضایی بکار گرفته شد، که جمعا حدود 80 ساعت در فضای آزاد کیهانی کار کرد.

کارشناسان کارخانه زوزدا در جریان 7 سال کار کیهان نوردان با اورلان - دی به تدریج دریافتند که این لباس به چه تغییراتی نیاز دارد و بر همین اساس از سال 1985، مدل جدید این لباس را که نام اورلان- دی ام بر آن نهاده بودند را به کیهان نوردان عرضه کردند. اولان-دی ام می توانست راحت تر و در عین حال مطمئن تر باشد. این لباس توانایی بیشتری به کیهان نوردان می داد تاز زمان طولانی تری در خارج از ایستگاه فضایی بکار بپردازد. تغییراتی در دستکش های فضایی داده شده که قدرت تحرک و دقت عمل بیشتری را برای دست فضانورد فراهم می آورد. اورلان- دی ام، 4 بار توسط 8 فضانورد در جریان ماموریت های خارج از سفینه طی سال های 1985 تا 1988 بکار گرفته شد که جمعا مدت زمانی در حدود 65 ساعت در بر می گرفت .

از سال 1988 مدل جدیدتر این لباس با نام "اورلان – دی ام. آ" در ایستگاه مداری میر کاربرد یافت. این مدل توانایی هماهنگی با صندلی پرنده را داشت و فضانوردان می توانستند به طور مستقل و یا با صندلی پرنده از آن استفاده کنند. 18 تن از فضانوردان روس، فرانسوی و آمریکایی مستقر در ایستگاه مداری میر تا کنون طی حدود 430 ساعت راهپیمایی در فضا از این لباس استفاده کرده اند.

مشخصات لباس فضانوردی

لباس فضایی از چندین لایه تشکیل شده که بدن فضانورد را در مقابل خلا و بمباران شهاب های ریز محافظت می کند. لایه اول خود از هفت لایه الیاف ریز بافت پلاستیکی تشکیل شده که دیر سوراخ و پاره می شود. لایه بعدی خود از پنج لایه عایق آلومینیمی ساخته شده است. یکی از لایه ها که از جنس الیاف ریز بافت نایلونی است به یک مخزن اکسیژن متصل است که کار آن ایجاد فشار جوی متناسب در داخل لباس است. و درونی ترین لایه ها مخصوص عبور مایعات خنک کننده و تهویه هستند .

دستگاه نگهداری ادرار لباس یک لیتر جا دارد.

فضانوردان پیش از هر راهپیمایی فضایی رژیم غذایی مخصوصی را رعایت می کنند تا در زمان راهپیمایی احتیاج به عمل دفع نداشته باشند. قبل از داخل شدن به اورلان، فضانورد لباس مخصوص دیگری را می پوشد. این لباس یک تکه، که ظاهری شبیه به لباسی توری دارد در واقع شبکه پیچیده ای است از لوله های موئین برای گردش مایعات، اکسیژن و دی اکسید کربن.

***

ایستگاه فضایی  چین ازکنترل خارج شدبا زمین برخورد می‌کند؟

​

ایسنا ۱۶ اسفند ۱۳۹۶( 7مارس2018)بنقل ازتک تایمز نوشت:در حالی که چین کنترل ایستگاه فضایی خود را سال گذشته از دست داده است، اکنون به احتمال فراوان در همین ماه با زمین برخورد خواهد کرد.

 در ماه ژانویه 2018، چین اعتراف کرد که کنترل ایستگاه فضایی "تیانگونگ-1"(Tiangong-1) را از دست داده است. هیچ نشانه‌ای وجود ندارد که ممکن است این ایستگاه کجا فرود بیاید و زمان دقیقی از برخورد با جو زمین در دست نیست.

برآوردهای پیچیده تخمین زده‌اند که این ایستگاه فضایی حدودا 24 مارس به زمین می‌افتد.

حرکت ایستگاه توسط آژانس فضایی اروپا(ESA) دنبال می‌شود.

آژانس فضایی اروپا تخمین زده است که "Tiangong-1" در دوره زمانی بین 24 مارس الی 19 آوریل به جو زمین سقوط می‌کند.

​

با توجه به برآورد غیردقیق بازگشت ایستگاه فضایی چینی به زمین، آژانس فضایی اروپا مسیر ایستگاه فضایی را در طول این ماه به طور دائم دنبال می‌کند.

با توجه به مسیر فعلی این ایستگاه، در نزدیکی عرض‌های شمالی فرود خواهد آمد. این بدین معنی است که در اطراف شمال ایالات متحده آمریکا، اسپانیا، پرتغال، یونان، چین، خاورمیانه و کشورهای دیگر فرود خواهد آمد.

به گفته کارشناسان، مقدار کمی از بقایای "Tiangong-1" ممکن است سالم بماند.

این طور که گفته می‌شود، احتمال برخورد بقایای این ایستگاه به کسی، بسیار بسیار کم است.

کارشناسان همچنین اشاره می‌کنند که تاکنون در تاریخ، هیچ کس از بازگشت دستگاه‌ها و فضاپیماهای مستعمل و از کار افتاده صدمه ندیده است.

​

"تیانگونگ-1" اولین ایستگاه فضایی ساخته و پرتاب شده توسط چین است. چین در ماه مارس 2016 اعلام کرد که برقراری ارتباط با ایستگاه فضایی متوقف شده است. طبق گفته سازمان هوافضا، دنبال کنندگان آماتور ماهواره‌ها ادعا می‌کنند که ارتباط این ایستگاه از ژوئن 2016 قطع شده است.

در هنگام فرود به زمین ممکن است مواد خطرناکی روی ایستگاه فضایی وجود داشته باشد. یک ماده بسیار سمی و خورنده به نام "هیدرازین"(hydrazine) می‌تواند از سقوط و برخورد جان سالم به در ببرد. اگر در میان مواد بازگشتی یافت شود، لمس یا استنشاق گاز آن خطرناک است.

در اصل، برنامه‌ریزی شده بود که بازگشت این ایستگاه کنترل شده باشد، چنان که هنگام بازگشت موتورها سرعت آن را کاهش دهند تا به آرامی به سمت یک منطقه بزرگ و غیرمسکونی در اقیانوس آرام جنوبی فرود بیاید.

زمانی که چین کنترل موتورهای آن را از دست داد، این برنامه‌ها نیز بر باد رفت. چین هنوز اعلام نکرده است که دقیقا چه زمانی کنترل ایستگاه فضایی را از دست داده است. نام "تیانگونگ-1" به معنی "قصر بهشتی" است.

توضیح مدیریت سایت-پیراسته فر:برای اطلاعات بیشترازفضاوفضانوردان به این لینک مراجعه کنید: